διεθνή

Στο Al  Presidente Nο 354,(ραδιοφωνική και τηλεοπτική εκπομπή άμεσης επικοινωνίας του προέδρου Τσάβεζ με τους πολίτες, που εγκαινιάστηκε ραδιοφωνικά το 1999, επεκτάθηκε στην τηλεόραση το 2000, και αναμεταδίδεται από τότε και στο εξωτερικό) ο πρόεδρος Τσάβες έκανε μια ανακοίνωση-έκπληξη: «Ετοιμάστε μου ένα μέτωπο αγώνα στο Ίντερνετ».

Πες μας τι έγινε από την στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση;

Λίγο πριν τις 5 το πρωί της Δευτέρας ξεκίνησε η επίθεση των ισραηλινών, μέσα σε διεθνή ύδατα, 70 μίλια από την ακτή της Γάζας. Έγινε πρώτα στο μεγάλο τούρκικο καράβι, το οποίο μετέφερε τον περισσότερο κόσμο, και κατόπιν στα υπόλοιπα. Η επίθεση ξεκίνησε να γίνεται με πραγματικά πυρά και αποτέλεσμα είχε όλους αυτούς του νεκρούς. Επιβιβαστήκανε και στα δύο επιβατικά και στα τούρκικα καράβια και μετά κατέβηκαν σε μας, στο «Ελεύθερη Μεσόγειος». Εμείς συνεχίσαμε να προχωρούμε παρά τις προειδοποιήσεις γιατί δεν έχει δικαίωμα το Ισραήλ στα 70 ναυτικά μίλια έξω απ’ την ακτογραμμή του να κάνεις ελέγχους ή να σταματάει πλοία. Κι αυτό πρέπει να καταδικαστεί από όλη τη διεθνή κοινότητα. Δεν μπορεί να λειτουργεί σαν σερίφης της περιοχής το Ισραήλ, να απαγορεύει κάθε πρόσβαση στη Γάζα. Ανεβήκανε με φουσκωτά οι κομάντος πάνω στο καράβι, μας χτυπήσανε, μας οδήγησαν σ’ ένα λιμάνι, στο Ασμπότ και από κει άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος. Η απειλή «σας απελαύνουμε τώρα» ή πάτε φυλακή. Επιλέξαμε κάποιοι να φύγουμε νωρίτερα για να γίνει γνωστό το θέμα στην Ελλάδα, κάποιοι έχουν επιλέξει να μείνουν εκεί γιατί δεν αναγνωρίζουν καμία επικυριαρχία του Ισραήλ σε διεθνή ύδατα. Δεν ήταν παράνομοι οι αιχμάλωτοι, το Ισραήλ παράνομα τους συνέλαβε. Στο λιμάνι ξέρω σίγουρα ότι χτυπήθηκαν ο Βαγγέλης Πισσίας, ο Γιάννη Καρυπίδης και 2 ξένους ακτιβιστές, τον αμερικάνο που έπαιζε και στο ντοκιμαντέρ «Γάζα Ερχόμαστε» κι τον Σουηδό σαξοφωνίστα που κατάγεται από το Ισραήλ. Αυτούς τους χτυπήσανε μπροστά μας. Και τους χτυπάγανε σε συνθήκες λιτζαρίσματος λιμενικοί, στρατός, αστυνομία, γύρω στα 500 άτομα. Και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω για τα 500 άτομα

Που;

Στο χώρο υποδοχής στο  λιμάνι. Σε μια μεγάλη είσοδο την ώρα που είχαμε πάει στο λιμάνι. Εκεί τους χτυπήσανε.

Γιατί τους χτυπήσανε;

Τον Βαγγέλη Πισσία γιατί δεν έδινε δακτυλικά  αποτυπώματα . Χτυπήσανε άσχημα και άλλους και μάλιστα σε ορισμένους που μπόρεσα να δω κάνανε και ενέσεις. Μας είχαν μπλοκάρει πιο πέρα όλος αυτός ο όγκος από αστυνομικούς και στρατιώτες και δεν είχαμε οπτικό πεδίο. Παρόλα αυτά, είδα μπροστά μου να κάνουν ένεση στον αμερικάνο ακτιβιστή για να πέσει κάτω και να τον ακινητοποιήσουν.

Κάτι για ηλεκτροσόκ που είχαν πει στην τηλεόραση, ισχύει κάτι τέτοιο;

Ισχύει ναι, αλλά δεν ήταν στο καράβι Το έκαναν στον Μιχάλη Τικτόπουλο. Μπροστά μου του κάνανε ηλεκτροσόκ. Προχωρούσε και για να τον βγάλουν πιο γρήγορα στο λιμάνι, ένας στρατιώτης έβγαλε ένα πιστόλι που παράγει ρεύμα και τον χτύπησε.

Από τη στιγμή που φτάσατε στο λιμάνι και μετά; Ποια ήταν η  κατάσταση;

Αφόρητη ψυχολογική πίεση. Αυτό το πράγμα δεν το ‘χω δει πουθενά στη ζωή μου, αυτή η χώρα είναι στρατοκρατούμενη. Μιλάμε για απίστευτη στρατιωτική δύναμη, δεν μπορείς να το διανοηθεί. Η έξοδος του αεροδρόμιου ας πούμε, ήταν γεμάτη αστυνομικούς. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα. Πρόκειται για να είναι στρατιωτικό καθεστώς.

Άρη, κάτι τελευταίο. Οι υπόλοιποι που έχουν μείνει μέσα, που έχουν αρνηθεί να υπογράψουν, ποια είναι η διαδικασία; Τι γίνεται με αυτούς; Πού τους έχουν μεταφέρει;

Τους πάνε στη φυλακή. Σήμερα θα επικοινωνήσει μαζί τους η πρεσβεία από το Υπουργείο Εξωτερικών και θα έρθουν σε επαφή με δικηγόρο. Χτες όταν ζητάγαμε δικηγόρο ή κάποιον από την πρεσβεία μας αρνιόντουσαν. Δεν μας αφήνανε να μιλήσουμε ούτε με δικηγόρο ούτε με την πρεσβεία. Σήμερα είπανε από το Υπουργείο Εξωτερικών ότι θα αφήσουν να έρθει σε επαφή το υπουργείο με τους ανθρώπους. Ήταν μια κατάσταση αφόρητη. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να σε κάνουν να σπάσεις και να υπογράψεις την απέλαση ή να κάνεις ότι άλλο θέλανε αυτοί.

Η Ιρλανδία ζει την κρίση που φέρνει η νεοφιλελεύθερη «θεραπεία». Της Αλίκης Βεγίρη.

Αυτή την εποχή πολλά μάτια έχουν στραφεί προς τη μεριά της Ιρλανδίας, με ένα και μόνο ερώτημα στα χείλη: «Θα έχει η Ιρλανδία την τύχη της Ελλάδας; Θα σαλπίσουν “επίθεση” οι κερδοσκόποι, θα της κλείσουν την πόρτα οι αγορές, θα βρεθεί μπροστά στο σκληρό δίλημμα “Μνημόνιο ή Χρεοκοπία”;»