Ύφεση και ανεργία δίνουν τη χαριστική βολή στα Ταμεία. Του Γιώργου Κατερινη
Οριακή ισορροπία εσόδων και παροχών κατά το 2014 και 2015 και από το τέλος του 2015 ανατροπή ακόμη και αυτής της ισορροπίας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης της χώρας μας προβλέπει μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ). Η μελέτη εξετάζει τα δημογραφικά δεδομένα σε συνδυασμό με την ανεργία και τις μειώσεις μισθών και αποτελεί ένα SOS για κίνδυνο πραγματικής κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων.
Καταλυτικός παράγοντας η ανεργία, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ θα κυμανθεί στο 28-29% για το 2013. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι παρά τις θριαμβολογίες του πρωθυπουργού στη Βουλή ότι η ανεργία σταθεροποιήθηκε, τα ίδια τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα και αφορούν τον Σεπτέμβριο, επιβεβαιώνουν τη συνέχιση της ανοδικής τάσης. Με αυτά τα ποσοστά η ανεργία παρουσιάζει εκρηκτική αύξηση 200% από το 2009 επιβαρύνοντας σε μεγάλο βαθμό τα έσοδα των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης και τα αποθεματικά τους.
Η αύξηση αυτή εξουδετερώνει την όποια μείωση έχουν φέρει στα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων οι περικοπές των συντάξεων. Και αυτή δεν είναι μικρή. Με βάση τα στοιχεία της μελέτης οι δαπάνες για συντάξεις το 2013 έχουν μειωθεί κατά περίπου 32% σε σχέση με το 2009: Από τα επίπεδα των 33 δισ. ευρώ το 2009 στα επίπεδα των 22,5 δισ. ευρώ το 2013.
Ένας ακόμα παράγοντας που επηρεάζει αρνητικά το ασφαλιστικό σύστημα είναι το φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού. Η δημογραφική μεταβολή του πληθυσμού λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής και της ταυτόχρονης μείωσης των γεννήσεων συμβάλλει σήμερα στην αύξηση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 15%.
Όπως αναφέρει η μελέτη, οι περικοπές των συντάξεων και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αν δεν συνοδεύονταν από τις συνθήκες εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας θα τοποθετούσαν το οριακό έτος στην εξέλιξη των αποθεματικών περίπου το 2025. Λόγω της ύφεσης και της ανεργίας, το οριακό έτος μετατοπίζεται δέκα χρόνια νωρίτερα.
Ως κατάληξη το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ μιλά για την αναγκαιότητα ενός νέου πλαισίου χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού συστήματος με την ανεύρεση νέων πόρων εκτός του κρατικού προϋπολογισμού.
