Μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε;
Το προηγούμενο Σάββατο ήμουν μεταξύ των συντονιστών σε μια ημερίδα με θέμα «Θεωρητικές προσεγγίσεις και καλές πρακτικές για το παιδί», που διοργάνωσαν ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών και το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης στο Αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης.
Η αίθουσα ήταν κατάμεστη, οι εισηγήσεις η μια καλύτερη από την άλλη, όμως αυτό μου άφησε στο τέλος μια μάλλον πικρή γεύση. Όπως συμβαίνει σε πλήθος αντίστοιχων εκδηλώσεων, ένιωσα πως αυτοί που θα έπρεπε να ακούσουν τα όσα λέγονταν, δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την αίθουσα…
Γονείς κολλημένοι με το κυνήγι βαθμών και τη συσσώρευση γνώσεων, αδιάφοροι-διεκπεραιωτές εκπαιδευτικοί, αρμόδιοι για τη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής…
Γενικότερα όλοι αυτοί που φοβούνται κάθε αλλαγή και αντιμετωπίζουν με εχθρότητα κάθε καινοτομία. Οπαδοί φανερά ή κρυφά της τόσο βολικής αυταρχικής εκπαίδευσης.
Εμείς στην αίθουσα μαγεμένοι από το «Σχολείο της φύσης», από την μέθοδο Φρενέ ή Μοντεσόρι, από ομάδες όπως το Σκασιαρχείο, από εμπνευσμένους συγγραφείς που προάγουν τη Φιλαναγνωσία, από Πανεπιστημιακούς με έμπνευση και γνώση.
Πίνακες του Μαγκρίτ, εκδρομές, τραγούδια, γνωριμία με την πόλη, μάθημα στην εξοχή, γνώση και παιχνίδι. Πολλαπλές νοημοσύνες που τσακίζονται μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Που εντέλει η δουλειά του συνίσταται στην εμπέδωση της κυρίαρχης ιδεολογίας και όχι στην προσέγγιση της γνώσης.
Ναι, είναι ο Καπιταλισμός. Όμως αν περιμένουμε τη Μεγάλη Επανάσταση που θα τα ανατρέψει όλα, η πραγματική Επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ!
Θα θέλαμε αντίθετα πολλά Reggio Emilia. Πόλεις που προάγουν συνολικά το δημοκρατικό σχολείο και στηρίζουν την ελευθερία και την αυτονομία του παιδιού.
Σχολεία ανοικτά στην κοινωνία, αλλά και κοινωνίες ανοικτές στα σχολεία. Με κοινές δράσεις. Με συμμετοχή όλων.
Εδώ φοβόμαστε να ανοίξουμε τα σχολεία. Συχνά, μου έχει τύχει και ως συγγραφέας, αντιμετωπίζεται οποιαδήποτε εξωτερική συνεργασία ως εισβολή.
Ακόμη και όπου κόμματα της Αριστεράς ελέγχουν τους Συλλόγους Γονέων, παρουσιάζουν συχνά τεράστιες αγκυλώσεις. Καθετί που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα αντιμετωπίζεται με δυσπιστία… Για να μη μιλήσουμε για ακραίες ρατσιστικές αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Διάβαζα πρόσφατα για έναν εκπαιδευτικό που προσπάθησε να φτιάξει σχολικό συνεταιρισμό και αντιμετώπισε τη λυσσαλέα αντίδραση των συναδέλφων του…
Έτσι, πολλές φορές έχω την αίσθηση, πως μόνοι μας τα λέμε και μόνοι μας τα ακούμε. Κι ας υπάρχουν δεκάδες εκπαιδευτικοί και γονείς που δουλεύουν με φαντασία και προσπαθούν –ο καθένας από το μετερίζι του– να αλλάξουν τα πράγματα. Πέφτουν σε τοίχο. Σε ώτα μη ακουόντων.
Σε μια κοινωνία που δυστυχώς θυμίζει το Wall των Pink Floyd. Κι αναρωτιέμαι πώς θα σπάσουμε τον τοίχο…
Ξεκινά η χειμερινή σεζόν προβολών στην Αγία Παρασκευή
Η Κινηματογραφική Λέσχη Αγ. Παρασκευής έκλεισε το καλοκαίρι με μια εξαιρετική συναυλία στον Κήπο του Ιόλα. Κινηματογραφικές μουσικές και τραγούδια, που μας ταξίδεψαν όμορφα μέσα στις εποχές που αλλάζουν.
Η ταινία: Μία νεαρή Αμερικανίδα επιστρέφει στις ρίζες της στην Ελλάδα αναζητώντας τον αληθινό της πατέρα και θέλοντας να ξεφύγει από τους προστατευτικούς μύθους της οικογένειας. Εκεί θα ανακαλύψει μία τελείως διαφορετική ιστορία για το παρελθόν, με φόντο την κλειστή μητριαρχική κοινωνία και τα ήθη εκείνης της εποχής στα νησιά.
Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργος Καραμίχος. Παίζουν επίσης οι ηθοποιοί: Αγγελική Παπούλια, Robert Thomson, Βαγγέλης Μουρίκης, Σταυρούλα Λογοθέτη κ.ά.
Βραβείο FIPRESCI Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παρόντες θα είναι ο σκηνοθέτης Πάνος Καρκανεβάτος, η πρωταγωνίστρια Μαρίνα Καλογήρου και ο διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Κατσαίτης. Για την ταινία θα μιλήσει και ο πρώην Δήμαρχος Αγ. Παρασκευής κ. Βασίλης Γιαννακόπουλος.
Είσοδος-εισφορά 3 ευρώ.
