του Ηρόστρατου
Ξαναδιαβάζοντας την Αθανασία
Η Αυγή, 27/1/2015
Όταν περάσουν αρκετά χρόνια από τότε που διάβασα ένα βιβλίο που είχε παίξει ρόλο στον τρόπο που σκέφτομαι, με όλο το ρίσκο το κατεβάζω από τη βιβλιοθήκη, το περιεργάζομαι και τολμώ μια νέα ανάγνωση. Πόσο με είχε γελάσει (ή όχι) η μνήμη μου. Τι κατάλαβα τότε; Τι ήταν αυτό που με άγγιξε κάποτε; Θα με αφήνει αδιάφορο σήμερα;
Ειδικά όταν πέφτω σε παλιές υπογραμμίσεις είναι σαν να κάνω διάλογο με τον εαυτό μου… Την Αθανασία του Μίλαν Κούντερα τη διάβασα αμέσως μόλις πρωτο-κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις Eκδόσεις της Εστίας, το 1991.
Την είχα θεωρήσει και ακόμη τη θεωρώ ως τη φυσική συνέχεια της Αβάσταχτης Ελαφρότητας του Είναι. Έτσι, μια δεκαετία αργότερα διάβασα και τα δυο βιβλία μαζί…
Σήμερα, ένα τέταρτο του αιώνα(!) μετά την πρώτη ανάγνωση δεν είμαι μόνον εγώ διαφορετικός, ζω κυριολεκτικά σε άλλον κόσμο. Θυμηθείτε για λίγο -όσοι από εσάς είχατε γεννηθεί και έχετε αναμνήσεις από το μακρινό 1991- πού βρισκόταν τότε η Ελλάδα και ο κόσμος.
Ο λόγος του Κούντερα μου έμοιαζε τότε κάπως πικρός, αν και δεν σταμάτησε να με γοητεύει και να βάζει σε ενέργεια τη σκέψη μου. Σήμερα πολλές σκέψεις φανερώνουν απλώς τη μεγάλη του διορατικότητα. Αξίζει πραγματικά να διαβάσετε όλο το κομμάτι που αφορά σε αυτό που ονομάζει «εικονολογία» και έχει γραφτεί πολύ πριν εμφανιστεί το Facebook και φτάσει στα άκρα της η λατρεία και η κυριαρχία της εικόνας.
Σκέφτομαι πως αν διαβάζαμε προσεκτικά, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, ίσως να είχαμε δει και προλάβει κι εμείς τις εξελίξεις…
Ήμουν από εκείνους που χάρηκαν και χειροκρότησαν (από μέσα τους) την πρώτη ενέργεια του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού, που αναφέρεται και στον πρόλογο του παρόντος άρθρου.
Το θεώρησα ως αναγκαίο φόρο τιμής στις θυσίες καις τους αγώνες της Αριστεράς τώρα που η κυβέρνηση ήταν για «πρώτη φορά Αριστερά».
«(Ο Μιτεράν) ήθελε να μοιάζει στους νεκρούς, πράγμα που φανερώνει μια πιο μεγάλη σοφία διότι, καθώς ο θάνατος και η αθανασία κάνουν ένα αχώριστο ζευγάρι εραστών, εκείνος του οποίου το πρόσωπο μπερδεύεται με το πρόσωπο των νεκρών είναι αθάνατος από τότε που είναι ζωντανός…», γράφει ο Κούντερα.
Με αυτή την οπτική, πολλά πράγματα θα αντιμετωπίζονταν αλλιώς… Θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι τα βήματα του νέου πρωθυπουργού προς την αθανασία, μελετημένα από ένα επιτελείο που προφανώς είχε διαβάσει πιο καλά τον Κούντερα, θα οδηγούσαν σε περίεργες ατραπούς και σε ένα αρχηγικό μοντέλο που υποτίθεται δεν συμβάδιζε με όσα ονειρευόμασταν.
…και το χειροκρότημά μας ήταν η αρχή της στροφής…
Zagoriwood 2016
Το πρόγραμμα:
– Εργαστήριο Ντοκιμαντέρ ( 7-14 Ιουλίου)
– Από την ιδέα ως την ταινία (11-24 Ιουλίου)
– Υποκριτική στον κινηματογράφο (12-15 Ιουλίου)
– Ανοιχτή Θέα-εργαλεία για νέους κινηματογραφιστές (13-22 Ιουλίου)
Ακόμα οι καθιερωμένες Συναντήσεις, με τη Δώρα Μασκλαβάνου να φέρνει μαζί της την καινούργια της ταινία Πολυ_Ξένη (work in progress) στις 15 Ιουλίου και τον Α. Καρακάση με την πρόσφατη και βραβευμένη ταινία του Επόμενος σταθμός Ουτοπία, στις 8 Ιουλίου.
Ξεχωριστή θέση στο φετινό πρόγραμμα έχει η προβολή στις 9 Ιουλίου του ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη Η πιο μεγάλη δύναμη. Ο ίδιος ο διεθνούς φήμης κινηματογραφιστής θα μας παρουσιάσει (με τη βοήθεια της τεχνολογίας) την πρώτη ταινία που γυρίστηκε στα Ζαγοροχώρια 55 χρόνια πριν, στο μακρινό 1961.
Oι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν για δήλωση συμμετοχών στο zagoriwood@gmail.com. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο +306945130700 και στο επίσημο site του Zagoriwood στο Ίντερνετ.
