Οι θύτες σηκώνουν πάντα την ίδια… σημαία ευκαιρίας. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Στην αναμπουμπούλα, ό,τι δηλώσεις είσαι… Αυτό πρέπει να σκέφτονται οι διάφορες ηγεσίες του τόπου, και γι’ αυτό νομίζουν ότι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Εκεί λοιπόν που η πράξη έχει αποδείξει ότι η κυβερνώσα πολιτική τάξη πραγμάτων έχει βγάλει τη χώρα, τις υποδομές και τους ανθρώπους της στο παζάρι και τα πουλάει κομμάτι-κομμάτι και σε τιμή ευκαιρίας, έρχεται ένας τελείως αναντίστοιχος λόγος που μπερδεύει όσους επιμένουν να παραμένουν ακόμη (ασυγχώρητα) αφελείς.
Η μόδα, εδώ και μήνες, αλλά τώρα πια όλο και σε μεγαλύτερη συχνότητα, είναι οι πολιτικοί αρχηγοί, οι υπαρχηγοί και οι βουλευτές τους να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις και αριθμούς τη λέξη πατρίδα, αμφισβητώντας τα πρωτεία του ΛΑΟΣ και του Γ. Καρατζαφέρη στο πεδίο αυτό. Το οποίο αυτός εν πολλοίς το θεωρούσε προνομιακό του χώρο, ελέω μιας Αριστεράς που θεωρεί τον εαυτό της πάρα πολύ αντικαπιταλιστή, διεθνιστή και ταξικοαγωνιστή ώστε να… βρoμίσει τα χέρια της με τον πατριωτισμό, ειδικά σε μια στιγμή που είναι φως φανάρι ότι εκτός από τη συντριπτική επίθεση ενάντια στον εργαζόμενο λαό, έχουμε και την εξαφάνιση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας σ’ αυτή τη χώρα.
Στην ουσία, για όποιον έχει τη στοιχειώδη μνήμη, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η «αγάπη για την πατρίδα» και η «σωτηρία της πατρίδας» είναι τα συνθήματα που εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και ζέση όσο περισσότερο υποθηκεύεται το μέλλον και η ύπαρξη της χώρας. Έτσι, όμως, γεννιούνται παραλογισμοί. Η υπουργός Παιδείας, ας πούμε, καταστρέφει τη δημόσια εκπαίδευση και το μαθητόκοσμο, επειδή η πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα. Για τον ίδιο λόγο ο Ευ. Βενιζέλος (και πριν από αυτόν ο Γ. Παπακωνσταντίνου) ισοπεδώνει με έξωθεν παραγγελία την ελληνική οικονομία. Ακόμη και ο Γ. Παπανδρέου στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας αποκάλυψε ότι ως πρωθυπουργός έσωζε επί δύο χρόνια την πατρίδα και στο τέλος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, και πάλι για να σώσει την πατρίδα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο Αντ. Σαμαράς ετοιμάζεται να υπογράψει νέο μνημόνιο και ακόμη πιο φριχτά μέτρα, γιατί θέλει να παίξει και αυτός ρόλο στη σωτηρία της πατρίδας. Τα ίδια ο Ανδ. Λοβέρδος, τα ίδια ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης…
Στην πραγματικότητα, η πατρίδα είναι τελικά μια σημαία ευκαιρίας – που τη σηκώνει ψηλά και την επιδεικνύει όποιος θέλει να κάνει μεγαλύτερο κακό στη χώρα και στο λαό της. Εσχάτως, τη σημαία ευκαιρίας άδραξε και η ιεραρχία της Εκκλησίας. Η οποία διά χειρός Ιερωνύμου έγραψε γράμμα στον πρωθυπουργό για να του πει ότι υπονομεύεται η εθνική μας κυριαρχία και ότι η τρόικα που διατάσσει φονικές συνταγές αλλά και οι κυβερνήτες μας που τις εκτελούν, δεν μπορούν να αγνοούν πια τον κίνδυνο κοινωνικής ανάφλεξης.
