Όταν σε χώρες που τα καθεστώτα τους δεν είναι αρεστά στη Δύση συμβεί μια πράξη λογοκρισίας ή περιορισμού, διεγείρεται η ευαισθησία πολιτικών, δημοσιογράφων και διανοουμένων και καταγγέλλουν θορυβωδώς για αυταρχισμό κ.λπ. Όταν το Facebook καταργεί απροειδοποίητα και αναιτιολόγητα δεκάδες χιλιάδες λογαριασμούς ατόμων και ομάδων που κάνουν κριτική σε κυβερνήσεις και πολιτικούς της αρεσκείας του, αυτό λέγεται αυτορρύθμιση! Κι όταν το YouTube βάζει φραγή σε βίντεο του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης επειδή κρίθηκε ακατάλληλο, κανένας επίσημος ή αρμόδιος δεν βλέπει κάτι στραβό.
Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας, από τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Όταν συλλαμβάνεται κάποιος στη Βενεζουέλα, στο Χονγκ Κονγκ ή στη Ρωσία, ό,τι και να έχει κάνει, είναι πρώτη είδηση στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο. Όταν συλλαμβάνονται χίλιοι (!) άνθρωποι μέσα σε δυο μέρες στην Αίγυπτο σε ειρηνικές διαδηλώσεις κατά του φασιστικού καθεστώτος, επειδή ο Σίσι έχει απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις από εννιά άτομα και πάνω, το γεγονός δεν χωράει ούτε στις σελίδες με τις αγγελίες. Θάβεται απ’ όλα τα δημοκρατικά μέσα. Όπως θάβονται συστηματικά οι συνεχιζόμενες κάθε Σάββατο κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων σε όλη τη Γαλλία. Ούτε οι σφαίρες που έχουν τυφλώσει δεκάδες άοπλους διαδηλωτές ούτε οι μαζικές συλλήψεις εμφανίζονται στα δελτία ειδήσεων. Ευτυχώς, που οι πολίτες, είτε στις λεγόμενες δημοκρατίες είτε στις χούντες, δεν πτοούνται όσο αίμα κι αν χύνεται, όσα βασανιστήρια κι αν υφίστανται, όση απόκρυψη κι αν εισπράττουν από τα ΜΜΕ, τους ενσωματωμένους διανοούμενους και τις οργανώσεις που ασκούν φιλανθρωπία.
Μαρία Πενταγιώτισσα
