του Ειδικού Ανταποκριτή
Ο μακαρίτης ο Ντάριο Φο, που στήριξε το Κίνημα 5 Αστέρων από την ίδρυσή του, ήξερε καλά τους συμπατριώτες του. Και ενίοτε ήταν σκληρός μαζί τους: «Οι Ιταλοί είναι ευχαριστημένοι να ζουν μέσα στα σκατά», έλεγε, «διότι αυτό τους αναγκάζει να περπατούν με το κεφάλι ψηλά». Με όσα ζούμε εδώ και μήνες στην Ιταλία, θέλοντας και μη τον θυμόμαστε. Αυτά αντί εισαγωγής…
Αλλά ας επιστρέψουμε στην επικαιρότητα, με τον πρωθυπουργό Κόντε να πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες και, σε κάθε ταξίδι, να δίνει κάτι παραπάνω στην αδηφάγα ευρωκρατία. Το περίφημο έλλειμμα του ιταλικού προϋπολογισμού*, που θα χρηματοδοτήσει –βάσει των διακηρύξεων– τη θέσπιση ελάχιστου εθνικού εισοδήματος και την ενίσχυση των συνταξιούχων, έχει πάρει την κατιούσα: από άνω του 3% (που είναι το όριο των «δημοσιονομικών κανόνων» της Ε.Ε.) πήγε στο 2,8% (απαράδεκτο, είπαν οι Βρυξέλλες), έπειτα στο 2,4% (απαράδεκτο κι αυτό), κατόπιν στο 2,2% (επίσης μη αποδεκτό), και τώρα συζητιέται η περαιτέρω μείωση στο 2,04%!
Οι Ιταλοί δεν είναι Γάλλοι
Όμως ο κομισάριος Μοσκοβισί, τώρα που βρήκε μπόσικους τους Ιταλούς, έχει πάρει φόρα: ούτε το 2,04% του κάνει. Θα συμβιβαζόταν ίσως με κάτι λίγο χαμηλότερο του 2%… Ο Μακρόν μπορεί να εντάσσει εκτάκτως στον γαλλικό προϋπολογισμό μέτρα κατευνασμού των Κίτρινων Γιλέκων ύψους 10 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η ιταλική κυβέρνηση, όχι. Κι ας αντιστοιχούν οι περικοπές που ήδη έχει αποδεχθεί σε 6,5 από τα 10 δισεκατομμύρια που υπολόγιζε να δώσει στην κοινωνία. Φταίει το ιταλικό δημόσιο χρέος, ισχυρίζεται η ευρωκρατία. Τσιμουδιά όμως για το γαλλικό, που φτάνει το 100% του ΑΕΠ (ξεπερνά δηλαδή κι αυτό κατά πολύ το ευρωπαϊκό όριο του 60%)**. Η «ιταλική ανωμαλία» πρέπει να πάψει να υφίσταται, ενώ ο Μακρόν πρέπει να παραμείνει πρόεδρος πάση θυσία…
Ο Μοσκοβισί δεν είναι μόνος στην επιχείρηση πειθάρχησης της Ιταλίας. Και δεν αναφερόμαστε μονάχα στο αδυνατισμένο αλλά πεισματικά κολλημένο στον ορντοφιλελευθερισμό Βερολίνο. Τη σκληρή γραμμή κατά της ιταλικής κυβέρνησης στηρίζει και η Αυστρία (η εκεί κυβερνώσα Ακροδεξιά δεν ενοχλεί το κατά τα άλλα… αντιρατσιστικό ιερατείο των Βρυξελλών), όπως και η επάρατη κατά τα άλλα ομάδα των εθνολαϊκιστών του Βίζεγκραντ: διεκδικούν κι αυτοί μια γενναία μερίδα από τα κοινοτικά κονδύλια, κι αντιδρούν στην «κατασπατάλησή τους» από τους τεμπέληδες Νότιους!
