Του Σταύρου Γεωργά.

Για ν’ αποδώσω την ουσία όσων παρατηρώ «γύρω μου κι εντός», θα έπρεπε, μάλλον, ν’ αφήσω τον χώρο όπου δημοσιεύεται τούτο εδώ το κείμενο άδειο, λευκό. Γιατί η ουσία είναι μια γενική βουβαμάρα: σαν μετά από σεισμό ή σαν να το παίρνεις, μετά τη διάγνωση, απόφαση ότι πάει, τα ψωμιά σου τα έφαγες… Θα μπορούσες, υπό κανονικές συνθήκες, ν’ αγγίξεις το νεύρο του πανικού ή να ενεργοποιήσεις το στοιχειώδες αντανακλαστικό που μας κάνει να μην μπορούμε να κρατήσουμε, όσο κι αν θέλουμε, για πολύ την ανάσα μας – αρκεί να ελάμβανες υπ’ όψιν τα πεπραγμένα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Απ’ όπου πέρασε, άφησε καμένη γη… Κι όμως! Τα πεπραγμένα λαμβάνονται υπ’ όψιν κι ακόμα χειρότερα: επανεμφανίζονται ως συντελεστές του καθ’ ημέραν βίου μας, πλέον, αλλά κανείς δεν αντιδρά ούτε τώρα: Όσοι δεν αναμεταδίδουν υπό μορφήν προσωπικών πεποιθήσεων την κατήχηση των καναλιών, όσοι δεν πείστηκαν κιόλας ότι πρέπει να δουλέψουμε και να ματώσουμε για να επανορθώσουμε, έτσι ζημιάρηδες και ψεύτες που ήμασταν απέναντι στον δάσκαλο, απλώς έχουν ζαρώσει σαν μαλωμένα παιδιά. Προφανώς, το ΔΝΤ είναι η τιμωρία για τις αμαρτίες μας – κι αφού δεν υπάρχει στα μέρη μας Καθαρτήριο, θα τις πληρώσουμε όλες, εδώ… Αλλά ποιο ήταν το αμάρτημά μας; Ήταν ήδη η βουβαμάρα – κι αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η αληθινή παγίδα στην οποία πιαστήκαμε.

Τα λίγα κρίσιμα χρόνια μέχρι το 2004, όταν οργανωνόταν η λεηλασία υπό το πρόσχημα της Ολυμπιάδας, σωπαίναμε – γιατί τα κανάλια είχαν πει ότι έπρεπε να βγει ασπροπρόσωπη η Ελλάδα. Τότε μας επόπτευαν οι Αθάνατοι και σ’ αυτόν τον συρφετό δίναμε καθημερινά εξετάσεις – βουβοί. Χθες μαθαίναμε, από τα ίδια, επίσημα, κυβερνητικά χείλη, την ίδια στιγμή, ότι θα πεινάσουμε, γιατί δεν υπάρχει σάλιο, κι ότι βρέθηκαν, εν μιά νυκτί, 28 δισ. ευρώ για να σωθούν οι παραπαίουσες Τράπεζες. Σωπαίναμε, γιατί μπροστά στον απροκάλυπτο κυνισμό, χάνεις τα λόγια σου. Σήμερα δεν έχουμε πια λόγια. Καρτερικά, στωικά πληροφορούμαστε ότι θα πρέπει να δουλεύουμε ώς τα γεράματα, με γλίσχρους μισθούς κι ανασφάλιστοι, ελπίζοντας σε μια σύνταξη πείνας – κι η βουβαμάρα που ήταν ανέκαθεν ο πυρήνας της ρητορικής στην οποία μιθριδατικά, χρόνια τώρα, εθιζόμασταν, πυκνώνει, βαραίνει και ταυτόχρονα διαχέεται στην ατμόσφαιρα, έτσι που να φοβάσαι το χειρότερο πια.

 

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!