Ο πόλεμος δεν είναι πια υπόθεση των μικρών και αδύναμων χωρών. Δεν μπορούν να ξεκινήσουν (ούτε να ολοκληρώσουν) πόλεμο χωρίς να έχουν προ-υπολογίσει τις αντιδράσεις των ισχυρών Δυνάμεων. Τελευταίο παράδειγμα (για όλους εμάς, όπως θα δούμε) είναι ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Το Αζερμπαϊτζάν νίκησε επειδή η Ρωσία δεν στήριξε την Αρμενία ενώ η Τουρκία βοήθησε αποφασιστικά τους Αζέρους. O πρόεδρος και ο στρατός ζητούν να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός της Αρμενίας Πασινιάν ως υπεύθυνος της ήττας. Ο Πασινιάν κάνει τον κουφό επειδή η Ρωσία σφυρίζει αδιάφορα. Είναι εντελώς περιττό να θυμίσουμε ότι εμείς εδώ, χωρίς εξαίρεση, ευχόμαστε και καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι αν υπάρξει σύγκρουση με την Τουρκία θα κρατήσει, το πολύ, τρεις μέρες. Μετά οι Αμερικάνοι θα βάλουν τάξη. Κατά τις επιθυμίες τους. Να μας σώσουν; Να μας καταστρέψουν; Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου.
Κάποιος με απλή λογική θα αναρωτιόταν: μα για έναν καυγά τριών ημερών θα ξοδέψουμε τόσα λεφτά «για τανκς και για κανόνια» αντί να τα κάνουμε «εργαλεία να δουλεύει η εργατιά;». Ακριβώς αυτό είπε ο κ. Σημίτης στα Ίμια ρωτώντας μας: μα θέλετε πόλεμο; Μετά πήγε σπίτι του και κοιμάται ήσυχος. Οι φίλοι και ομοϊδεάτες του είναι πανταχού παρόντες, η ιδεολογία και η πολιτική του αντίληψη, ο εθνομηδενισμός, κυριαρχούν στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΙΝΑΛ, ο πατριωτισμός είναι ακέφαλος. Λείπουν οι άνθρωποι ή η διάθεση;
Ένα μικρό φρενοκομείο
Ζούμε μέσα σ’ αυτή την αντίφαση, για να μην πω παράκρουση. Στις κορυφές βρίσκονται αυτοί που θέλουν και εργάζονται για τον άκριτο και εθνικά ζημιογόνο συμβιβασμό με την Τουρκία. Συχνά-πυκνά ο κόσμος αγριεύει, τους φοβίζει, τους πανικοβάλει και φρενάρει (αλλά δεν αντιστρέφει) την πορεία και οι κορυφές υποχωρούν. Όπως έκανε η κυβέρνηση με τη δομή στον Έβρο, αλλά όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις Πρέσπες. Η ρόδα γυρίζει, επιστρέφει και ξαναρχίζει αλλά κάθε φορά κάτι χάνουμε.
Οι «δυο μονομάχοι» είναι σαν τους μονοζυγωτικούς δίδυμους. Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό χωρίς να ταυτίζονται απολύτως. Μια διαφορά είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάψει ήδη τη γούνα του με το Σκοπιανό ενώ ο Μητσοτάκης αγωνίζεται ακόμα να περισώσει τη δική του
Κανείς δεν μπορεί να διώξει τον Αρμένιο πρωθυπουργό, κανείς δεν ενοχλεί τον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη. Κανείς δεν ενοχλεί, αντιθέτως ανταμείβει τον κ. Τσίπρα που παρέδωσε γλώσσα και εθνικότητα στους Σκοπιανούς και προχωράει με το κεφάλι ψηλά έχοντας στην τσέπη ένα +20% στις δημοσκοπήσεις. Η συγκεκριμένη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ άφησε στους Βούλγαρους να πουν το «όχι» (στους Σκοπιανούς) θεωρώντας το μάλλον μίασμα του Μεταξά. Γιατί λοιπόν να τα βάλουμε με τον Μητσοτάκη αν αφήνει το Τσεσμέ να μπει στα νερά μας; Τι θέλουμε, επιτέλους, πόλεμο; Αφού… θα έρθουν οι Αμερικάνοι κ.λπ, κ.λπ. Ο αφελής θα ρώταγε: Κι αν «ξεχαστούν» και δεν έρθουν, όπως δεν πήγε ο Πούτιν να σώσει τους Αρμεναίους; Αν οι Αμερικάνοι δώσουν άδεια όχι σε μας αλλά και πάλι στην Τουρκία, όπως έκανε ο Κίσινγκερ; Μα, μας λένε ότι ο Μπάιντεν, γνωστός και αγαπητός ως «Μπαϊντενόπουλος» στους ελληνοαμερικάνους, είναι φίλος μας και οι φίλοι δεν εγκαταλείπουν τους φίλους. Όποιος πιστεύει τέτοιες σαχλαμάρες είναι σάχλας ο ίδιος.
