Mε όχημα την ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Ένας εργάτης αναρωτιέται διαβάζοντας
Τις Θήβες ποιος με τις εφτά τους πύλες έχει χτίσει;
Μες στα βιβλία δεν αναφέρονται παρά
βασιλιάδων ονόματα μοναχά.
Οι βασιλιάδες είχανε τις πέτρες...
Mε όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)
Θάλασσα του Πρωϊού
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και...
Με όχημα την ποίηση: Κίνα
Tσάι Γιούγκ
(Δυναστεία των Χαν 206 π.Χ – 220 μ.Χ) Γι’ αυτόν που ποτίζει τ’ άλογό του κοντά στο Μεγάλο Τείχος Πράσινο, τόσο πράσινο χορτάρι
στις όχθες του...
Με όχημα την ποίηση: Νίκος Καρούζος (1926 –1990)
Μaiakovski
Ωραίος απ’ τη θύελλα της βιομηχανίας
αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών
μεγάλο δάκρυ
που κατεβαίνει ως τα χείλη
για να καίει τις αθάνατες Μαρίες
ο Vladimir.
΄Ισως έπρεπε πριν απ’ την...
Με όχημα την ποίηση: Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης (1912-1994)
Χωρίς να κυτταχτεί
Χωρίς να κυτταχτεί μες στο φεγγάρι
χωρίς να γνωριστεί μέσα στην ώρα
σηκώνοντας στην όχθη τη φωνή της
αφήνει τ’ ανεξάντλητα πουλιά. Λευκή σαν ψύχα γιασεμιού
πλέει...
Με όχημα την ποίηση: Χόρχε Λουΐς Μπόρχες (1899-1986)
Η Κυκλική Νύχτα
Στη Συλβίνα Μπούλριτς Το ξέραν οι διακαείς μαθητές του Πυθαγόρα:
Τ’ αστέρια και οι άνθρωποι γυρίζουν σ’ ένα κύκλο•
Τα μοιραία άτομα και μόρια θα...
Mε όχημα την ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Αποστροφή
Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη, πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα. Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη, μόνο οι λέξεις των...
Mε όχημα την ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας...
Με όχημα την ποίηση: Γεώργιος Τερτσέτης (1800-1874)
Ο Ιμπραήμ και ο Κιουταχής
(Ιστορικό) Ο Ιμπραΐμης κινησε να πάει στο Μεσολόγγι,
έστησε τα τσαντήρια του αγνάντια από το κάστρο,
τον Κιουταχή εκάλεσε δια να συνομιλήσουν•
«Κακά σε...
Με όχημα την ποίηση: Άγγελος Σικελιανός (1884-1951)
Μακρυγιάννης
Χαρά σ’ εκειόν που πρωτοσήκωσε
απ’ τις σκόνες σκεπασμένο,
το δίστομο σπαθί του Λόγου Σου
στον ήλιο, Μακρυγιάννη,
κ’ είδε που οι κόψες του μεμιάς ξαστράψαν,
ανέγγιχτες, στο φως,
κι...
