Όσο καλά και να πήγαιναν τα πράγματα για τον Μητσοτάκη, δεν θα άντεχε! Πόσω μάλλον όταν ήδη πάνε άσχημα και θα πάνε ακόμα πιο άσχημα.
Γιατί πάνε άσχημα;
Διότι με το χρέος (το δημόσιο μόνον) στο 230% του ΑΕΠ, με σκορ τα 280 δισ. δεν γίνεται να πας καλά. Πόσω μάλλον όταν τα επιμέρους οικονομικά μεγέθη είναι εξίσου άσχημα. Ακρίβεια, μεταφορικά, ενέργεια, στέγαση, ανεργία κι όλα τα σχετικά οικονομικά μεγέθη κατά κρημνών!
Όμως η κυβέρνηση παραπαίει και για άλλους λόγους υπέρτερους – είναι κυβέρνηση υποτελής στους Αμερικανούς κυρίως, αλλά και στη Γερμανία ενώ απέναντι στην Τουρκία ακολουθεί με συνέπεια την πολιτική του Κατευνασμού. (Όλα αυτά επιβεβαιώσουν και πλευρές της Ελληνογαλλικής Συμφωνίας – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Επίσης το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η κυβέρνηση είναι ασφυκτικό: η χώρα είναι Υποθηκευμένη, η περιουσία της και οι πόροι της εκποιούνται, τα εισοδήματα εξαερώνονται – αν σκοντάψει ο Μητσοτάκης, οι Δυνατοί θα χρειαστούν κάποιαν εναλλακτική.
***
Το κόμμα του Μητσοτάκη είναι πρόσφορο για κάτι τέτοια· πάντα ήταν μια ομοσπονδία καπετανάτων και μια συνομοσπονδία οπλαρχηγών. Ως εκ τούτου πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις – άλλωστε και ο Μητσοτάκης ένα αουτσάιντερ ήταν. Και, στη συνέχεια, ως πρωθυπουργός δεν απέδειξε ότι είναι αυτόφωτος ή αναντικατάστατος ή ότι διέθετε στρατηγική για οτιδήποτε.
………………
Με την απλή αναλογική εν όψει, τη ρευστότητα στο κόμμα της ΝΔ, τη διευρυνόμενη οικονομική δυσπραγία (υπάρχουσα κι ελαύνουσα) καθώς και τα εθνικά θέματα ανοιχτά σε κινδύνους, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.
Αυτή την προοπτική της αστάθειας και της απροσδιοριστίας εντείνει η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια αντιπολίτευση παγιδευμένη σε όσα έκανε ως κυβέρνηση. Που έχει μοχλεύσει τον πάτο της κοινωνίας φέρνοντας τα λουμπεναριά στον αφρό κι ευνουχίζοντας έτσι κάθε προσπάθεια να πάρει η εξουσία στα σοβαρά τον λαό.
Όμως το Σύστημα απεχθάνεται τη ρευστότητα, επιθυμεί τη σταθερότητα, ώστε η (νέα) κανονικότητα τα λειτουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο εις βάθος χρόνου, καθ-ιερώνοντας τις νέες σχέσεις φεουδαρχικού τύπου στην κοινωνία, δικτατορικού τύπου στην οικονομία και απολυταρχικού τύπου στην πολιτική.
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα ομοιότροπο διεθνές περιβάλλον, όπου η τιμή του φυσικού αερίου είναι πρωί 116 ευρώ και το βράδυ 160 ευρώ!
………….
Αλλά, αν αυτή η σταθερότητα, ακόμα και διά της διαρκούς ανασύνθεσης του κομματικού (αδύναμου) δυναμικού, είναι η μόνιμη επιδίωξη της άρχουσας τάξης, αστάθμητος παράγοντας σε αυτόν τον σχεδιασμό είναι πάντα ο λαός.
Όταν μάλιστα οι μεταβλητές στην εποχή μας διευρύνονται, διογκώνονται και βαθαίνουν (και σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο) τότε οι ελίτ (που άλλωστε τυγχάνουν εκ φύσεως κοντόθωρες) ίσως να πουλάνε πάλι σχοινί για κρέμασμα και αλυσίδες για σπάσιμο.
***
Πάντως, οι φεουδαρχικές κοινωνικές σχέσεις και οι δικτατορικοί οικονομικοί καταναγκασμοί δεν συνιστούν πολιτικές που μπορούν να ανεχθούν επί μακρόν οι άνθρωποι, εκτός κι αν στο μεταξύ αποβλακωθούν.
Αυτό το κρίσιμο «στο μεταξύ» βιώνουμε τώρα. Για ακόμα μια φορά. Όπου το εκκρεμές κινείται νευρικά μεταξύ ανθρώπων και βαρβαρότητας.
Πλην όμως, αν η βαρβαρότητα εν τέλει επικρατήσει, ούτε αυτή θα κρατήσει πολύ, διότι οι άνθρωποι θα έχουν οδηγηθεί στην καταστροφή και την αυτοκαταστροφή.
……………
Αν στη συνέχεια τους διαδεχθεί κάποια άλλη οντότητα, ουδείς γνωρίζει, για την ώρα τουλάχιστον, ποια και τι θα είναι αυτή.
Ας ρωτήσουμε επ’ αυτού να μας πει κάποιος αλγόριθμος, ο Κάλχας δεν δύναται…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
7•X•2021
