Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από καθεστώς άμεσης και πραγματικής απειλής από την Τουρκία, όπως έδειξαν και τα πρόσφατα γεγονότα, ενώ παράλληλα η γειτονική χώρα εξοπλίζεται συνεχώς και έχει αναγάγει τον πόλεμο, ή την απειλή πολέμου, σε μέσο που θα τη βοηθήσει να ισχυροποιηθεί γεωπολιτικά και να μεγαλώσει εδαφικά. Την ίδια στιγμή η χώρα μας, λόγω της μνημονιακής περιόδου και της οικονομικής κρίσης, έχει να επενδύσει στην άμυνά της πάνω από μια δεκαετία. Αυτά τα δεδομένα εξαναγκάζουν την Ελλάδα να πάρει γρήγορα μέτρα για την άμυνα της και να ενισχύσει το οπλοστάσιο της. Εκτός αν συμμεριζόμαστε το τραγελαφικό σενάριο ότι η ελληνοτουρκική κρίση είναι φτιαχτή και μεθοδευμένη από τις μεγάλες δυνάμεις με αποκλειστικό στόχο να πουλήσουν τα όπλα τους – μια άποψη που κυκλοφορούν με προθυμία διάφορες «προοδευτικές» δυνάμεις.
Βέβαια σε κάθε αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Τα 10 δισ. που θα ξοδευτούν σε όπλα για την άμυνα της χώρας –αν όντως τελικά χρειάζονται τόσα χρήματα–, όπως εξήγγειλε ο Κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, είναι ένα μεγάλο ποσό, ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον της κρίσης του κορωνοϊού. Και αυτά τα λεφτά θα πέσουν σε μια αγορά που δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Σε μια αγορά που το παιχνίδι που παίζεται είναι τριπλό: Στρατιωτικό/επιχειρησιακό, γεωπολιτικό/διπλωματικό και οικονομικό. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και το γεγονός ότι πάντα τα εξοπλιστικά προγράμματα η χώρα μας τα πλήρωνε αρκετά παραπάνω από τις πραγματικές τιμές (οι λόγοι: Πολιτικές ηγεσίες που θέλουν μίζες ή να ικανοποιήσουν ιδιαίτερα συμφέροντα, χρυσοδάκτυλοι μεσάζοντες, αποκλειστική προτίμηση στα αμερικάνικα προϊόντα κ.ο.κ.) και ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άμεση ανάγκη, τότε καταλαβαίνουμε ότι συγκεντρώνονται όλοι οι όροι για να στηθεί ένα πάρτι μερικών δισ. γύρω από ένα θέμα εξαιρετικό κρίσιμο για τη χώρα. Και με τον κίνδυνο τελικά να μην πάρει η χώρα αυτά που πραγματικά χρειάζεται ή να καταλήξει να έχει όπλα αποκλειστικά από μία πηγή, όπως αυτής των ΗΠΑ, γεγονός που ανεβάζει κατά πολύ το πόσο εξαρτώμενη και κατ’ επέκταση ευάλωτη είναι η στρατιωτική σου άμυνα.
Όπως γράψαμε και παραπάνω, το παιχνίδι που παίζεται στη διεθνή αγορά όπλων είναι πολυπαραγοντικό. Πρέπει να παρθούν υπόψη πολλές παράμετροι αλλά υπάρχει και η λεγομένη διπλωματία των όπλων που «αναγκάζει» μια πολιτική ηγεσία να πρέπει να «θρέψει» συγκεκριμένα στόματα ειδικά όταν δεν ακολουθεί από την αρχή την αμερικάνικη πεπατημένη ή τη γερμανική εναλλακτική. Αυτή τη στιγμή στη διεθνή αγορά όπλων αλλά και στους διπλωματικούς κύκλους γύρω από αυτή, υπάρχει η αίσθηση ότι οι Γάλλοι ήδη έχουν πάρει πολλά με τη συμφωνία για τα 18 Rafale. Και έτσι υπάρχουν πολλοί μνηστήρες (Αμερικάνοι, Γερμανοί, Ολλανδοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί, Ισραηλινοί, Βρετανοί) που πολιορκούν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας για τις τέσσερις (4) νέες φρεγάτες που αποτελούν και το μεγάλο κομμάτι της πίτας του ελληνικού εξοπλιστικού προγράμματος αφού περιλαμβάνει και την ενδιάμεση λύση –δηλαδή τις φρεγάτες που θα νοικιάσουμε ή θα αγοράσουμε μέχρι να έρθουν οι τέσσερις καινούριες– αλλά και τον εκσυγχρονισμό των φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ που υπηρετούν σχεδόν για 30 χρόνια στο ελληνικό ναυτικό. Παράλληλα πέφτουν και πολλές προτάσεις για μικρότερα φιλέτα του ελληνικού εξοπλιστικού προγράμματος, όπως ισραηλινές προτάσεις για αντιαρματικούς πυραύλους, γαλλικές και ξανά ισραηλινές για drones, γερμανικές για τορπίλες, ρώσικες για εκσυγχρονισμό των S-300 κ.ο.κ.
Από ότι φαίνεται, ήδη ασκούνται παρασκηνιακές πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση και για αυτό ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ ένιωσε την ανάγκη να κρατήσει κάποιες ισορροπίες. Αυτό το έκανε λέγοντας ότι η Ελλάδα θα αγοράσει και τέσσερα (4) ελικόπτερα Romeo αμερικάνικης προέλευσης και κατασκευής. Βέβαια αυτό είναι ένα πρόγραμμα που έχει ξεκινήσει 15 μήνες πριν και οι υπογραφές «έπεσαν» επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κ. Μητσοτάκης το εξήγγειλε όχι μόνο γιατί ήθελε να το πιστωθεί αλλά και να στείλει το μήνυμα ότι δεν αγοράζει μόνο από τους Γάλλους αλλά και από τους Αμερικανούς. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα των εξοπλισμών βρίσκεται σε εξέλιξη και θα χρειαστεί να επανέλθουμε ξανά.
Υ.γ.: Χαρακτηριστική κίνηση των πολιτικών προτεραιοτήτων της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η δέσμευση μεγάλων κονδυλίων αποκλειστικά και μόνο για τους εξοπλισμούς ενώ παράλληλα δεν έχει κανένα ενδοιασμό να δρομολογεί αντεργατικά νομοσχέδια. Στις συνθήκες της πανδημίας, και όχι μόνο, θα έπρεπε να υπάρχουν αντίστοιχες δεσμεύσεις κάποιων δισ. για την Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία και για άλλους κοινωνικούς τομείς. Έτσι η ελληνική κοινωνία θα στεκόταν όρθια και θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την τούρκικη απειλή από καλύτερη θέση.
