Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Για διαφήμιση ψάχνει ο Γκούτσι, δεν ψάχνει η Ακρόπολη. Μέχρι χτες έτσι ξέραμε. Γιατί από την επιχειρηματολογία μερικών ούλτρα φιλελεύθερων οπαδών της ελεύθερης αγοράς και κάθε ελευθερίας γενικώς, του εμπορεύματος, των επιλογών και του αυτοπροσδιορισμού, το ακούσαμε κι αυτό. Ότι από την πασαρέλα του Οίκου θα διαφημιστεί η Ακρόπολη και δεν θα πεθάνει το αρχαίο πνεύμα αθάνατο.
Λογικό. Ο μεγαλύτερος ανορθολογισμός σήμερα είναι να βρεθεί κάτι έξω από τη σφαίρα του εμπορεύματος, χωρίς μια τιμή εκκίνησης. Η Ακρόπολη, ένα πολύ καλό trademark που με τις κατάλληλες κινήσεις θα δει τις μετοχές της να εκτοξεύονται. Αλλιώς, λίγα τα ψωμιά της.
Είναι κάτι πιο βαθύ. Το άδειασμα και η απόλυτη ισοπέδωση των πάντων, ώστε να απολέσουν κάθε άλλη αξία πέρα από την ανταλλακτική. Τα πάντα πρέπει να μπορούν κάπως να μετρηθούν στην ίδια κλίμακα, να σταθούν δίπλα-δίπλα, να μπορείς να διαλέξεις. Κάθε πρόσχωμα ή εμπόδιο σε αυτή την διαδικασία είναι προς εξαφάνιση. Τι άλλο είναι κατά βάθος η παγκοσμιοποίηση;
Η δόξα της Ακρόπολης πόσο κάνει; Ωραία, με 2 εκατομμύρια δεν την παίρνεις. Με 20; Με 200; Πρέπει, πάντως, με κάποιο αντίτιμο να μπορεί να ενοικιαστεί και να περιβάλει την εκδήλωση ενός σοβαρού Οίκου, μιας εταιρίας αναψυκτικών, ή και του προέδρου Ομπάμα.
Καθόλου «όλα καλά πριν έρθουν οι βάρβαροι». Μεγαλοσχήμονες κάθε είδους, κρατικοί λειτουργοί, θεσμικοί φορείς και «αρμόδια πρόσωπα», τι άλλο κάνουν από το να αντιμετωπίζουν τον πολιτισμό, επικοινωνιακά αλλά και επί της ουσίας, ως προϊόν μιας βαριάς βιομηχανίας; Έτσι δεν το λένε;
Αν είναι λοιπόν έτσι, γιατί αρνούνται τα φράγκα του μετρ της βιομηχανίας Gucci για να χρησιμοποιήσει διαφημιστικά την Ακρόπολη; Η πολιτιστική καταναλωτική βιομηχανία παράγει χρήμα και θέαμα και τίποτε περισσότερο, ξεκομμένη από τη ζωντανή Ιστορία και τη σημερινή περιπέτεια του Τόπου.
Υποτακτικοί, αυτής ακριβώς της βιομηχανικής λογικής θεάματος και κατανάλωσης είναι, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, οι περισσότεροι από όσους παρεμβαίνουν δημοσίως, κάνοντας λόγο για την ιερότητα του μνημείου. Αν αυτή η ιερότητα λειτουργούσε δυναμικά, ο εκφυλισμός του πολιτισμού και οι πολλαπλές παθογένειες θα είχαν εν μέρει ανασχεθεί.
Επειδή, πάντως, ζούμε στη χώρα των έντιμων συμβιβασμών, εκεί που τα «όχι» τυγχάνουν μιας ορισμένης κατεργασίας και διαχείρισης, όποιος κατηφορίζει εκεί την Αρεοπαγίτου, ας ρίχνει και καμιά κλεφτή ματιά προς τον Βράχο. Μπορεί και να δει τι θα φορεθεί φέτος.
