«Στο βασίλειο του ολοκληρωτικού κιτς, οι απαντήσεις δίνονται εκ των προτέρων και αποκλείουν κάθε καινούργια ερώτηση. Απ’ αυτό απορρέει ότι ο αληθινός αντίπαλος του ολοκληρωτικού κιτς, είναι ο άνθρωπος που θέτει ερωτήσεις. Η ερώτηση είναι σαν το μαχαίρι που σχίζει τον ζωγραφισμένο μουσαμά του σκηνικού για να μπορέσει κανείς να δει αυτό που κρύβεται πίσω»
Μίλαν Κούντερα, Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
Πίσω στο μακρινό 1986, όταν διάβαζα για πρώτη φορά την Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, αν και απολύτως γοητευμένος από το βιβλίο, ένιωθα κατά στιγμές ότι ο Κούντερα υπερβάλλει με το κιτς. Άλλη εποχή τότε. Το τείχος του Βερολίνου φαινόταν αιώνιο, στην Ελλάδα ζούσαμε τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ στα καλύτερά του κι εμείς αντιδρούσαμε, μια μικρή, ελάχιστη μειοψηφία στην οποία ουδείς έδινε σημασία.
Το βράδυ της Κυριακής βρισκόμουν σέ ένα εκλογικό τμήμα του Χαλανδρίου και έβλεπα να στοιβάζονται τα ψηφοδέλτια του Πατούλη απέναντι στης Δούρου. Το σαράι του Πασά εναντίον της καλύβας του Καραγκιόζη. Τελικό σκορ 142- 42!
Και σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο πλήθος κόσμου όχι απλώς να ανέχεται, αλλά να υπερψηφίζει έναν άνθρωπο που αποτελεί ίσως την προσωποποίηση του κιτς. Και ξεχνάω όλο το πολιτικό διακύβευμα.
Είναι άραγε η αισθητική άσχετη από την πολιτική;
Μετά πήγε ο νους μου στον Βελόπουλο. Τη φυσική συνέχεια, επί το ακροδεξιότερο, του πρώην «χρήσιμου ηλίθιου» Βασίλη Λεβέντη. Από τις πίτσες προσγειωθήκαμε στις επιστολές του Ιησού.
Διότι τι άλλο πέρα από κιτς να χαρακτηρίσω την αφίσα του ΝΑΡ και της Νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση με την «αντάρτικη στάση και ψήφο παντού»; Που μετατρέπει σε υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την εμβληματική μορφή της αντάρτισσας;
Πώς να σκεφτώ το ΚΚΕ που είναι το πιο «don’t worry be happy» κόμμα της περιόδου που κοντεύει να οδηγήσει το σφυροδρέπανο από έμβλημα της επανάστασης σε ένα ακόμη κιτς διακοσμητικό αντικείμενο;
Και τι να πω για τις επιλογές πχ στο Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ; Τι να πω για τις μετεκλογικές δηλώσεις του εισηγητή του κιτς στην Κυβέρνηση κυρίου Παππά;
Για την ΛΑΕ που αλλού πατά και αλλού βρίσκεται; Για τον Βαρουφάκη; Με το «κυριλέ» κιτς;
Στην ουσία, και παρά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό που τελικά κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου είναι η τηλεόραση, το κατεξοχήν βασίλειο του κιτς στην εποχή μας.
Τι άλλο είναι οι κλάψες του Αυτιά και του Παπαδάκη ή τα διάφορα power of …hate; Τι είναι η συγκίνηση της Σίας που το αγόρι της βγήκε Δήμαρχος;
Ψηφίσαμε τα επόμενα αφιερώματα του Hello…
Κακώς έβαλαν το γαλάζιο χρώμα στον χάρτη. Στρας έπρεπε να βάλουν.
Ένα τσολιαδάκι με στρας μάς πηγαίνει καλύτερα.
Μήπως ήρθε η ώρα να φυσήξουμε τη χρυσόσκονη από πάνω μας και να βρούμε νέους δρόμους;
