του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ακόμα μια φωνή ανεξάρτητου δημοσιογράφου σίγησε στα μέσα. Μιλάμε για την εκπομπή στον 9.84, τον δημοτικό σταθμό της Αθήνας, του άξιου συναδέλφου, Χρήστου Καπούτση, με μακρά θητεία στο αμυντικό ρεπορτάζ και συγγραφέα ενός βιβλίου για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία (christoskapoutsis.blogspot.com).
Το ραδιόφωνο του Δήμου αποφάσισε φαίνεται ότι δεν χρειάζεται εκπομπές για τα εθνικά θέματα που είναι «δυσάρεστες» και «απάδουν» προς το προφίλ του σταθμού. Περίεργο. Εμείς νομίζαμε ότι οι ειδήσεις για τα εθνικά θέματα είναι ευχάριστες αυτή την εποχή. Δεν ξέραμε ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων τις θεωρεί δυσάρεστες.
Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις απόψεις του Χρήστου Καπούτση. Αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία στην υπόθεσή μας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Καπούτσης πρώτον έχει απόψεις, δεν είναι υγρό που παίρνει το σχήμα του δοχείου που το βάζουν, δεύτερον, ξέρει τη δουλειά του και, τρίτον, είναι έντιμος στον τρόπο που την κάνει. Ανήκει δηλαδή, για να το πούμε κομψά, σε ένα είδος, για πολλούς λόγους, «υπό εξαφάνιση», στο περιβάλλον μιας θνήσκουσας δημοσιογραφίας.
Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε τώρα λεπτομερώς το σημερινό τοπίο των Μέσων, συμβατικών και κοινωνικών, προϊόν και συντελεστής με τη σειρά του μιας πολύ βαθιάς και ολόπλευρης εθνικής κρίσης. Οι αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές το διαπιστώνουν κάθε μέρα και συχνά δεν βρίσκουν άλλη λύση από το να μη βλέπουν τηλεόραση και να μη διαβάζουν εφημερίδα. Αλλά αυτό βέβαια δεν είναι λύση. Είναι φυγή από την πραγματικότητα (που αργά ή γρήγορα κινδυνεύει να οδηγήσει σε εικονικές πραγματικότητες) και σταδιακή εξαφάνιση και των πιο στοιχειωδών μέσων που διαθέτει ένα άτομο και η κοινωνία στο σύνολό της για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του (της) και την πραγματικότητα την ίδια.
Όταν λέμε θνήσκουσα δημοσιογραφία, λέμε στην πραγματικότητα θνήσκουσα δημοκρατία και θνήσκουσα χώρα. Η πληροφορία είναι το οξυγόνο μιας κοινωνίας, οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαμορφώσουν άποψη αν δεν έχουν τουλάχιστο κάπως ακριβή γνώση των βασικών δεδομένων. Όσο για την αλήθεια δεν βρίσκεται παρά στην αντίθεση, όπως έλεγε ο Ζαν Ζωρές. Ακόμα και στις πιο σκληρές, μαύρες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, η ελληνική δημοσιογραφία παρέμενε καταδιωκόμενη μεν αλλά ζωντανή, όπως παρέμενε ζωντανή και η δημοκρατική συνείδηση του ελληνικού λαού. Τίποτα καλό για την ελληνική κοινωνία δεν προοιωνίζεται η προϊούσα εξαφάνισή της και η αντικατάστασή της, συχνά, από μια καρικατούρα «ενημέρωσης».
