Λένε κάποιοι για την όλο και πιο πυκνή αθλιότητα που αναδύεται γύρω μας, ότι πάντα έτσι ήταν η κοινωνία, και ότι απλώς τώρα πιο εύκολα βγαίνει στην επιφάνεια αυτή η παθογένεια.
Θα ήταν λοιπόν απλώς θέμα στατιστικής να συγκρίνουμε τι συνέβαινε στην Ελλάδα του 1980, λόγου χάριν, και στην Ελλάδα του σήμερα.
Δεν είναι θέμα στατιστικής όμως, αλλά πολιτικής και συνεπώς εξέλιξης της κοινωνίας υπό το κράτος αυτής της πολιτικής.
Τα πολλά τελευταία χρόνια λοιπόν, υπό την κυριαρχία του Νεοφιλελευθερισμού, οι κοινωνίες «εκπαιδεύονται» στον ατομικισμό, στην απέχθεια προς κάθε τι το συλλογικό, προς το κοινωνικό κράτος, εκπαιδεύονται στον φόβο, στην αναμονή του χειρότερου, στον κοινωνικό αυτοματισμό και στις νεοφεουδαρχικές σχέσεις – στην προσκόλληση δηλαδή των αδύναμων στους Δυνατούς.
Προς όλα αυτά (κι άλλα τέτοια) έχει «επιστρατευθεί» η διάβρωση του λαϊκού πολιτισμού, η αποδόμηση της μαζικής εκπαίδευσης και βεβαίως της παιδείας.
Έτσι, μέσα στην κοινωνία, οι δυνάμεις που οδηγούν προς τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου και τον ανθρωπισμό υποχωρούν, ενώ οι δυνάμεις που οδηγούν στον κυνισμό, την αγριότητα και την αποθηρίωση πρυτανεύουν.
Κι όποιος «δεν προσαρμόζεται σε όλα αυτά πεθαίνει».
Συν δε αυτοίς, το ψάρι, ως παλαιόθεν γνωστόν, βρωμάει απ’ το κεφάλι: Siemens,
Novartis,
Λίστα Λαγκάρντ,
Panama Papers,
τι απ’ όλα αυτά διαλευκάνθηκε;
Ποινικά εγκλήματα. Διότι τα πολιτικά εγκλήματα είναι πολύ χειρότερα: Μνημόνια, Υποθήκευση του Εθνικού Πλούτου, Εκχώρηση πόρων και υποδομών –τι άραγε
σχέση έχουν όλα αυτά με την άνθηση της εγκληματικότητα στα σπλάχνα της κοινωνίας; Με την εξάπλωση του αμοραλισμού; Με τον θαυμασμό για την ατιμωρησία; Έλα ντε!
***
Όταν οι πολίτες βλέπουν φρόκαλα σαν την Ούρσουλα ντερ Ύμπερ Άλλες, τον Ρισάρ, τον Σολτς, την Τρας να κυβερνούν τις ζωές τους πέρα από κάθε ηθική και νομιμότητα (έστω τη νομιμότητα της αστικής δημοκρατίας), όταν βλέπουν τους «σατανικούς» αυτούς ανθρώπους να είναι «πέραν του καλού και του κακού», στην πραγματικότητα
βιώνουν την πεμπτουσία της ιδεολογίας του φασισμού, όπου οι υπεράνθρωποι δεν έχουν καμία συμβατική, πολιτική ή ηθική, υποχρέωση απέναντι τους ανθρώπους.
***
Όντως, τι υποχρέωση αισθάνεται ο «κοινός άνθρωπος» (όπως απρεπώς λένε οι Εγγλέζοι) πως έχουν απέναντί του ο Μπάιντεν ή ο Πούτιν, ο Μακρόν ή ο Σόιμπλε;
Εδώ και πολλά χρόνια για την πλειονότητα των πολιτών είναι «φυσιολογικό» και αναμενόμενο οι Δυνατοί να βιάζουν τους αδύναμους. Μάλιστα αυτό επικροτείται από τους «βασιλικότερους του βασιλέως» δηλαδή τους πολίτες εκείνους που ο Νεοφιλελευθερισμός «εκπαίδευση» στον ραγιαδισμό
και ταυτοχρόνως στον ατομικισμό.
…………….
Αυτή η αποθηρίωση του εγκλήματος στα σπλάχνα της κοινωνίας έχει την αναλογία της στην αποθηρίωση του εγκλήματος στον κορυφή της.
***
Και το χειρότερο, αν όλα αυτά είναι μάλλον κοινότοπα και αυτονόητες αλήθειες, για δοκιμάστε να τα συζητήσετε με πλήθος εκ των πλησίον σας, να δείτε τι θα πάθετε…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
14•X•2022
