Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Σαν καλοστημένη φάρσα στον αργαλειό κατασκευής πολιτικής συναίνεσης μοιάζει η μιντιακή κάλυψη των γεγονότων, από το πρωί της 15ης Ιούνη, ημέρα γενικού ξεσηκωμού στην Πλατεία Συντάγματος ώς και το απόγευμα της Παρασκευής, όταν η κυβέρνηση αναβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα έγκρισης των κυρίαρχων διαπλεκόμενων Media και των αγωνιούντων τηλε-σχολιαστών.
Σαν καλοστημένη φάρσα στον αργαλειό κατασκευής πολιτικής συναίνεσης μοιάζει η μιντιακή κάλυψη των γεγονότων, από το πρωί της 15ης Ιούνη, ημέρα γενικού ξεσηκωμού στην Πλατεία Συντάγματος ώς και το απόγευμα της Παρασκευής, όταν η κυβέρνηση αναβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα έγκρισης των κυρίαρχων διαπλεκόμενων Media και των αγωνιούντων τηλε-σχολιαστών.
Η απεργία των εργαζομένων δημοσιογράφων, την περασμένη Τετάρτη, ανεστάλη άρον-άρον κάτω από την πίεση δημοσιολόγων, αστέρων, διευθυντών και λοιπών αρθρογράφων που θεωρούν πως χωρίς τη δική τους προπαγανδιστική γνώμη -κομμένη και ραμμένη σε πολλές ώρες επικοινωνίας με επιχειρηματικά και πολιτικά «αφεντικά»- ενημέρωση πολιτών δεν θα υπάρξει.
Και η ελληνική αγανακτισμένη κοινωνία, όσοι παρακολούθησαν τα γεγονότα από τη γκρίζα οθόνη και τις μαραθώνιες συνδέσεις ραδιοφώνου και καναλιών, μπήκε με το έτσι θέλω, με το ζόρι στη διέξοδο που προσέφερε αφειδώς το μετα-τηλεοπτικό σύστημα. Ζουμαρισμένες εικόνες με σχόλια για «γνωστούς αγνώστους-κουκουλοφόρους», περιγραφές με γελοία δραματικούς τόνους, υψωμένες φωνές φοβισμένων συντακτών. Οι κάμερές τους δεν είδαν τα ΜΑΤ να εφορμούν, δεν είδαν το πλήθος, δεν είδαν το οργισμένο πάθος διαδηλωτών που άντεξαν στον πόλεμο χημικών και ανακατέλαβαν την πλατεία. Το γνώριζαν, όμως. Και για αυτό, από το απόγευμα της Τετάρτης στήθηκε η εξέδρα παρακολούθησης στα πολιτικά γεγονότα και μοιράσθηκαν οι ρόλοι. Με τους πολίτες, οργισμένους και μη στο ρόλο, πάλι, του παθητικού δέκτη στις κινήσεις όλων αυτών που έως πριν από λίγες ώρες έφτυνε.
Τέλος, οι διαδηλώσεις για την TV, το ραδιόφωνο, τα καθεστωτικά blogs και sites. Στις πρώτες σελίδες βγήκαν τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής σε ένα χορό εξαπάτησης και παραπλάνησης της οργής του κόσμου. Τέλος, στις ειδήσεις, τις αναφορές, τα γεγονότα που αφορούν στο Μεσοπρόθεσμο. Ειρωνεία. Την ίδια ώρα, αυτοί οι ίδιοι, ξέχασαν πως εντός της Βουλής ψηφιζόταν επί της αρχής το Μεσοπρόθεσμο. Τα μέτρα που έβγαλαν το λαό στους δρόμους. Τα μέτρα για τα οποία, υποτίθεται, θα άλλαζε η κυβέρνηση.
Προφανώς και η κάλυψη των ΜΜΕ στα γεγονότα των τριών ημερών δεν ακολουθεί γραμμική εξέλιξη. Σε αυτά τα ίδια τα Μέσα υπήρξαν οι φωνές της πραγματικής ενημέρωσης, ακούστηκαν απόψεις για το πραγματικό παιχνίδι παραλλαγής και κοροϊδίας. Χάθηκαν, ωστόσο, στη δυναμική των κραυγών της κυρίαρχης άποψης στα Media, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Και από τις μαραθώνιες συνδέσεις, εκτός από τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης σε όλες τις ενημερωτικές ζώνες, έμεινε η χλαπαταγή του σωτήριου Μνημονίου, της 5ης ή 6ης δόσης, της σωτηρίας των υπηρετούντων την τρόικα και τις εντολές του ΔΝΤ.
