Το νέο επεισόδιο του σίριαλ «παρακμή της πολιτικής» ζει το πανελλήνιο για άλλη μια φορά, μετά τις αποκαλύψεις για απόπειρα χρηματισμού (αλλά και τη διάχυτη καχυποψία για συντελεσθέντα χρηματισμό) βουλευτών. Στο έδαφος της πετσοκομμένης δημοκρατίας, το πολιτικό σύστημα αποδεικνύει κάθε μέρα και περισσότερο το βαθμό της προχωρημένης σήψης του. Έβαλε στο τιμόνι τους δείκτες, τα ελλείμματα, το χρέος, την οικονομία κι άφησε σε δεύτερο πλάνο την πολιτική μετατρέποντάς την χυδαία σε χειρισμό. Αποκομμένο από την κοινωνική συλλογικότητα αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι πλέον σε θέση να παράξει παρά μόνο καταστροφή. Δεν είναι πλέον σε θέση να παράξει ούτε καν φιλοδοξία, λέει ο Γιώργος Κοντογιώργης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, πρώην πρύτανης της Παντείου. Σε άρθρο του στο περιοδικό Μανιφέστο (τεύχος Δεκεμβρίου 2014), σημειώνει ότι «μέσα στην τωρινή καταστροφή οικοδομούνται οι συνθήκες για την επόμενη ή τις επόμενες καταστροφές που θα ακολουθήσουν και θα αποτελειώσουν τη χώρα. Αρκεί εμείς όλοι να πιστέψουμε για μια ακόμη φορά τους πολιτικούς Ολιγάρχες, όλου του πολιτικού φάσματος, που διαγκωνίζονται για τη νομή του κράτους, επαγγελλόμενοι ξανά την “ισχυρή” ή τη “νέα Ελλάδα”. Αρκεί να συνεχίσουμε να επενδύουμε στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αντί να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: γιατί συνεχίζουμε να αναζητούμε την σωτηρία μας, να εμπιστευόμαστε εν λευκώ τη διακυβέρνησή μας στους ολίγους, και δεν αξιώνουμε να μας επιστραφεί ένα τουλάχιστον μέρος της πολιτικής κυριαρχίας; Να γίνουμε ως κοινωνία των πολιτών θεσμικοί εταίροι της πολιτείας;
Εάν συνεχίσουμε έτσι δεν θα αργήσει η ώρα που οι κράχτες της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ολιγαρχίας θα μας διαβεβαιώσουν ότι και η επόμενη καταστροφή θα έχει υφανθεί όχι από αυτούς, αλλά από ξένους συνωμότες, τους οποίους ωστόσο στη συνέχεια θα τους τοποθετήσουν ως σωτήρες μας, δηλαδή ως συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι. Ότι σε τελική ανάλυση θα φταίει η κοινωνία που “εξέλεξε” αυτό το πολιτικό προσωπικό. Δεν θα αμφισβητήσει την αθλιότητά του, όπως και στην παρούσα κρίση. Απλώς θα ισχυρισθεί ότι είναι εξίσου άθλιο όσο και αυτοί που το επέλεξαν. Η “εικόνα” της κοινωνίας είναι η “εικόνα” τους.
Προφανώς, δεν μας χρειάζεται πιο παραστατικό επιχείρημα για να επιβεβαιωθεί ο ισχυρισμός μας ότι αυτό το, αναντίστοιχο προς την ελληνική κοινωνία, πολιτικό σύστημα έχει μια βαθιά εκλεκτική συγγένεια με τα κοινωνικά “λύματα”. Εξού και δεν παράγει φιλοδοξία. Διότι η φιλοδοξία εγκαταβιοί στα συστήματα που είναι εναρμονισμένα με την κοινωνική συλλογικότητα. Στη δημοκρατία και κατ’ ελάχιστον στην αντιπροσώπευση, όχι στις ολιγαρχίες. Μόνον εκεί παράγονται οι μεγάλοι ηγέτες».
Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
