Του Μάρκου Δεληγιάννη. Τα χρόνια αυτά τα δίσεκτα, φίλε, που ζούμε, θα έχεις το δίχως άλλο, κι εσύ παρατηρήσει, πως καιρό τώρα, οι μήτρες, χτυπημένες απ’ την επιδημία της ακαρπίας μένουνε στέρφες.
Οι γυναίκες περιφέρονται στις αγορές επιδεικνύοντας προκλητικά την ιδιότυπη απελπισία τους. Οι γέννες λιγόστεψαν θεαματικά. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Αντέδρασαν και μάλιστα βίαια σ’ αυτή την ξεθεμελιωτική συμφορά, μόνο, όσοι οργανισμοί ήταν εφοδιασμένοι με τις κατάλληλες ανοσοποιητικές πανοπλίες .
Αυτή η παρατεταμένη στειρότητα μας απειλεί άμεσα. Δημιουργεί ένα αίσθημα ανείπωτου τρόμου. Σπρώχνει τους εναπομείναντες νέους ανθρώπους στην αδιέξοδη φυγή. Ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται πια, πως η αξιοπρέπειά μας κατεδαφίζεται. Επαίτες θλιβερούς, έτσι μας θέλουνε.
Φίλε, αναρωτιέσαι πόσο άραγε θα κρατήσει αυτός ο διωγμός της νιότης, η καταδίωξη του καινούργιου, η παραχάραξη της ουσίας της ζωής; Μα, όσο εσύ και εγώ αρνούμαστε να συνθέσουμε το Εμείς. Όσο εσύ και εγώ χαράζουμε πορεία διαφορετική, η νύχτα τούτη θα διαρκεί. Η Σύγκλητος απεφάσισε, τους τάφους, τις μνήμες, αυτού του αιματοβαμμένου τόπου, να ξεπουλήσει για λίγα πολυμεταχειρισμένα χαρτονομίσματα. Η γέννα του καινούργιου τους τρομάζει. Σκοπός τους, η γλώσσα μας κάποια στιγμή, προσχεδιασμένα να μην μιλιέται πια.
Το κουδούνι ήχησε και φέτος, την έναρξη του σχολικού έτους να σηματοδοτήσει. Μόνο που οι δάσκαλοι είναι σε καραντίνα. Οι μαθητές εξοστρακίζονται, αφού βέβαια, έχουν υποστεί πρώτα, έλεγχο ενδελεχή από τους λεγεωνάριους, που θα αποδεικνύει πως είναι ανάξιοι την πόρτα του Λυκείου να διαβούν. Η ταξική τους ταυτότητα, αυτό δεν τους το επιτρέπει. Άλλωστε δεν χρειάζονται τόσοι σπουδαστές, τόσοι φοιτητές, επιστήμονες. Αυτοί αύριο θα υφάνουν τη σημαία των αυριανών κοινωνικών κινημάτων. Είσαι νέος; Φύγε μετανάστης! Πατρίδα γεροντόφιλη, νεκρόφιλη. Κι οι πραίτορες διαδέχονται ο ένας τον άλλο συναγωνιζόμενοι στην ανικανότητα και στην πνευματική παραλυσία.
