Του Μάρκου Δεληγιάννη
Χριστούγεννα πρωτόγεννα, μέρα γιορτή μεγάλη κι όλοι γύρω απ’ το τραπέζι -πλούσιο ή φτωχικό- κάθονται, αγάπη να γευτούνε, όνειρα να κάνουνε, χαμόγελα ν’ ανταλλάξουνε, τον ερχομό κάποιου Μεσσία να ευχηθούνε. Μόνο της χώρας οι ταγοί απέχουν απ’ αυτή τη γιορτή. Με την κεφαλή γιομάτη προβλήματα καυτά, πώς οι άρχοντες ησυχία να βρούνε; Φαντάσματα και αερικά απ’ το παρελθόν το κοντινό και το μακρινό τον ύπνο τους ταράζουν. Των προγόνων τους τα κόκκαλα τρίζουν. Της νύχτας η γαλήνη εξαφανίζεται. Οι ένδοξοι προπάτορες στον ύπνο τους εμφανίζονται και οργισμένοι, ερωτήματα καυτά θέτουν στων απογόνων τ’ αφτιά: Πώς είναι δυνατόν, στον τόπο αυτόν εδώ, ζωή να υπάρχει; Πώς είναι δυνατόν ο ήλιος να εξακολουθεί απ’ την ανατολή, όπως πάντα, να προβάλλει και «καλημέρα» να εύχεται στους ιθαγενείς αυτής της χώρας, όταν όλοι εμείς, που τους ΕΑΜοσλάβους κατατροπώσαμε, δεν κρατάμε στα στιβαρά μας χέρια τα ηνία; Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να συμβαίνουν, χωρίς εσείς, οι απόγονοί μας, του έργου μας οι συνεχιστές, κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο να μην κάνετε; Ποιος αυτό να το πιστέψει μπορεί, πως οι αριστεροί, αυτοί οι ξυπόλητοι, θα κυβερνήσουν και εσείς, τα παιδιά μας, οι εθνικόφρονες, που χρόνια τώρα την πατρίδα εκποιείτε, θα σκύβετε την κεφαλή μπροστά στους αναρχικούς; Αλίμονο η τάξη διασαλεύεται, η σταθερότητα του έθνους απειλείται! Τα πόδια ξεσηκώθηκαν και την κεφαλή κτυπούν.
Και της Ρώμης οι εντολοδόχοι, τον ταραγμένο ύπνο τους διακόπτουν με φόβο απροσμέτρητο κι αναρωτιούνται κι αυτοί με τη σειρά τους! Πώς είναι δυνατόν της καρέκλας τον έρωτα ν’ απαρνηθούν; Πώς μπορούν να ξεχάσουν το βίο τον τρυφηλό που τους χάρισε δεκαετίες τώρα, απλόχερα, αυτή η μια και μοναδική ερωμένη, η εξουσία;
Έβαλαν, λοιπόν, σ’ εφαρμογή τα σχέδια εκτάκτου ανάγκης, τα μεγαλεπήβολα. Στην αρχή σύσσωμοι οι εργολάβοι της πληροφορίας τρόμο θα εκτοξεύουν απ’ τα τηλεοπτικά κανάλια. Φόβος σ’ όλη την επικράτεια θα πέσει, εάν τις εκλογές οι αριστεροί κερδίσουν! Ο ήλιος, τις μέρες τις μελλούμενες θ’ αποχαιρετήσει. Σκοτάδι πηχτό θα μας τυλίξει. Τα πάντα μέσα σε μια νύχτα θα νεκρώσουν. Συμφορά μεγάλη στη χώρα θα πλακώσει. Ύστερα των τοκογλύφων η διεθνής με αγανάκτηση περίσσια, διαγγέλματα πύρινα θα εκπέμπει, πως δήθεν, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ τον τόπο κυβερνήσει, η πτώχευση θα είναι ολοκληρωτική. Όλοι οι τίμιοι επιχειρηματίες που τη σταθερότητα της οικονομίας οικοδομούν τέσσαρα χρόνια τώρα, τα κεφάλαιά τους ευθύς θ’ αποσύρουν απ’ τις τράπεζες τις ελληνικές. Το χρήμα το ζεστό απ’ την πιάτσα θα εξαφανιστεί. Το σκάφος το ελληνικό στον ύφαλο της αδιαλλαξίας της Αριστεράς θα προσκρούσει. Συμφέρον του τόπου είναι τίποτα να μην αλλάξει. Το έργο που ανέλαβαν οι εντολοδόχοι της Ρώμης να ολοκληρωθεί. Καιρός τις αυταπάτες να διαγράψουν απ’ τις σκέψεις τους οι υπήκοοι. Πλανώνται, όσοι νομίζουν πως η Παιδεία, η περίθαλψη, η κατοικία, η μετακίνηση, η οκτάωρη εργασία, η Ασφάλεια, η σύνταξη αποτελούν αδιαπραγμάτευτα προνόμια των λαών. Όχι! Τώρα οι οίκοι των τοκογλύφων την τύχη των λαών θα καθορίζουν. Έτσι, λοιπόν, ο αξιότιμος ύπατος κάλεσε όλους τους συγκλητικούς χωρίς δισταγμό κανένα, να βαδίσουν ενωμένοι προς την κάλπη, το μαγικό αριθμό 180 να συμπληρώσουν και τότε η αμοιβή τους θα είναι πλουσιοπάροχη. Υπουργεία, υφυπουργεία, αξιώματα, αφειδώλευτα θα προσφερθούν. Εκλογές να μη γίνουν. Αυτό προέχει. Διαφορετικά… μαύρη μαυρίλα τους περιμένει.
Φίλε αναγνώστη, τούτη η γραφή όταν στα χέρια σου θα φτάσει, εσύ, ήδη θα ξέρεις της δεύτερης ψηφοφορίας τ’ αποτέλεσμα. Όμως, ό,τι κι αν προκύψει, εμείς θα πρέπει την άρνησή μας να προτάξομε ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν την κοινωνία μας να μεταβάλουν σ’ ένα τσούρμο φοβισμένων ανθρωπάκων.
Καιρός της άρνησης στον μοντέρνο ολοκληρωτισμό που προσπαθούν να επιβάλουν στους λαούς οι τραπεζικοί οίκοι, οι έμποροι του θανάτου που μηχανεύονται τρόπους εξαφάνισης των συνανθρώπων μας.
Καιρός να υψώσουμε το οδόφραγμα της άρνησης κι εκεί να στήσομε τις πολύχρωμες σημαίες μας που θα έχουν έμβλημα την ανθρωπιά.