Για τον Ιερώνυμο, βέβαια, τα πράγματα είναι πιο απλά από ό,τι για τους πολιτικούς: αν έχεις πίστη στον Θεό μπορείς να τα καταφέρεις – κι αν δεν τα καταφέρεις, υπάρχει και η μετά θάνατον ζωή…
Γίνεται από όλες τις πλευρές φανερό ότι το πατριωτικό μπλοκ έχει συσπειρώσει πάρα πολλές δυνάμεις, έτοιμες να παραδώσουν οριστικά τη χώρα στους δανειστές της –και μάλιστα στο όνομα… της πατρίδας. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμη φανερό είναι: ποια ακριβώς πατρίδα προσπαθεί να υπηρετήσει αυτό το πατριωτικό μπλοκ…
Η μόδα, εδώ και μήνες, αλλά τώρα πια όλο και σε μεγαλύτερη συχνότητα, είναι οι πολιτικοί αρχηγοί, οι υπαρχηγοί και οι βουλευτές τους να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις και αριθμούς τη λέξη πατρίδα, αμφισβητώντας τα πρωτεία του ΛΑΟΣ και του Γ. Καρατζαφέρη στο πεδίο αυτό. Το οποίο αυτός εν πολλοίς το θεωρούσε προνομιακό του χώρο, ελέω μιας Αριστεράς που θεωρεί τον εαυτό της πάρα πολύ αντικαπιταλιστή, διεθνιστή και ταξικοαγωνιστή ώστε να… βρoμίσει τα χέρια της με τον πατριωτισμό, ειδικά σε μια στιγμή που είναι φως φανάρι ότι εκτός από τη συντριπτική επίθεση ενάντια στον εργαζόμενο λαό, έχουμε και την εξαφάνιση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας σ’ αυτή τη χώρα.
Στην ουσία, για όποιον έχει τη στοιχειώδη μνήμη, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η «αγάπη για την πατρίδα» και η «σωτηρία της πατρίδας» είναι τα συνθήματα που εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και ζέση όσο περισσότερο υποθηκεύεται το μέλλον και η ύπαρξη της χώρας. Έτσι, όμως, γεννιούνται παραλογισμοί. Η υπουργός Παιδείας, ας πούμε, καταστρέφει τη δημόσια εκπαίδευση και το μαθητόκοσμο, επειδή η πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα. Για τον ίδιο λόγο ο Ευ. Βενιζέλος (και πριν από αυτόν ο Γ. Παπακωνσταντίνου) ισοπεδώνει με έξωθεν παραγγελία την ελληνική οικονομία. Ακόμη και ο Γ. Παπανδρέου στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας αποκάλυψε ότι ως πρωθυπουργός έσωζε επί δύο χρόνια την πατρίδα και στο τέλος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, και πάλι για να σώσει την πατρίδα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο Αντ. Σαμαράς ετοιμάζεται να υπογράψει νέο μνημόνιο και ακόμη πιο φριχτά μέτρα, γιατί θέλει να παίξει και αυτός ρόλο στη σωτηρία της πατρίδας. Τα ίδια ο Ανδ. Λοβέρδος, τα ίδια ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης…
Στην πραγματικότητα, η πατρίδα είναι τελικά μια σημαία ευκαιρίας – που τη σηκώνει ψηλά και την επιδεικνύει όποιος θέλει να κάνει μεγαλύτερο κακό στη χώρα και στο λαό της. Εσχάτως, τη σημαία ευκαιρίας άδραξε και η ιεραρχία της Εκκλησίας. Η οποία διά χειρός Ιερωνύμου έγραψε γράμμα στον πρωθυπουργό για να του πει ότι υπονομεύεται η εθνική μας κυριαρχία και ότι η τρόικα που διατάσσει φονικές συνταγές αλλά και οι κυβερνήτες μας που τις εκτελούν, δεν μπορούν να αγνοούν πια τον κίνδυνο κοινωνικής ανάφλεξης.
Για τον Ιερώνυμο, βέβαια, τα πράγματα είναι πιο απλά από ό,τι για τους πολιτικούς: αν έχεις πίστη στον Θεό μπορείς να τα καταφέρεις – κι αν δεν τα καταφέρεις, υπάρχει και η μετά θάνατον ζωή…
Γίνεται από όλες τις πλευρές φανερό ότι το πατριωτικό μπλοκ έχει συσπειρώσει πάρα πολλές δυνάμεις, έτοιμες να παραδώσουν οριστικά τη χώρα στους δανειστές της –και μάλιστα στο όνομα… της πατρίδας. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμη φανερό είναι: ποια ακριβώς πατρίδα προσπαθεί να υπηρετήσει αυτό το πατριωτικό μπλοκ…
Σχόλια