Φρενιασμένοι εχθροί της νιότης. Αυτοί, βέβαια, θέλουν τα προνόμιά τους να διατηρήσουν. Μα, φίλε μου, ως πότε θα παρατηρούμε ανήμποροι, τη γελοία έπαρση, αυτών των εντολοδόχων της διεθνούς των τοκογλύφων; Αυτών που έχουν σκοπό να μετατρέψουν τον τόπο σε άθλια παράγκα, που κάθε λογής κοπρόσκυλο θα μπαινοβγαίνει
Αλήθεια, αναρωτήθηκα, φίλε μου, πού βρίσκονται τα συνδικάτα, πού κατοικοεδρεύει το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας -το μεγαλύτερο της χώρας- τι έγινε η φωνή του; Τώρα, δεν θα έπρεπε να σαλπίσει ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο μαύρο σύννεφο που σκεπάζει τη χώρα σαν σάβανο. Η μνήμη είναι ζωή, σαν σαΐτα τρυπάει κατάβαθα τα τωρινά, τα περασμένα, τ’ αυριανά. Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1985. Ο απόλυτος άρχων του πολιτικού παιχνιδιού ήταν ο αείμνηστος Α. Παπανδρέου. Τότε, πρώτος αυτός, θέλησε τις συλλογικές εργατικές συμβάσεις να ρυθμίσει με την εμφάνιση της περίφημης πράξης νομοθετικού εξαναγκασμού. Το Εργατικό Κέντρο, όμως, της Αθήνας συσπείρωσε τους εργαζόμενους, τους όπλισε δύναμη και αυτοί ανάγκασαν την κυβέρνηση να κάνει μεταβολή και να οπισθοχωρήσει όχι και τόσο συντεταγμένη. (Απώλεσε η ΠΑΣΚΕ την πλειοψηφία στην ΓΣΣΕ και ένα κομμάτι της αποσχίστηκε, δημιουργώντας το ΣΣΕΚ υπό την ηγεσία του Αρσένη.
Πριν από πέντε μήνες διενεργήθηκαν εκλογές στο ΕΚΑ. Οι εργαζόμενοι ανέδειξαν το ΠΑΜΕ πρώτη δύναμη. Του έδωσαν τη δυνατότητα να πρωτοστατήσει, όπως τότε, στον αγώνα ενάντια στην μετατροπή της έννοιας της εργασίας σε δουλεία, στην κατεδάφιση της Παιδείας, της περίθαλψης. Ευκαιρία τα λόγια τα μεγαλεπήβολα να γίνουν πράξη. Και τώρα το λόγο έχει ο σκηνοθέτης αυτού του έργου που αναδεικνύει το παράλογο. Το ΠΑΜΕ έβγαλε μιαν ανακοίνωση. Επανάληψη φριχτή.
Εμείς, τόνισαν, δεν συμμετέχουμε σε όργανα που αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση του συστήματος και διάφορα άλλα τέτοια που κανένας εχέφρων πολίτης δεν ακούει, χωρίς να νιώσει τα νεύρα του να ξεσηκώνονται. Κι ύστερα αποτραβήχτηκαν στην άνετη γωνιά τους αναμασώντας τις ίδιες κουρασμένες λέξεις. Ένα εύλογο ερώτημα ξεπηδάει μέσα από την ακινησία τον λόγων: Μα γιατί, αγαπητοί σύντροφοι, κατήλθατε στις εκλογές που διενέργησαν θεσμοί που εσείς δεν αποδέχεσθε; Τι θέλατε ν’ αποδείξετε; Πέντε μήνες πέρασαν. Το Εργατικό Κέντρο ανενεργό. Δεν υπάρχει μήτε πρόεδρος, μήτε προεδρείο. Τα ρολά κατεβασμένα. Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι. Μήπως και εσείς, ασυνείδητα, διευκολύνετε το ξεθεμέλιωμα; Καλά, εσείς ακολουθείτε μια πάγια τακτική, οι άλλοι όμως; Η Αυτόνομη Παρέμβαση τι κάνει; Δημοσιοποίησε τα όσα χαριτωμένα συμβαίνουν στο ΕΚΑ; Έκανε κάποια καμπάνια, κάποια ενημέρωση; Μάλλον καθεύδει! Φαίνεται πως όλοι περιμένουν τις εκλογές. Όλα θα ταχτοποιηθούν μόλις κάποιοι από μας ικανοποιήσουν τη λίμπιντο της καρέκλας, που τόσο μας καταπιέζει.
Φίλε, καιρός εμείς να τους πιέσουμε, να τους δείξουμε πως το παλιό, το τετριμμένο, δεν έχει θέση καμιά στις γραμμές της Αριστεράς, στις γραμμές της νιότης, στο αύριο.
