από τον Δημήτρη Ουλή
(dimi.oulis@yahoo.com)
…Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι…
(Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα)1
Φέτος το καλοκαίρι δεν θα επιτρέψω να μου ξανασυμβεί το ψυχολογικό Βατερλό του περυσινού. Είμαι πια ψημένος στα ψέματα, ρεαλιστής στη ματαίωση. Κι αν τολμώ πάντοτε να ζήσω, τώρα που οι αυταπάτες διαλύθηκαν θα τολμήσω να ζήσω ακόμα περισσότερο. Έχω με το μέρος μου την ομορφιά των αρχετύπων. Ηδυπαθής αέρας να πλαντάζουν τα πλεμόνια σου στο ιώδιο. Χάδια των φλοίσβων ενώ τα βλέφαρά σου βαραίνει γλυκός ύπνος. Και δεν πα’ να τα ξεπουλήσατε όλα; Εγώ που εξακολουθώ να είμαι μικρός εξερευνητής στα σαράντα πέντε μου, ξέρω κάτι απόμερες παραλίες ανέγγιχτες από ανθρώπου χέρι, κάτι φέτες γαλάζιου αμόλυντες από ξαπλώστρες και ντάπα-ντούπα, που άμα σας τις δείξω θα σκάσετε από τη ζήλεια σας. Αλλά σιγά μη σας τις δείξω.
Υπάρχουν πολλά βιβλία που περιμένουν χρόνια τώρα στη βιβλιοθήκη. Ε, νομίζω ότι είναι πια καιρός. Ας πούμε, ο Προυστ. Ας πούμε, ο Κορτάζαρ. Ας πούμε, ο Ρόζεντσβάιχ. Αν εσείς θελήσετε να συνεχίσετε με Λένα και Χρυσηίδα, ποσώς με ενδιαφέρει. Ούτως ή άλλως, η ηλιθιότητα είναι αήττητη. Μονάχα μην μου ταράζετε τους κύκλους. Όσοι πάλι θέλετε να συζητήσουμε -με καφέ τίγκα στο παγάκι, με μπίρα και καλό μεζέ- είσαστε ευπρόσδεκτοι. Νοσταλγώ ξενύχτια ιδεών και φιλοσοφικά συμπόσια. Αλλά όχι με υπερβολική σοβαρότητα, παρακαλώ. Πού και πού, ας ακούγεται και κανένα μπινελίκι. Και δεν θα πω ποτέ μου όχι σε μια καλή φιλοσοφική πλάκα.
Ολόκληρο το χειμώνα αμέλησα να πάω γυμναστήριο. Δεν πειράζει. Πήγαν οι άλλοι – και κυρίως οι άλλες. Οι σεμνότυφοι ας προτιμήσουν τα Λουτρά της Αιδηψού. Εγώ, πάντως, σκοπεύω να απολαύσω αλογόκριτα τα μαυρισμένα κορμιά και να συγκινηθώ από τα ζευγάρια που θα κάνουν «κρυφά» έρωτα στα ανοιχτά. Πάει να πει ότι η αρμύρα δεν απομυθοποιήθηκε ακόμα, κι αυτό είναι εξόχως ενθαρρυντικό. Όσο για μένα, θα στείλω την κορούλα μου πολλές φορές να παίξει, για να συγυρίσουμε το σπίτι με τη γυναίκα. Και το πρωί, θα ανοίγουμε τα παράθυρα για να φύγουν οι αναστεναγμοί.
Στα μουσικά μου γούστα θα παραμείνω σταθερός. Ερμητικά κλειστός απέναντι στις «μεγάλες» ελληνικές φωνές. Την κατάρα τους να έχω. Αυταρχικά αρνητικός στα hits και τα ηχηρά. Αλλά ανυποχώρητος μέχρι εσχάτων στο σύνθημα H φαντασία στη μουσική. Και πορώδης απέναντι σε κάθε μουσική που μπορεί να με κάνει να λυπηθώ όταν τελειώνει. Δοκιμάστε την έκρηξη χαράς του βιολιού στο 2ο μέρος (Scherzando allegro molto) της ισπανικής συμφωνίας του Εντουάρ Λαλό. Και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Αυτά, σαν πρώτες σκέψεις για την καλοκαιρινή μου δίαιτα. Καλό μήνα, σύντροφοι.
1. Μ. Αναγνωστάκη, Το Περιθώριο ’68-69, Αθήνα: Στιγμή, σελ. 42
