Η υπόθεση της πτώσης του αεροσκάφους Αντόνοφ στην περιοχή της Καβάλας, αναδεικνύει με εμφατικό τρόπο τους κινδύνους τους οποίους φέρνει η είσοδος σε μια περίοδο γεωπολιτικής αναταραχής σε πλανητική κλίμακα και η μετατροπή της χώρας μας σε πολλαπλό κόμβο, χωρίς ουσιαστική δυνατότητα ελέγχου όσων συμβαίνουν στην επικράτεια μας. Το ερώτημα, «τι θα μπορούσε να συμβεί αν το αεροσκάφος έπεφτε σε κατοικημένη περιοχή», τρομάζει την τοπική κοινωνία, που είναι ανάστατη εδώ και μέρες, χωρίς ουσιαστική ασπίδα από την πολιτική προστασία της κεντρικής διοίκησης.
Το γεγονός πυροδότησε όπως είναι λογικό διάφορα σενάρια, που εμπλέκουν μια σειρά χώρες (Ουκρανία, Σερβία, Ιορδανία, Μπαγκλαντέζ, Κύπρο), κάνοντας αναφορά για λαθρεμπόριο όπλων, εμπλέκοντας ακόμη και τον οπλισμό που φτάνει από δυτικές χώρες προς την Ουκρανία, ενώ έντονος ήταν ο φόβος και για πιθανή μεταφορά επικίνδυνου πολεμικού υλικού (χημικά ή/και βιολογικά όπλα κ.ά.). Τα παραπάνω σενάρια ενίσχυσε η δικαιολογημένη καχυποψία τόσο για την ελλιπή πληροφόρηση από την ελληνική κυβέρνηση, που παρά την επιφανειακή ψυχραιμία, έδειχνε να μην ελέγχει την κατάσταση, όσο και οι συγκεχυμένες εξηγήσεις για το συμβάν από την πλευρά της Σερβίας από την οποία και ξεκίνησε το αεροσκάφος. Λιγότερο από μια βδομάδα μετά βέβαια, η συζήτηση για το θέμα έχει σβήσει από τη δημόσια συζήτηση, χωρίς να έχουν δοθεί επαρκείς εξηγήσεις και χωρίς να έχουν βγει ουσιαστικά συμπεράσματα, ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ απευθύνει διαβήματα προς τη Σερβία και την Ουκρανία. Κάπως έτσι ο καθένας μπορεί να θεωρεί πως το δικό του σενάριο επιβεβαιώνεται, όμως αυτό που πραγματικά λείπει είναι να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για τους κινδύνους που πολλαπλασιάζονται. Όμως θα μπορούσαν θα ειπωθούν τα εξής:
1. Έχουμε μπει σε μια εποχή επανεξοπλισμού των κρατών και το εμπόριο οπλικών συστημάτων γιγαντώνεται. Πλάι σε αυτό ενισχύεται η στρατιωτική παραοικονομία, το λαθρεμπόριο όπλων δηλαδή από και προς τις εμπόλεμες ζώνες. Σε αυτό συμμετέχουν πέρα από τα διάφορα παραστρατιωτικά δίκτυα, και οι ίδιες οι βιομηχανίες όπλων των κραταιών χωρών, και διάφορες κυβερνήσεις, κρυμμένες πίσω από δίκτυα off shore εταιριών.
