του Κώστα Γκιώνη* Σαν χθες ήταν νομίζω που, 11 χρονών παιδάκι, ξαπλωμένος στο δωμάτιο μου, έχοντας κολλημένο το τρανζιστοράκι στ’ αυτί μου, άκουγα τον Παπαχρήστο με την σπαρακτική του φωνή να δημιουργεί ίσως την πιο επική «παράσταση» της νεότερης ιστορίας. Κάθισα μέχρι το τέλος, εκεί που είπε ότι ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που … Συνεχίστε να διαβάζετε το Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό.