Του Χρήστου Πραμαντιώτη. Προσωπικά έχει αναλάβει το έργο της προσέλκυσης επενδύσεων από το εξωτερικό, ο πρωθυπουργός της χώρας.
Μέσα από το μονίμως βλοσυρό, προβληματισμένο αλλά ταυτόχρονα στιβαρό προφίλ που φιλοτεχνούν για λογαριασμό του πλήθος Μέσων Ενημέρωσης (της ημεδαπής και της αλλοδαπής), ο Αντώνης Σαμαράς υποδύεται πολλούς ρόλους ταυτόχρονα: συντονίζει (το έργο σωτηρίας της χώρας), ταξιδεύει (για να αλλάξει το διεθνές κλίμα έναντι της Ελλάδας), χειρίζεται με το καλό ή με το κακό (τους κυβερνητικούς του εταίρους), αγριεύει (απέναντι σε όποιον αντιδρά), ενώνει (τη μνημονιακή δεξιά παράταξη), ακροδεξιοποιείται (καλύπτοντας την ατζέντα της Χρυσής Αυγής). Σε αυτούς τους ρόλους προσθέτει άλλον έναν: αυτόν του διεθνούς εμβέλειας πλασιέ που θα πουλάει Ελλάδα σε όποιον προτίθεται να αγοράσει.
Έτσι, τα παίρνει όλα πάνω του υπολογίζοντας σ’ ένα one man show, και ελπίζοντας ότι στην επόμενη φάση θα μπορεί να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, έχοντας επιτύχει διεθνή ερείσματα, εσωτερική κυριαρχία, κατά κράτος επικράτηση έναντι πολιτικών αντιπάλων, ένα νέο κόμμα, ένα αναμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, μερικά ψήγματα οικονομικής ανάκαμψης. Υπερφιλόδοξο σχέδιο, που όμως προχωράει βήμα το βήμα: από εκεί που η ατζέντα ήταν «πέφτει – δεν πέφτει η κυβέρνηση», τώρα ανακηρύσσεται Ευρωπαίος πολιτικός της χρονιάς, του λέει γλυκόλογα ακόμη και ο Σόιμπλε, μοιράζει λεφτά (έστω με τη μορφή των καθυστερημένων εφάπαξ σε συνταξιούχους), ακούει θετικές ειδήσεις από οίκους αξιολόγησης…
Όλα αυτά τονώνουν το αυτοκρατορικό του ίματζ (που ελπίζει να μην του το στραπατσάρει κάποιο απρόβλεπτο ατύχημα) στο εσωτερικό της χώρας. Τι του απομένει; Να εισαγάγει, να αντιγράψει δημιουργικά και να προσαρμόσει επί το ελληνικότερον το μοντέλο Μόντι. Ο Μάριο Μόντι, αφού κέρδισε την αγάπη της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ελίτ (και εφόσον δεν έσκασε ιταλικό μνημόνιο στα χέρια του), πρόβαλε τον εαυτό του ως τη μόνη καθαρή και ειλικρινή λύση στο ιταλικό ζήτημα: με βοναπαρτική συμπεριφορά, ανακοίνωσε το πρόγραμμά του και αναζητά τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που θα το στηρίξουν και θα τον υποστηρίξουν. Με άλλα λόγια: νά το πρόγραμμα, νά ο αρχηγός, ας δούμε το κόμμα…
Δεν είναι σίγουρο ότι ο Μόντι θα ευτυχήσει στο σχέδιό του, καθότι ο Μπερλουσκόνι επανακάμπτει και η ιταλική Κεντροαριστερά έχει δικά της σχέδια. Εν τούτοις, ανοίγει την όρεξη του Σαμαρά, αφού το μοντέλο μοιάζει: ιδού το πρόγραμμα (το μνημόνιο) – ιδού ο πετυχημένος αρχηγός (που άλλαξε υπέρ της Ελλάδας το διεθνές κλίμα) – αναζητείται το «νέο», ο μνημονιακός φιλοευρωπαϊκός σχηματισμός που θα υπερβεί τις από παλιά γνωστές διαχωριστικές γραμμές, σε μια δημιουργική σύνθεση Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς. Με τον Σαμαρά στο τιμόνι, φυσικά, που έχει παράλληλα το πλεονέκτημα ότι εντός μνημονιακού τόξου δεν αντιμετωπίζει σοβαρές δυνάμεις απέναντί του: οι Βενιζέλος και Κουβέλης είναι λαβωμένοι, παρά τα νάζια, ενώ οι διάφορες «πρωτοβουλίες» που δημιουργούνται (Λοβέρδος κ.ά.) διακηρύσσουν ανοιχτά την συμπληρωματική τους προς το μνημονιακό μπλοκ, στόχευση.
Λογικά μιλώντας (και με έναν ΣΥΡΙΖΑ που γίνεται επικίνδυνα μονότονος και χωρίς πολιτικές πρωτοβουλίες) είναι πιο κοντά στο στόχο ο Σαμαράς Βοναπάρτης, παρά ο Μόντι Βοναπάρτης. Εκτός (λαϊκού) απροόπτου, βέβαια…
