Δεν μπορώ να φανταστώ πως η ανθρωπότητα υπήρξε ποτέ ενωμένη και για κανένα λόγο – σοβαρό ή μη. Κουλτούρες, απόψεις, συμφέροντα… χιλιάδες λόγοι που οι λαοί διχάζονται, διαφωνούν και συχνότατα πολεμούν. Ούτως ή άλλως ο κόσμος είναι μοιρασμένος και γεωγραφικά…
Όμως, βρε παιδιά, υπάρχουν θέματα απλά, απτά και καθημερινά που δεν χρειάζονται γνώσεις γεωπολιτικής και διευρυμένης ιστορικής κατάρτισης που θα μπορούσαν να μας βάλουν σε διλήμματα, υποστηρίζοντας τη μια ή την άλλη πλευρά. Είναι γεγονότα λογικής και ηθικής, έτσι όπως όλοι μα όλοι τις κατανοούμε και δεν μπαίνει καθόλου μα καθόλου νερό στο κρασί μας.
Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών δεν είναι καινούργια. Οι κακοποιήσεις δεν είναι «προνόμιο» της εποχής μας και ίσως η πτώση από το ροζ σύννεφο να είναι άκυρη για όλους μας.
Υπάρχουν ειδικοί να αναλύσουν το φαινόμενο σε βάθος και να εξάγουν, ίσως, ασφαλή συμπεράσματα για τους λόγους που οδηγούν έναν εκπρόσωπο της εξουσίας –οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει αυτή– στην άσκηση βίας. Το εάν είχε άσχημα παιδικά χρόνια, εάν έχει μανίες ή ελλιπή προσωπικότητα ας το εξετάσει ο ψυχαναλυτής του.
Όμως, εμείς οι θεατές, οι δέκτες αυτής της πληροφορίας, είτε οι πιο κοντινοί είτε οι πιο άσχετοι, δεν μπορούμε να έχουμε διαφορετική προσέγγιση πέραν της μίας και μοναδικής: Η κακοποίηση είναι βία και ως βία την εισπράττουμε και την αντιμετωπίζουμε.
Αφηγήσεις του τύπου: «Ή κάθεσαι και υπομένεις ή αλλάζεις επάγγελμα», «Εγώ τον κύριο τάδε τον γνωρίζω και είναι άψογος, ενώ την κυρία δείνα δεν την ξέρω», «Δεν υπάρχει κακοποίηση, γιατί ο εν λόγω είναι η φαντασίωση κάθε γυναίκας», «Επιτέλους, λύστε τα θέματα μεταξύ σας» κ.λπ. εμπεριέχουν, εκτός της έκδηλης ανοησίας, ταύτιση με τον θύτη.
Το άμορφο πρόσωπο της εξουσίας έχει, διαχρονικά, παρόμοια χαρακτηριστικά. Ας μην κλείνουμε τα μάτια, ας μη βρίσκουμε δικαιολογίες για τους εκφραστές της αλαζονείας. Δεν υπάρχει δεύτερη ανάγνωση.
