Πριν από λίγες μέρες, αξιοποιώντας τις δυνατότητες μιας απίστευτα φθηνής πτήσης πραγματοποίησα ένα ταξίδι που ονειρευόμουν από καιρό. Βρέθηκα στη Σικελία!
Λίγες οι μέρες που είχα, όσο και τα χρήματα που μπορούσα να ξοδέψω κι έτσι έμεινα στην Κατάνια και πήγα μια εκδρομή ως τις Συρακούσες. Δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να με… ζηλέψετε, αλλά για να μοιραστώ κάποιες σκέψεις.
Άλλωστε με ενδιαφέρει να λειτουργώ παντού ως ταξιδιώτης και όχι ως τουρίστας… Βεβαίως ένας λόγος που επέλεξα αυτό το θέμα είναι γιατί μπούχτισα από όλα τα άλλα που συμβαίνουν γύρω μας και αποφάσισα να μην μοιραστώ κι εγώ τη φοβερή και τρομερή μου άποψη για το προσφυγικό και τον κορωνοϊό…
Να ‘μαι λοιπόν στην πόλη αυτή της Σικελίας, την πολύ περήφανη για το ελληνικό της παρελθόν, που αναδεικνύει σε κάθε γωνιά και με κάθε τρόπο. Από τις Πανεπιστημιακές σπουδές, μέχρι τη θαυμάσια μπύρα… Κύκλωπας (Cyclope), παντού υπάρχει άρωμα Ελλάδας.
Μια πολύ όμορφη πόλη, με υπέροχα κτίρια, αν και κατά περιοχές νιώθεις και την εγκατάλειψη και τη διαφορά από αντίστοιχες πόλεις του Βορρά. Ωστόσο αν τη συγκρίνεις με αντίστοιχες πόλεις της Ελλάδας, η σύγκριση είναι απογοητευτική.
Πυκνή συγκοινωνία, μετρό, τρένο με πολλά δρομολόγια και χαμηλό εισιτήριο (7,5 ευρώ για να ταξιδέψεις στις Συρακούσες με το τρένο – 1 ευρώ το εισιτήριο στα Μέσα Μεταφοράς). Πολύ χαμηλές τιμές σε δωμάτια και ξενοδοχεία. Το φαγητό εξαιρετικό και σε επίσης χαμηλές τιμές.
Σε κάθε κτίριο έστω και με μικρή ιστορία, σε κάθε πλατεία, σε κάθε αξιοθέατο υπήρχαν ενημερωτικές ταμπέλες στα ιταλικά και στα αγγλικά, συνήθως και με QR Code… Στην Αθήνα –και όχι μόνο– είναι σχεδόν αδύνατον να μάθεις οτιδήποτε για κάποιο κτίριο αν δεν έχεις κάποιον μαζί σου…
Εντύπωση μεγάλη μου έκανε το αρχαίο Θέατρο, όπου ενώ έχουν γίνει ανασκαφές διατηρήθηκε το αρχοντικό που ήταν χτισμένο πάνω του, το οποίο είναι επισκέψιμο, συνδέεται με τον αρχαιολογικό χώρο κι έτσι ταξιδεύεις μέσα σε αιώνες ιστορίας, διασχίζοντας μόνο μια πόρτα…
Το Πανεπιστήμιο ανοικτό στον κόσμο. Επισκέφθηκα μεταξύ άλλων το εξαιρετικό αρχαιολογικό μουσείο του Πανεπιστημίου της Κατάνια, όπου η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό και φιλοξενεί πολύ σημαντικά ευρήματα της περιοχής.
Να μη μιλήσω για τα καταπληκτικά βιβλιοπωλεία – και όχι βιβλιοχαρτοπωλεία. Το ένα από αυτά πάνω στην Κεντρική Πλατεία (Piazza Duomo), τα άλλα σε διάφορους δρόμους κοντά ή και πιο μακριά από το κέντρο. Είδα πως φιλοξενούσαν πολλές εκδηλώσεις. Το ένα από αυτά είχε αφιέρωμα στη νουάρ λογοτεχνία με βραδιά αφιερωμένη στον «Μεγάλο Ύπνο» του Ρέιμοντ Τσάντλερ.