Και με τη συμμετοχή των κυρίαρχων ΜΜΕ τα οποία κέρδισαν τη μάχη με τους εργαζόμενούς τους, οι οποίοι θέλουν άλλου είδους ενημέρωση, στήθηκε το χαλί για την κατασκευή της συναίνεσης των πολιτών, για να δοθεί χωρίς μεγάλη αγανάκτηση η νέα ψήφος εμπιστοσύνης. Πέραν της νέας μνημονιακής κυβέρνησης και σε τηλεοπτικά κανάλια και τα συμφέροντά τους, όπως και στους διαμεσολαβητές και κατασκευαστές της εξουσίας των Media.
Και η ελληνική αγανακτισμένη κοινωνία, όσοι παρακολούθησαν τα γεγονότα από τη γκρίζα οθόνη και τις μαραθώνιες συνδέσεις ραδιοφώνου και καναλιών, μπήκε με το έτσι θέλω, με το ζόρι στη διέξοδο που προσέφερε αφειδώς το μετα-τηλεοπτικό σύστημα. Ζουμαρισμένες εικόνες με σχόλια για «γνωστούς αγνώστους-κουκουλοφόρους», περιγραφές με γελοία δραματικούς τόνους, υψωμένες φωνές φοβισμένων συντακτών. Οι κάμερές τους δεν είδαν τα ΜΑΤ να εφορμούν, δεν είδαν το πλήθος, δεν είδαν το οργισμένο πάθος διαδηλωτών που άντεξαν στον πόλεμο χημικών και ανακατέλαβαν την πλατεία. Το γνώριζαν, όμως. Και για αυτό, από το απόγευμα της Τετάρτης στήθηκε η εξέδρα παρακολούθησης στα πολιτικά γεγονότα και μοιράσθηκαν οι ρόλοι. Με τους πολίτες, οργισμένους και μη στο ρόλο, πάλι, του παθητικού δέκτη στις κινήσεις όλων αυτών που έως πριν από λίγες ώρες έφτυνε.
Τέλος, οι διαδηλώσεις για την TV, το ραδιόφωνο, τα καθεστωτικά blogs και sites. Στις πρώτες σελίδες βγήκαν τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής σε ένα χορό εξαπάτησης και παραπλάνησης της οργής του κόσμου. Τέλος, στις ειδήσεις, τις αναφορές, τα γεγονότα που αφορούν στο Μεσοπρόθεσμο. Ειρωνεία. Την ίδια ώρα, αυτοί οι ίδιοι, ξέχασαν πως εντός της Βουλής ψηφιζόταν επί της αρχής το Μεσοπρόθεσμο. Τα μέτρα που έβγαλαν το λαό στους δρόμους. Τα μέτρα για τα οποία, υποτίθεται, θα άλλαζε η κυβέρνηση.
Προφανώς και η κάλυψη των ΜΜΕ στα γεγονότα των τριών ημερών δεν ακολουθεί γραμμική εξέλιξη. Σε αυτά τα ίδια τα Μέσα υπήρξαν οι φωνές της πραγματικής ενημέρωσης, ακούστηκαν απόψεις για το πραγματικό παιχνίδι παραλλαγής και κοροϊδίας. Χάθηκαν, ωστόσο, στη δυναμική των κραυγών της κυρίαρχης άποψης στα Media, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Και από τις μαραθώνιες συνδέσεις, εκτός από τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης σε όλες τις ενημερωτικές ζώνες, έμεινε η χλαπαταγή του σωτήριου Μνημονίου, της 5ης ή 6ης δόσης, της σωτηρίας των υπηρετούντων την τρόικα και τις εντολές του ΔΝΤ.
Και με τη συμμετοχή των κυρίαρχων ΜΜΕ τα οποία κέρδισαν τη μάχη με τους εργαζόμενούς τους, οι οποίοι θέλουν άλλου είδους ενημέρωση, στήθηκε το χαλί για την κατασκευή της συναίνεσης των πολιτών, για να δοθεί χωρίς μεγάλη αγανάκτηση η νέα ψήφος εμπιστοσύνης. Πέραν της νέας μνημονιακής κυβέρνησης και σε τηλεοπτικά κανάλια και τα συμφέροντά τους, όπως και στους διαμεσολαβητές και κατασκευαστές της εξουσίας των Media.
Σχόλια
