Του Κώστα Γκιώνη
Το Τριώδιο μπήκε για τα καλά. Την επόμενη βδομάδα κορυφώνονται οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, κι εγώ αναρωτιέμαι: γιατί να ορίζουμε το καρναβάλι σε τόσο στενά χρονικά πλαίσια, αφού στον τόπο μας γιορτάζεται καθ’ όλο το έτος; Θα μπορούσαμε να το λέγαμε «καρναβάλι για πάντα» και ναούς του βασιλιά Καρνάβαλου να είχαμε τη βουλή, τα δικαστήρια και τα κανάλια των τηλεοράσεων.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, επειδή η αλλαγή των μασκών έχει γίνει το φετίχ του σύγχρονου νεοέλληνα. Το μόνο από το οποίο μπορείς να διαπιστώσεις την εθνική του ταυτότητα είναι η καμπούρα, λόγω της μόνιμης οσφυοκαμψίτιδας που τον διακρίνει. Α, κι από κείνο το ανασηκωμένο φρύδι του ξερόλα, που όλα τα ξέρει και τίποτα δεν ξέρει.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το έχει πει εδώ και χρόνια: «Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο»! Ένα κακοφτιαγμένο λούμπεν καρναβάλι, χωρίς κανένα στοιχείο διασκέδασης. Φιγούρες παγωμένες κι αποτρόπαιες, γυρίζουν μηχανικά στο χωροθετημένο τίποτα, κακοπληρωμένοι κομπάρσοι μιας κακοφτιαγμένης παράστασης, που γεμίζουν το πλάνο για να πλουτίζουν οι μόνιμοι πρωταγωνιστές.
Έτσι λοιπόν, μέσα σ’ αυτό το καρναβάλι, εμφανίστηκε και ο Καρνάβαλος funds: ο Βασιλιάς των Κορακιών με τις χιλιάδες τσέπες και δρεπάνια, που πίσω από την αποτρόπαια μάσκα του σίγουρα κρύβονται γνωστά πρόσωπα της καθημερινότητάς μας. Έτοιμος να κατασπαράξει την πρώτη κατοικία από 700 χιλιάδες οικογένειες με τις ευλογίες των αδέκαστων «τυφλών» μαυροφορεμένων με τα γουνάκια…
Οι τελευταίοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους: κατάφεραν να διαβάσουν χιλιάδες σελίδες μέσα σε οκτώ μέρες και να βγάλουν απόφαση, υπέρ των κορακιών βεβαίως, όταν σε αντίστοιχες περιπτώσεις χρειάζονται ένα με δύο χρόνια! Έτρεξαν μάλιστα να διαρρεύσουν την απόφασή τους στον Τύπο, θέλοντας να ξεκαθαρίσουν εκεί που πρέπει ότι η δουλειά έγινε… Τίποτε εξαιρετικά περίεργο στη σύγχρονη ειλωτεία που ζούμε ως πειραματόζωα.
Κατά τα’ άλλα, συνεχίζεται ο βομβαρδισμός δηλώσεων εκ μέρους των τσαρλατάνων που αυτοπροσδιορίζονται ως πολιτικοί. Ο ένας μας λέει ότι η χώρα μας είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια επενδύσεων, και γι’ αυτό μας ζηλεύουν οι πάντες, και προσθέτει «μακάρι ο ηγέτης μας να κυβερνούσε σ’ όλη την Ευρώπη». Ο άλλος μας λέει ότι οι Ιάπωνες έχουν πάθει ντουβρουτζά με την ψηφιακή μας ανάπτυξη και μας ζητάνε να τους δώσουμε μαθήματα, πώς να την πετύχουν κι αυτοί! Κάποιος άλλος, που ναι μεν είναι κατά λάθος σ’ άλλο χώρο αλλά θα ήθελε να ήταν κι αυτός με τους προηγούμενους, δηλώνει ότι αν ο ηγεμόνας της χώρας ήταν λιγουλάκι πιο σκληρός, τότε θα ήταν πιο κοντά σ’ αυτά που έχει αυτός μέσα στο «σοσιαλιστικό» κεφάλι του.
Όλα αυτά θα μπορούσε να ήταν κομμάτια μια παρατραβηγμένης μαύρης, για να μην πω κατάμαυρης, κωμωδίας. Αλλά δυστυχώς είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας…
