Ποια είναι τα μέχρι τώρα συμπεράσματα από τη λειτουργία του Συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων; Απαντά ο Νίκος Γουρλάς, πρόεδρος της προσωρινής διοίκησης του Συνδικάτου Εργαζομένων στο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών.
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις, πήρε σάρκα και οστά μέσα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης αντεργατικής επίθεσης και φαίνεται πως αποτελεί μια μεγάλη ελπίδα και δυνατότητα για την ταξική ανασυγκρότηση και τη δημιουργία προϋποθέσεων για νικηφόρους αγώνες. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούν ότι η πλειοψηφούσα συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) αλλά και πολλών ομοσπονδιών και συνδικάτων, όχι μόνο δεν επαρκούν, αλλά και δεν θέλουν να οργανώσουν μια μαχητική και νικηφόρα αντίσταση. Με το περιεχόμενο και τις μορφές πάλης τους αποκλιμακώνουν τον αγώνα, σκορπίζουν την απογοήτευση, τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό. Παράδειγμα, η προδοτική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπόγραψε η ΓΣΕΕ. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ, περιχαρακώνεται σε μια στενή, κομματική λογική, που αναπαράγει την καταδικασμένη παραταξιακή πρακτική της κυρίαρχης γραφειοκρατίας. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι εργαζόμενοι, κατανοούν ότι χρειάζεται ριζική αναπροσαρμογή, υπέρβαση της σημερινής αποκαρδιωτικής κατάστασης, ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, σε μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα.
Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, αυτούς τους επτά μήνες, έχει θετικό απολογισμό, παρά τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η συμμετοχή απεργών στα μπλοκ του συντονισμού, ξεπέρασε κατά πολύ τις όποιες προσδοκίες. Ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων που συνεχώς αυξάνεται, έχει αναφορά στον συντονισμό. Οργάνωσε είτε μόνος του είτε με άλλες εργατικές συλλογικότητες δεκάδες κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα, στήριξε τον αγώνα των σωματείων, των επιτροπών αλληλεγγύης κατά των απολύσεων συνδικαλιστών (Άγρα, Σύγχρονο, Κυριακίδη, Παπασωτηρίου) βρέθηκε κοντά στους εργαζόμενους που αντιμετώπιζαν την απειλή της ανεργίας (Σέλμαν, Μετρό, ΕΒΟ, Ναυτεργάτες κ.λπ.).
Μέσα από όλη αυτή τη δράση, εκφράζονται δυνατότητες περαιτέρω διεύρυνσής του τόσο στην Αθήνα, όπου τα σωματεία που συμμετέχουν μαζί με τις επιτροπές αγώνα έχουν ξεπεράσει τα σαράντα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, καθώς σε πάνω από δεκαπέντε πόλεις έχουν συγκροτηθεί τοπικοί συντονισμοί. Είναι κάτι νέο που φέρνει η ταξική πάλη στην Ελλάδα, μετά από είκοσι χρόνια γενικής σύγχυσης. Κάτι που έχει μέσα του και την πολύτιμη μεταπολεμική πείρα του εργατικού κινήματος από τα «115», τις ΣΑΔΕΟ και το «Συντονιστικό» του ’85.
Το γεγονός αυτό θέτει, σε όλους μας, ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες για τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη αυτού του υπαρκτού ταξικού ρεύματος που με αυθεντικό τρόπο ζητάει εδώ και τώρα, μέσα στους αγώνες, να αναπτύξει και αυτοτελή δράση, μακριά από την αστική επιρροή και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να συμβάλει στην ανάπτυξη μαζικών, ενωτικών, ταξικών αγώνων. Σήμερα, καλούμαστε να κάνουμε ένα νέο βήμα. Να ενώσουμε όλους τους συντονισμούς και δεκάδες σωματεία από όλη την Ελλάδα, σε έναν πανελλαδικό, ανεξάρτητο συντονισμό του ταξικού ενωτικού αγώνα για την απόκρουση και την ανατροπή της επίθεσης. Ευκαιρία γι’ αυτό θα είναι η παρουσία του συντονισμού στην έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου θα συμμετάσχει στη διαδήλωση αλλά και θα οργανώσει μαζί με τους άλλους συντονισμούς μια μεγάλη πανελλαδική συνάντηση πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα και άλλων μορφών αγωνιστικής συσπείρωσης εργαζομένων (συνελεύσεις εργαζομένων κ.λπ.).
Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, αυτούς τους επτά μήνες, έχει θετικό απολογισμό, παρά τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η συμμετοχή απεργών στα μπλοκ του συντονισμού, ξεπέρασε κατά πολύ τις όποιες προσδοκίες. Ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων που συνεχώς αυξάνεται, έχει αναφορά στον συντονισμό. Οργάνωσε είτε μόνος του είτε με άλλες εργατικές συλλογικότητες δεκάδες κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα, στήριξε τον αγώνα των σωματείων, των επιτροπών αλληλεγγύης κατά των απολύσεων συνδικαλιστών (Άγρα, Σύγχρονο, Κυριακίδη, Παπασωτηρίου) βρέθηκε κοντά στους εργαζόμενους που αντιμετώπιζαν την απειλή της ανεργίας (Σέλμαν, Μετρό, ΕΒΟ, Ναυτεργάτες κ.λπ.).
Μέσα από όλη αυτή τη δράση, εκφράζονται δυνατότητες περαιτέρω διεύρυνσής του τόσο στην Αθήνα, όπου τα σωματεία που συμμετέχουν μαζί με τις επιτροπές αγώνα έχουν ξεπεράσει τα σαράντα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, καθώς σε πάνω από δεκαπέντε πόλεις έχουν συγκροτηθεί τοπικοί συντονισμοί. Είναι κάτι νέο που φέρνει η ταξική πάλη στην Ελλάδα, μετά από είκοσι χρόνια γενικής σύγχυσης. Κάτι που έχει μέσα του και την πολύτιμη μεταπολεμική πείρα του εργατικού κινήματος από τα «115», τις ΣΑΔΕΟ και το «Συντονιστικό» του ’85.
Το γεγονός αυτό θέτει, σε όλους μας, ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες για τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη αυτού του υπαρκτού ταξικού ρεύματος που με αυθεντικό τρόπο ζητάει εδώ και τώρα, μέσα στους αγώνες, να αναπτύξει και αυτοτελή δράση, μακριά από την αστική επιρροή και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να συμβάλει στην ανάπτυξη μαζικών, ενωτικών, ταξικών αγώνων. Σήμερα, καλούμαστε να κάνουμε ένα νέο βήμα. Να ενώσουμε όλους τους συντονισμούς και δεκάδες σωματεία από όλη την Ελλάδα, σε έναν πανελλαδικό, ανεξάρτητο συντονισμό του ταξικού ενωτικού αγώνα για την απόκρουση και την ανατροπή της επίθεσης. Ευκαιρία γι’ αυτό θα είναι η παρουσία του συντονισμού στην έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου θα συμμετάσχει στη διαδήλωση αλλά και θα οργανώσει μαζί με τους άλλους συντονισμούς μια μεγάλη πανελλαδική συνάντηση πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα και άλλων μορφών αγωνιστικής συσπείρωσης εργαζομένων (συνελεύσεις εργαζομένων κ.λπ.).
Σχόλια
