Ζω σε μια χώρα παράξενη ή μάλλον παράδοξη – δυσκολεύομαι να διαλέξω ποια απ’ τις δύο λέξεις αποδίδει καλύτερα αυτό που νιώθω. Όμως δεν είναι η μόνη παράξενη ή παράδοξη χώρα, υπάρχουν κι άλλες χώρες ή χώροι σαν τη δική μου. Παρά ταύτα, σε ένα θέμα η χώρα μου είναι η μοναδική παράξενη χώρα στον κόσμο. Είναι το μοναδικό κράτος από τα 149 κράτη στον πλανήτη μας που τα αφορά το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο δεν έχει ασκήσει το δικαίωμά του για τα 12 μίλια κυριαρχίας στις θάλασσες που το περιβάλλουν. Ούτε για τις ΑΟΖ.
***
Είτε ως κράτος, είτε ως προτεκτοράτο, το σώμα της χώρας μου, διάστικτο από βάσεις των Αμερικανών, αποτελεί όπως προσφυώς το διατύπωσε πρόσφατα ο Αμερικανός Πρέσβης «περιουσιακό στοιχείο των ΗΠΑ». Είμαστε μια παράδοξη χώρα. Δεν έχουμε τράπεζες, αλλά χρωστάμε σχεδόν όλοι στις τράπεζες τη μάνα μας και τον πατέρα μας, μα πάνω απ’ όλα τα παιδιά μας.
Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 τα σύνορα της χώρας είναι κάπως ασαφή και οι χάρτες γκρίζοι. Ανατολικώς η Ελλάδα συνορεύει με την Τουρκία και το Προσφυγικό. Βορείως συνορεύει με τη Μακεδονία, η οποία ενίοτε αυτοαποκαλείται Βόρεια Μακεδονία. Νοτίως συνορεύει με τη Λιβύη και Δυτικώς συνορεύει με Ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης. Ευτυχώς ένα θύλακος Ελλήνων ζει στην Αυστραλία, συνορεύει με τη Νέα Νότια Ουαλία κι έχει βρει την ησυχία του.
***
Η Ελλάδα κατοικείται ως επί το πλείστον από Έλληνες, εκ των οποίων οι επτά στους δέκα δεν έχουν ούτε ένα χιλιάρικο αποταμίευση, οι μισοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, όπου οι νέοι δεν παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά, όπου οι νέοι επίσης μεταναστεύουν στην Εσπερία και όπου τα σπίτια πολλών έχουν το σημάδι του ανέστιου. Είναι μια παράξενη χώρα, που ο πολιτισμός της τής έγινε βάρος, διχασμένη ανάμεσα σε εθνικιστές και εθνομηδενιστές – ιοί, που όπως ο κορωνοϊός δεν κάνουν διακρίσεις, μας αφανίζουν όλους το ίδιο.
***
Καθόλου παράξενα ή παράδοξα όλα αυτά καθότι, αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ασθένεια που κατατρώει τον πλανήτη, γιατί η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση; Άλλωστε, τριάντα χρόνια κουβεντιάζουμε για όλα αυτά και λύση δεν βρίσκουμε. Δεν είναι παράλογο κάτι τέτοιο, αν σκεφτούμε ότι η λογική δεν κυριαρχεί ποτέ, ότι η ηθική πάντοτε καθαιρείται και ότι η αγάπη αποτελεί το σήμα κατατεθέν των μελλοθάνατων. Ίσως να έγκειται στη φύση των ανθρώπων η αποτυχία της φιλοσοφίας, της ανθρωπιστικής πλευράς των θρησκειών και της επαναστατικής φιλολαϊκής πολιτικής. Για την ώρα, κι επί χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος-κυνηγός φαντάζει ανίκητος. Και ο άνθρωπος-ανθρωπιστής, δύσκολο όνειρο! Παρά την προσφορά του, παρά τις επαναστάσεις του, ο άνθρωπος που υπερβαίνει τον αταβισμό του ζει μονίμως τον εκφυλισμό των προσπαθειών του σε τυραννίδες ή σε πανδημίες αποκολοκύνθωσης.
Η «ανθρώπινη τραγωδία», όπως θα έλεγαν ο Νίτσε, ο Μαρξ ή ο Ευριπίδης, αλλά ευτυχώς δεν λένε οι «Άγριες Μέλισσες» – τουλάχιστον όχι μέχρι να κατασταλάξει η κατάσταση ποια πηδάει ποιον σε κάθε επεισόδιο…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
12•II•2020