Όλα ήταν ένα λάθος
Λοιπόν, όλα τα προηγούμενα είναι λάθος: Στην εποχή μας, των πυρηνικών όπλων, μόνο οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους επειδή θα αλληλοκαταστραφούν. Γι’ αυτό βάζουν τους μικρούς να αλληλοσκοτωθούν για λογαριασμό τους. Οι μικροί μπορούν να πολεμήσουν μεταξύ τους, αν το τραβάει η ψυχή τους, υπό τον απαράβατο όρο ότι δεν θα ενοχλούν τα συμφέροντα των Μεγάλων. Αυτή τη μικρή λεπτομέρεια την ξέχασε το 1922 ο Βενιζέλος αλλά και ο Βασιλιάς οπότε Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι, Ιταλοί, μας το θύμισαν, όλοι μαζί ανελέητα, κι ακόμα κλαίμε. Την ίδια λεπτομέρεια (λέγε με Γιάλτα) ξέχασαν και οι Έλληνες κομμουνιστές και πάλι κλαίμε ακόμα. Από τότε Φιλελεύθεροι, Κεντρώοι, Δεξιοί και Αριστεροί, κάνουν όπως ο διάβολος που στην αναδουλειά έδερνε τα παιδιά του, εμάς.
Η τελευταία παρατήρηση είναι ότι το πολιτικό δικομματικό σύστημα μοιάζει πια με τα κεραμίδια που μένουν στη θέση τους μόνο επειδή το θέλει ο θεός. Είναι μάλλον η πρώτη και μοναδική φορά που οι «δυο μονομάχοι» είναι σαν τους μονοζυγωτικούς δίδυμους. Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό χωρίς να ταυτίζονται απολύτως. Μια διαφορά είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάψει ήδη τη γούνα του με το Σκοπιανό ενώ ο Μητσοτάκης αγωνίζεται ακόμα να περισώσει τη δική του.
Η ελάχιστη εξαίρεση
Ίσως υπάρχει μια ελάχιστη εξαίρεση σε όλα αυτά. Μια μικρή χώρα, αδύναμη όπως η Ελλάδα, μπορεί να αιφνιδιάσει μια μεγαλύτερη και προκλητική, όπως η Τουρκία, με ένα καίριο χτύπημα πριν να προλάβει να αντιδράσει κανείς. Γι’ αυτό χρειάζονται θάρρος, στρατηγική και όπλα. Λείπουν και τα τρία. Ειδικά τα όπλα είναι χρήσιμα μόνο άμα υπάρχουν τα άλλα δυο αλλιώς είναι στάχτη στα μάτια.
Πρώτος, στην Ελλάδα, που μίλησε, πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, για «πρώτο, αιφνιδιαστικό χτύπημα» ήταν ο Παν. Κονδύλης, πρώτης τάξεως διανοούμενος, που ζούσε στο εξωτερικό, δηλαδή χωρίς τα κόμπλεξ, τα συμφέροντα, τις εξαρτήσεις, των ενθάδε «ταγών» της χώρας. Έπεσαν φυσικά να τον φάνε. Τώρα, όποιος λέει τέτοια, περνάει αδιάφορος καθώς η ελίτ της χώρας είναι βέβαιη ότι έχει κλείσει καλά τις πόρτες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Από όσα βλέπουμε δεν έχει και άδικο, εδώ που τα λέμε.