Ο κόσμος κυκλοφορούσε πολύ στον δρόμο ή απολάμβανε τον καφέ του στα αναρίθμητα μαγαζιά της πόλης (2 ευρώ ο καπουτσίνο στο πολυτελές ζαχαροπλαστείο της κεντρικής πλατείας).
Το φαγητό ακολουθούσε παντού την παράδοση και υπήρχε τεράστια ποικιλία πιάτων με ψάρια και θαλασσινά. Ακόμη και σε μικρά μπαράκια, με το ποτό και τη μουσική σου μπορούσες να δοκιμάσεις πεντανόστιμα πιάτα που φτιάχνονταν επί τόπου χωρίς … «δηθενιές» και… «γκουρμεδιές».
Η πόλη έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν –όπως όλη η Σικελία– από την παρουσία της Μαφίας. Όμως η εικόνα που παρουσιάζεται σήμερα, είναι αυτή ενός τόπου φιλικού στον επισκέπτη.
Δεν νιώθεις πως ήρθες για να σου αρπάξουν ό,τι έχεις στην τσέπη, αλλά να μοιραστείς την ομορφιά και τον πολιτισμό της καθημερινότητας.
Από τα αγαπημένα μου μέρη, η ψαραγορά…
Οι Συρακούσες από την άλλη είναι πιο κοντά σε αυτό που λέμε τουριστικό στην Ελλάδα. Βεβαίως το νησί της Ορτυγίας που συγκεντρώνει όλο τον κόσμο είναι πολύ προσεγμένο. Δεν θα δεις τίποτε παράταιρο. Το τουριστικό κιτς –πλην των σχετικών καταστημάτων με σουβενίρ– μοιάζει εξοβελισμένο.
Και στην είσοδο του νησιού να δεσπόζει το άγαλμα του Αρχιμήδη, στολισμένο με περίφημα μαθηματικά σύμβολα. Και το αξιοθέατο να είναι η Πηγή της Αρετούσας, που την έκανε πηγή η θεά Άρτεμη για να τη σώσει από τον Αλφειό…
Θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από αυτό το μοντέλο (και) τουριστικής ανάπτυξης. Διότι και οι περιοχές με τα χωράφια ή τα εργοστάσια έμοιαζαν να συνδέονται παραγωγικά με τις πόλεις. Η περιοχή μου θύμισε αρκετά τον αργολικό κάμπο, τουλάχιστον στις καλλιέργειες.
Υπάρχει μια απλότητα. Σαν το αναψυκτικό που είναι ο χυμός ενός λεμονιού, με παγωμένο νερό και αλάτι, που διαλαλούν σε όλα τα κιόσκια και σε δροσίζει όσο τίποτα.
Τα προσεγμένα μουσεία και ο σεβασμός της Ιστορίας του τόπου. Και βεβαίως οι άνθρωποι.
Ένιωσα σαν να βρέθηκα σε ένα κομμάτι της Ελλάδας. Δεν ήμουνα ξένος. Και σίγουρα θέλω να επιστρέψω.
Επίσης σκέφτομαι πόσο απλά είναι μερικά πράγματα και πόσο στην εδώ πατρίδα μας δεν μπορούμε να τα κάνουμε.
Ακόμη συλλογίζομαι πόσο σημαντικό είναι να γίνουν οι δεσμοί μας με τη Σικελία αλλά και τη Magna Grecia ακόμη πιο στενοί. Να αναπτυχθούν. Να πάμε και να μας έρθουν. Να γίνουν ανταλλαγές και επισκέψεις ανάμεσα σε σχολεία και Πανεπιστήμια.
Να μεταφραστούν βιβλία κι από τις δυο πλευρές.
Όπως θα έχετε καταλάβει από τα τελευταία δημοσιεύματα της στήλης, σκοπεύουμε να συμβάλλουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση…
