Κοιτώντας πίσω… (φ.491)

«“Σωσίβιο” που πνίγει χώρα και εργαζόμενους»

Είναι ο τίτλος του πρωτοσέλιδου, που συμπληρώνεται από την επισήμανση ότι «Στόχος του “συνδικάτου” Γερμανίας-Γαλλίας και ΔΝΤ είναι η δήμευση της χώρας προς όφελος των δανειστών της». Η θηλιά της τρόικας αρχίζει να σφίγγει για τα καλά γύρω από την Ελλάδα, και το editorial κινείται στο ίδιο μοτίβο: «Μόλις τελείωσε η σύνοδος κορυφής ο Γ. Παπανδρέου, συνεχίζοντας τις αερολογίες, δήλωσε: “Οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Νίκησε η Ελλάδα του ευρώ”. Οι θριαμβολογίες δεν θα αντέξουν ούτε μερικά 24ωρα μπροστά στις αδυσώπητες αλήθειες των αποφάσεων που λήφθηκαν. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαλέξει την Σκύλα (Ε.Ε.) από την Χάρυβδη (ΔΝΤ): έχει πλέον και τις δύο…». Σε άλλο σημείωμα με τίτλο «Ο Γιώργος κάνει πόλεμο…» τονίζεται ότι το πολιτικό τόξο ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ συστρατεύεται στον πόλεμο της Ε.Ε. ενάντια στους εργαζόμενους και υπογραμμίζεται: «Το ότι η συστράτευση γίνεται κατά το παλιό γνωστό “όλοι σας θα σκοτωθείτε, όλοι μας θα δοξαστούμε” δεν φαίνεται να ενοχλεί. Ούτε παίζει ρόλο ότι η εθελοντική συμμόρφωση στις επιταγές των ξένων, που στα “παλιά ελληνικά” λεγόταν εθελοδουλία, σήμερα παρουσιάζεται ως αγώνας για την… εθνική κυριαρχία». Τέλος, ένα άρθρο με τον τραγικά επίκαιρο σήμερα τίτλο «Η κυβέρνηση σκοτώνει τη δημόσια υγεία» χτυπά καμπανάκι: «Το πρόγραμμα σταθερότητας περιλαμβάνει δραστική μείωση των κονδυλίων για την υγεία. Το εφημεριακό κραχ είναι ήδη πραγματικότητα. Όταν κόβεις έναν γιατρό από μια απογευματινή εφημερία, θα οδηγήσεις σε θανάτους»…

(εφημερίδα Δρόμος, 27/3/2010, φύλλο 6)

«Τι μήνυμα θα στείλει η δυσαρέσκεια;»

Αυτό το διόλου ρητορικό ερώτημα τίθεται αφού πλησιάζουν εκλογές. Το σχετικό άρθρο ξεκινά με την επισήμανση: «Πριν από 7-8 χρόνια η αναφορά μας στην ύπαρξη της δυσαρέσκειας έκανε πολλούς, σχεδόν όλους, να κοιτάνε λίγο περίεργα, μάλλον ειρωνικά. Σήμερα όλοι μιλούν για τη δυσαρέσκεια. Για να ασχοληθούν με τον χειρισμό της, την εκμετάλλευσή της, τον αποπροσανατολισμό της, τον εγκλωβισμό της στα πλαίσια του επίσημου πολιτικού παιχνιδιού… Το κρίσιμο ζήτημα, εγκλωβισμός ή έκφραση της δυσαρέσκειας, διαπερνά την τελευταία θητεία της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών. Ο λαός βρήκε αυτά τα χρόνια τρόπους να εκφράσει την αγανάκτησή του, για να πέσει πάνω στο τείχος της “κοινωνικής ομοψυχίας” των κομμάτων της Βουλής. Όλος αυτός ο συρφετός συναντιέται και ενώνεται σε μια προσπάθεια: να μην ξεπεράσει η δυσαρέσκεια τα όρια του πολιτικάντικου παιχνιδιού των κομμάτων του κοινωνικού συμβολαίου».

(εφημερίδα Αριστερά!, Μάρτης 2000, φύλλο 51)