Αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι η επιβεβαίωση της ανάγκης για την πολιτική μας ύπαρξη. Είναι η επιβεβαίωση ότι οι σκέψεις (και η ιστορία) καθώς και οι αναζητήσεις μιας ριζοσπαστικής, πατριωτικής και διεθνιστικής Αριστεράς είναι ο «δρόμος», για να κάνουμε κι ένα φιλοπαίγμων λογοπαίγνιο με τον τίτλο της εφημερίδας μας.
Αν αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι εξέγερση ή ρεμπελιό, αν θα καταπνιγεί σύντομα ή αν θα ανοίξει διαδικασίες (ακόμα και εγγράφοντας παρακαταθήκες) είναι ερωτήματα που σύντομα θα έχουν την απάντησή τους. Το κυρίως
συμβαίνον όμως είναι ότι έχουμε δίκιο στην ανάλυσή μας για την Αμερικανική κοινωνία (και όχι μόνο) – ένα δίκιο που έχουμε (στην εποχή μας) ανάγκη να το νιώσουμε.
Όταν ακόμα και ο Κίσινγκερ διαπιστώνει ως μείζον πρόβλημα το «αφιλοσόφητο των κυβερνήσεων», όταν γκουρού και θεράποντες του συστήματος έχουν φθάσει να διαπιστώνουν πως «ό,τι σχετίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό είναι χρεωκοπημένο», εμείς από την άλλη πλευρά συχνά αμφιβάλλουμε για τη χρησιμότητά μας.
……………………………………………………………………………….
Τραυματισμένοι από την Αριστερά που Γονάτισε, που «σχετίσθηκε με τον νεοφιλελευθερισμό στη χρεωκοπία του», πιεσμένοι από «αριστερόστροφους» ό,τι να ‘ναι, οι οποίοι θεωρούν εθνικιστικές ακόμα και τις ελληνικές σημαίες που υψώσαμε στο Πολυτεχνείο, συκοφαντημένοι από μια παρδαλή στρατιά ιδιοτελών δικαιωματιστών και «εκσυγχρονιστών», φθάσαμε να «αμφιβάλλουμε για όλα» όχι έτσι όπως
το έλεγαν οι Λατίνοι και ο Μαρξ, να αμφιβάλλουμε δηλαδή για να εξετάζουμε, αλλά να αμφιβάλλουμε αν μπορούμε να εξετάζουμε.
Τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ είναι δημιουργικό σοκ! Μέσες-άκρες έχουμε δίκιο στην ανάλυσή μας, πρέπει να βρούμε και το δίκιο της πραγματικότητας.
Η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ κι ένα μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που βρίσκεται από καιρό στην ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, κινούνται (με κοινό παρονομαστή τον Kατευνασμό) προς μια ήττα χωρίς πόλεμο, ή προς το τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετά από ένα θερμό επεισόδιο.
Πρόκειται για μια ιδιότυπη εθνική ενότητα ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.
………………………………………………………………………………..
Στον αντίποδα αυτής της «εθνικής» στρατηγικής, μόνον η στρατηγική του συντριπτικού πλήγματος μπορεί να εξασφαλίσει την ύπαρξη –την ίδια την ύπαρξη– της Ελλάδας.
Μόνον αν οι Έλληνες ενημερωθούν και συσπειρωθούν, μόνον αν το κράτος οργανωθεί γύρω από τη λογική του συντριπτικού πλήγματος, θα ανακρούσει πρύμναν η Τουρκία.
Αν αυτό δεν μπορούμε να το λέμε εμείς, αν αφήσουμε μόνο τον Θουκυδίδη να το λέει, τον Σουν Τσου, τον Καίσαρα, τον Λένιν ή τον Κονδύλη, τότε θα μας καθίσουν στο τραπέζι (του Προκρούστη) των διαπραγματεύσεων. Με ή χωρίς θερμό επεισόδιο…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
2•VI•2020