Πόσοι πρωθυπουργοί;
Στο εσωτερικό μέτωπο της Ιταλίας, αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΥΠΟΙΚ Τρία, καθ’ ύλην αρμόδιος για τις διαπραγματεύσεις με την Κομισιόν, δεν συμμετέχει σ’ αυτές. Την υπονομευτική δουλειά του την έχει ήδη κάνει, τονίζοντας ότι «δεν μπορούμε να αγνοούμε τους εταίρους μας και τις αγορές». Τώρα διαψεύδει τις φήμες ότι θα παραιτηθεί – μάλλον απλά περιμένει να υλοποιηθεί η γραμμή του. Αυτός που τον αντικαθιστά είναι ο Κόντε – που, όταν επιλέχθηκε για πρωθυπουργός, πολλοί νόμιζαν ότι οι 5 Αστέρες θα τον τραβάνε από το μανίκι. Αλλά τους διαψεύδει… Έχοντας ιδιαίτερες σχέσεις με τον Γκουίντο Άλπα, τον νομικό που το σπίτι του είναι σταυροδρόμι των συστημικών παραγόντων, προσωποποιεί τη «συνέχεια του κράτους».
Η Ιταλία έχει βέβαια και δεύτερο πρωθυπουργό: τον Σαλβίνι, από τον οποίο περνάνε όλοι και όλα. Αυτός συνομιλεί π.χ. με την Κονφιντούστρια, με την Ένωση Συνεταιρισμών και με τις διάφορες συντεχνίες. Αυτήν την εβδομάδα πήγε και στο Ισραήλ, για να τον ξεπλύνει από την κατηγορία του ακροδεξιού ο Νετανιάχου – ο οποίος μοιράζει απλόχερα πιστοποιητικά πολιτικής ορθότητας! Φόρεσε λοιπόν ο Σαλβίνι τον εβραϊκό σκούφο και, για να σιγουρευτεί ότι θα επιστρέψει στην Ιταλία… πρωθυπουργήσιμος, έκανε και δηλώσεις ότι η Χεζμπολά είναι τρομοκρατική οργάνωση. Κατόπιν τούτων, ο Νετανιάχου του απένειμε το παράσημο του δημοκράτη-αντιρατσιστή, κι ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Πλην, ίσως, των Ιταλών κυανόκρανων που βρίσκονται στον Λίβανο, στην κυβέρνηση του οποίου συμμετέχει η «τρομοκρατική» Χεζμπολά…
Στην ίδια (καθοδική) ρότα οι 5 Αστέρες
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι 5 Αστέρες λειτουργούν πλέον ως… ΑΤΜ για τον Σαλβίνι και τον Μπερλουσκόνι. Οι ψηφοφόροι τους φυλλορροούν κυρίως προς την αποχή, ενισχύοντας έμμεσα τη Λέγκα, αρκετοί δε βουλευτές τους βάζουν πλώρη για άλλα, πιο «σίγουρα» λιμάνια… Όσο για αυτά καθαυτά τα φιλολαϊκά μέτρα, που αποτέλεσαν την αφορμή για την τελευταία επίθεση της ευρωκρατίας στην ιταλική κυβέρνηση, το σχέδιο προϋπολογισμού που ψηφίστηκε στη βουλή είναι ένα άδειο κουτί. Εφόσον υπάρξει συμφωνία με τις Βρυξέλλες, θα επιστρέψει στη γερουσία, και φτου κι απ’ την αρχή. Μ’ αυτήν την έννοια, έχει δίκιο η αμαρτωλή κεντροδεξιά και κεντροαριστερή αντιπολίτευση (που δημοσκοπικά εξακολουθεί να φθίνει, παρά τις κυβερνητικές παλινωδίες – τόση είναι η απέχθεια των Ιταλών γι’ αυτήν!) όταν λέει ότι συζητιέται ένας ανύπαρκτος προϋπολογισμός…
* Βλ. μεταξύ άλλων «Διολίσθηση 5 Αστέρων» (φύλλο 432) και «Ξέψυχο “όχι” από τη Ρώμη (φύλλο 431).
** Βλ. πίνακα στο «Ευρωκρατία: Δύο μέτρα, πέντε σταθμά… ένας στόχος» (φύλλο 429). Επίσης, το ιταλικό χρέος είναι μια σχετική έννοια. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην Ιταλία λεφτά υπάρχουν: το πλουσιότερο 10% των Ιταλών έχει από μόνο του τραπεζικές καταθέσεις ύψους 4 τρισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή το διπλάσιο του ιταλικού χρέους!
