Παρά τις ποικίλες προσπάθειες αλλαγής του κλίματος και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα, η δεύτερη γενική απεργία που έγινε την Πέμπτη 20/5 είχε επιτυχία και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ξαναβγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν ενάντια στα μέτρα και ενάντια στο πολιτικό σύστημα που έχει τεράστιες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση.
Το κυριότερο όμως γεγονός είναι ότι κτίζεται μια μόνιμη και διαρκής αντιπολίτευση από απεργούς και διαδηλωτές απέναντι όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά και σε ΔΝΤ-ΕΕ όπως και στο πολιτικό σύστημα που είναι συνένοχο στο διπλό «έγκλημα»: βούλιαγμα – ξεχαρβάλωμα της οικονομίας και παραχώρηση στην «τριμερή» εποπτεία όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας καθώς και στην αποδοχή και κύρωση με σχεδόν παράνομο τρόπο μέτρων που θα φέρουν μεγάλη οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Σιγά–σιγά γίνονται μεγάλα βήματα και στο επίπεδο της συνείδησης και υπάρχουν σημαντικά παραδείγματα: Οι οικονομολόγοι και οι επιστήμονες σπάνε το ιδιότυπο πάγωμα της σκέψης και την οικονομική τρομοκρατία και θέτουν ριζοσπαστικά αιτήματα για το χρέος και την ευρωζώνη. Η απεργία της 5/5 έθεσε ζήτημα αλλαγής όλου του πολιτικού σκηνικού και όχι μόνο ζήτημα απόσυρσης των μέτρων. Με άλλα λόγια ο κόσμος αντιλαμβάνεται σαν αναγκαία και απαραίτητη την δική του εμπλοκή-έκρηξη για κάθε προοδευτική εξέλιξη. Στα συνδικάτα, ιδίως στην βάση και όπου υπάρχουν διαδικασίες υιοθετούνται προτάσεις και συνθήματα που μέχρι χτες ήταν στα αζήτητα. Για παράδειγμα οι ΟΛΜΕ – ΔΟΕ σε κεντρική κοινή αφίσα τους θέτουν το σύνθημα «Ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ – Πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ», ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ στην ομιλία του, στις 20/5, ζήτησε την «άμεση έξοδο από τον μηχανισμό στήριξης» και «να φύγει τώρα το ΔΝΤ», δηλαδή αρχίζει και παίρνει πολιτικό χαρακτήρα και το συνδικαλιστικό κίνημα. Ξαναρχίζει να τραγουδιέται στις διαδηλώσεις από μαζικά μπλοκ διαδηλωτών το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Πλάι στην αναξιοπιστία ολόκληρου του πολιτικού κόσμου προστίθεται και η πτώση της ικανότητας των ΜΜΕ να δημιουργούν με αποτελεσματικότητα κλίμα και φόβο. Ακόμα και ο κόσμος που δεν παίρνει μέρος στις κινητοποιήσεις βλέπει με συμπάθεια όσους αγωνίζονται στηρίζει με πολλούς τρόπους επιτροπές και συντονιστικά πολιτών και εργαζομένων, είναι πιο ανοιχτοί σε νέες μορφές πάλης και συντονισμού. Ακόμα ένα παράδειγμα των βημάτων που γίνονται στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης, είναι το μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει για το τι είχε γίνει στην Αργεντινή το 2001. Πολλές ταινίες, κείμενα, μικρά φιλμάκια κυκλοφορούν και ανταλλάσσονται στο διαδίκτυο, προβολές και συζητήσεις για όσα συνέβησαν εκεί. Μέσα από αυτά πολλοί αναγνωρίζουν αιτίες και την δική μας κατάσταση.
Υπάρχει επομένως μια αφύπνιση. Μια οργή και μια αναζήτηση. Τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε, τώρα άμεσα, το επόμενο διάστημα; Το υλικό που συσσωρεύεται με όλους τους τρόπους (πολιτικό, ιδεολογικό, οργανωτικό, ιστορικό, πρόσφατων εμπειριών και γεγονότων) ζητά μια μορφοποίηση και εναλλακτική πρόταση. Αφορά ένα πλατύ δυναμικό, με παρουσία στους αγώνες και με αγωνία για το παρόν και το μέλλον. Πεδίο δόξης λαμπρόν για την Αριστερά όλων των αποχρώσεων και δυνατοτήτων…
