Οι λέξεις «μπάχαλο» και «μπαχαλάκηδες» έχουν εισβάλει στην καθημερινότητα. Χρησιμοποιούνται συχνά πλέον από κυβερνητικούς, αντιπολιτευόμενους και τηλεπαραθυράτους σχολιαστές. Γύρω από τις έννοιες αυτές, επιδιώκεται μια ένταση στο όνομα της αποφυγής έντασης.
Η κυβέρνηση ορκίζεται στον αγώνα ενάντια στο «μπάχαλο» παντού, ιδιαίτερα δε στην περιοχή των Εξαρχείων και στα ΑΕΙ. Ποδοπατά το άσυλο επιδεικτικά και δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ φοιτητών και «μπαχαλάκηδων», αφού όλοι είναι παράνομοι ή έστω ύποπτοι.
Επίδειξη δύναμης παραμονές Πολυτεχνείου, με μερικούς ειδικούς να κάνουν λόγο για ενδεχόμενο νέου Κορκονέα, έτσι στα ελαφρά και για να υπάρξει κλίμα συναίνεσης… Πρακτικά, ρίχνουν λάδι στην φωτιά και μάλιστα εσκεμμένα.
Πολεμώντας το μικρό μπάχαλο, καλύπτουν το μεγάλο, στο οποίο οδηγείται εδώ και χρόνια η χώρα. Πολιτικός κόσμος, δικαιοσύνη, κρατικός και διοικητικός μηχανισμός, αποτελούν τους κύριους φορείς του μεγάλου μπάχαλου: Ασυδοσία σε βάρος του λαού και υπέρ των δανειστών, μετατροπή της χώρας σε hotspot, βύθισμα σε μεγαλύτερη απόγνωση των πιο ασθενών τμημάτων και υποβαθμισμένων τομέων της κοινωνίας.
Τα χάλια της προανακριτικής επιτροπής –να αλληλοεκβιάζονται οι συντελεστές των «αρπαχτών» που έχουν γίνει– με τις καταθέσεις απίθανων υπόδικων μαρτύρων (π.χ. Φρουζής) και την απολογία Παπαγγελόπουλου που έδινε μια ανάγλυφη εικόνα για το τι γίνεται στους χώρους της δικαιοσύνης, μαρτυρούν μια σήψη και ένα μεγάλο μπάχαλο που δεν μπορούν να δημιουργήσουν όλοι οι «μπαχαλάκηδες» αν ενωθούν σε ένα μέτωπο.
Γιατί είναι αστείο να υποστηριχθεί πως η (πραγματική) ζημιά που κάνουν οι μπαχαλάκηδες σε πορείες, αίθουσες, καταστήματα, είναι συγκρίσιμη ποσοτικά και ποιοτικά με το τεράστιο μπάχαλο που έχουν φέρει τα μνημόνια, η Ε.Ε., ο πολιτικός κόσμος της κωλοτούμπας, τα ΜΜΕ του ψέματος και οι μεγάλες πρεσβείες.
Η νεολαία, που τμήμα της βγήκε στους δρόμους, η νεολαία που από τα τελευταία 20 χρόνια έζησε τα 10 στις οικογένειες της κρίσης, καλά θα κάνει να αγνοήσει τους μπαχαλάκηδες και να αγωνιστεί μαζί με τον λαό ενάντια στο μεγάλο μπάχαλο. Ασχέτως αν αυτό εμφανίζεται σαν «κανονικότητα» ή αν αισθανόμαστε αδύναμοι και σε κατάσταση αφασίας απέναντί του.
Αλλά και ενάντια στο μικρό «μπάχαλο», γιατί κάνει ζημιά και ακυρώνει όρους μαζικής αντίδρασης. Απλώνει και σπέρνει τον μηδενισμό, είναι η άλλη όψη του συστήματος: Απελπισία και ατομικοκεντρισμός στο όνομα της «εξέγερσης» και του «πολέμου» ενάντια στο σύστημα. Το οποίο βέβαια έχει ήδη εγκολπώσει και χρησιμοποιεί το «βίαιο θέαμα». Άλλωστε, ζούμε στην εποχή του θεάματος.
Θα κερδίσει το νόημα ή το πολλαπλό μπάχαλο; Ιδού η απορία…
