Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί το Σάββατο 14/3
Στη συνέντευξη που δημοσιεύει ο σημερινός Δρόμος, ο Σαμίρ Αμίν απαντά με τα παρακάτω λόγια στην ερώτηση «Ποιο χαρτί μπορούν να παίξουν οι Έλληνες σήμερα;»:
«Εάν θέλουν να διατηρήσουν μια ελπιδοφόρα προοπτική, πρέπει να παίξουν το χαρτί μιας γενικής πολιτικής και ιδεολογικής αντεπίθεσης. Πάρτε το ζήτημα του κατοχικού χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα και κάντε το βούκινο. Ανατρέψτε το ανθελληνικό κλίμα και κάντε έκκληση για έμπρακτη αλληλεγγύη. Και, την ίδια στιγμή, παίξτε το γεωστρατηγικό χαρτί και αρχίστε σταδιακές προσεγγίσεις και συμμαχίες με άλλες δυνάμεις. Ο ελληνικός λαός κατάφερε πολλές φορές να σταθεί όρθιος και περήφανος. Μπορεί να το καταφέρει και σήμερα και, με το παράδειγμά του, να συμβάλει στο δυνάμωμα μιας αριστερής εναλλακτικής λύσης σε όλη την Ευρώπη – η οποία, με τη σειρά της, θα του προσφέρει το οξυγόνο που τόσο έχει ανάγκη!»
Μέσα σε λίγες γραμμές, ο διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγος και διανοούμενος μας δίνει όχι λίγες «συμβουλές» και μάλιστα με ξεχωριστή σημασία.
Όσα διατυπώνει ο Σαμίρ Αμίν έρχονται σε αντίθεση με το πνεύμα της δημόσιας συζήτησης, έτσι όπως αυτή συχνά διεξάγεται στη χώρα μας και που εύκολα εγκλωβίζεται αποκλειστικά στα οικονομικά δεδομένα του ελληνικού ζητήματος.
Δημοσιογράφοι και οικονομολόγοι συχνά περιστρέφονται γύρω από το ερώτημα «πού θα βρεθούν τα λεφτά;», ξεχνώντας ότι υπάρχουν και οι πολιτικές πέρα από τις οικονομικές παραμέτρους. Αφαιρώντας, τελικά, από τη συζήτηση την ίδια την έννοια της πολιτικής.
Επίκαιρα ο Σαμίρ Αμίν αναφέρεται, για παράδειγμα, στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι τόσο η οικονομική όσο η πολιτική και αξιακή πλευρά του ζητήματος που ουσιαστικά θέτει, σε μια Ευρώπη που βλέπει τιμωρητικά τον Νότο και ειδικά την Ελλάδα.
Ο Αμίν μιλάει για το «γεωπολιτικό χαρτί». Θεωρεί απαραίτητο η χώρα μας να πάψει να αναπαράγει άκριτα το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύση». Γιατί αντιλαμβάνεται ότι είναι ασφυκτικά τα εμπόδια που η «Δύση» θέτει σε κάθε απόπειρα ανεξάρτητης πολιτικής. Αλλά και γιατί αυτό θα προσέδιδε άλλη δυναμική στην ελληνική διαπραγματευτική θέση.
Ο Σαμίρ Αμίν προτείνει μια πολιτική που να ανατρέπει το ανθελληνικό κλίμα, να αποζητά διεθνή αλληλεγγύη και οξυγόνο από τους λαούς, προβάλλοντας το παράδειγμα μιας εναλλακτικής πολιτικής. Αναδεικνύει, έτσι, ουσιαστικά την ανισομετρία οικονομικής και πολιτικής δύναμης, καταλαβαίνοντας ότι η δεύτερη μπορεί να ανατρέψει περιορισμούς που επιβάλλει η πρώτη.
Για τον Σ. Αμίν, το να σταθεί ο λαός «όρθιος και περήφανος» είναι εκείνο που μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, μια και είναι σαφές ότι δεν αρκούν τα «συμβατικά όπλα» που έχει ένα κυβερνητικό επιτελείο και οι «ειδικοί» της διαπραγμάτευσης.
Όλα αυτά συμπυκνώνονται στην ανάγκη μιας «γενικής πολιτικής και ιδεολογικής αντεπίθεσης», προτείνοντας ουσιαστικά ένα άλλο σύστημα «διαπραγμάτευσης» που ξεφεύγει από το ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ελίτ, δεν υιοθετεί τους κανόνες της και την δική της γλώσσα. Είναι πολύ αργά να το σκεφτούμε;