2. Οι καταγγελίες που ερευνά ο ΟΗΕ πως οπλικά συστήματα και άλλο πολεμικό υλικό, που εστάλη ως βοήθεια στην Ουκρανία, έχει φτάσει σε επικίνδυνα χέρια (μαφία, παραστρατιωτικές ομάδες κ.ά.) σε συνδυασμό με το διάβημα του ελληνικού ΥΠΕΞ προς το Κίεβο, γεννούν ερωτήματα, που εκ των πραγμάτων αφορούν τη χώρα μας, καθώς όπως αποδείχθηκε με το εν λόγω ατύχημα, λίγο έλειψε να απειληθούν ζωές Ελλήνων πολιτών. Χαρακτηριστική είναι η σχετική δήλωση του Έλληνα ΥΠΕΞ: «Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός στην Ουκρανία για τη διαχείριση αυτού του υλικού. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να διασφαλίζεται η συγκεκριμένη κατεύθυνση και χρήση. Η ενίσχυση της Ουκρανίας από τη Δύση γίνεται επ’ ονόματι συγκεκριμένων αρχών, της δημοκρατίας, της σταθερότητας, της ειρήνης, της ασφάλειας, άρα δεν είναι δυνατό η ίδια η εξαγωγή να ενυποθηκεύει τις αξίες για τις οποίες γίνεται».
3. Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατρέπονται σε κόμβο πολλαπλών χρήσεων. Για την Ελλάδα, ξέραμε μέχρι τώρα, πως ο χαρακτηρισμός «NATO territory» και η προθυμία του εγχώριου πολιτικού συστήματος να εξυπηρετήσει κάθε ΝΑΤΟϊκή επιθυμία, μετατρέπει την χώρα σε στόχο. Μια χώρα που μετατρέπεται σε χώρο, και με δυσκολία ελέγχει (;) τι πετά στον εναέριο χώρο της (λαθρεμπόριο, υπερπτήσεις κ.ά.), ποιος κινείτε στα χωρικά της ύδατα (δίκτυα δουλεμπόρων, Frontex, τούρκικα ερευνητικά), ποιος δρα εντός της επικράτειας της (ξένες υπηρεσίες κ.λπ.). Η Κύπρος από την άλλη, φιλοξενεί διαχρονικά ύποπτες δραστηριότητες, επιχειρήσεων και ολιγαρχών διαφόρων εθνικοτήτων, τόσο του δυτικού όσο και του ευρασιατικού στρατοπέδου. Ρώσοι, Ισραηλινοί, Τούρκοι, Βρετανοί, Ουκρανοί, Σαουδάραβες, χρησιμοποιούν την Κύπρο ως πεδίο των όχι πάντα νόμιμων δραστηριοτήτων τους. Κάπως έτσι και τώρα δημοσιεύματα αναφέρουν πως το Αντόνοφ, της ουκρανικής Meridian είναι μισθωμένο από την DS-Air Cyprus, με έδρα την Κύπρο.
4. Η ελλιπής ενημέρωση, σχετικά με τις μεγάλες γεωπολιτικές προκλήσεις είναι εξίσου επικίνδυνη με τις προκλήσεις αυτές καθ’ αυτές. Γιατί η κοινωνική συνοχή, η οικοδόμηση εμπιστοσύνης, η ανθεκτικότητα απέναντι στην καθοδηγούμενη παραπληροφόρηση και τις ψυχολογικές επιχειρήσεις είναι δείκτης ισχύος μιας χώρας. Τα τελευταία χρόνια το βλέπουμε να συμβαίνει όλο και συχνότερα, με τους κυβερνόντες να εκτελούν κάθε προσταγή των συμμάχων, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να ενημερώσουν τους θεσμούς του κράτους (βουλή, αρμόδιες αρχές) πόσο μάλλον την ελληνική κοινωνία. Το είδαμε να συμβαίνει με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, που έγινε γνωστή από ξένα δημοσιεύματα, και βρήκε χωρίς ενημέρωση ακόμη και την στρατιωτική ιεραρχία. Το βλέπουμε και σήμερα, μια βδομάδα μετά το δυστύχημα, με τις συγκεχυμένες πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και δεν βοηθούν να ξεμπλέξουμε από το γεωπολιτικό κουβάρι.
Σε κάθε περίπτωση αναζητείτε μια πολιτική που δεν θα αφήνει την χώρα γυμνή μπροστά σε απειλές και κινδύνους.
