Του Γιάννη Θεωνά
Στο κλείσιμο της συζήτησης επί της αρχής του νομοσχεδίου για την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, δίνοντας την εντύπωση ότι ήλθε στην Ελλάδα την επομένη των εκλογών του Οκτώβρη, άσκησε κριτική σ’ όλες τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, για την κατάσταση του ασφαλιστικού, υπογραμμίζοντας ότι τα μέτρα που προωθεί θα τα ’παιρνε και χωρίς τις υποδείξεις της τρόικας, για να …σώσει το ασφαλιστικό μέλλον, ιδιαίτερα της νέας γενιάς.
Λες και δεν ήταν αυτός που απαντώντας σε σχετική κριτική του Αλέκου Αλαβάνου κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού του 2008 στη Βουλή, αναφέρθηκε στο γνωστό νόμο Ρέππα, υπογραμμίζοντας: «Με το νόμο Ρέππα, κύριε Αλαβάνο, ωφελήθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των συνταξιούχων, οι νέοι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι στα βαρέα και ανθυγιεινά, οι γυναίκες, οι μακροχρόνια άνεργοι…».
Λες και δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ που, αντί να καταργήσει το νόμο Σιούφα της Κυβέρνησης Μητσοτάκη του 1992, όπως είχε υποσχεθεί, με τις νομοθετικές παρεμβάσεις του στη δεκαετία του ’90 τον εξωράισε και εφάρμοσε όλες σχεδόν τις διατάξεις του. Λες και δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, που με το νόμο Ρέππα και τις οικονομικές επιλογές Χριστοδουλάκη, που κατάργησε την 3μερή χρηματοδότηση και την αντικατέστησε με το 1% του ΑΕΠ, διαβεβαίωνε ότι τα οικονομικά των Ασφαλιστικών Ταμείων είναι απόλυτα διασφαλισμένα μέχρι το 2030 και με προοπτική διατήρησής τους μέχρι το 2050.
Από την άλλη μεριά, ο κ. Ρέππας, διαισθανόμενος τη λαϊκή καταιγίδα, που απειλεί να παρασύρει το ΠΑΣΟΚ, την νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μνημονίου και τις επιλογές της τρόικας, είπε χαρακτηριστικά: «Δεν μου αρέσει και δεn θέλω, επειδή είμαστε αυτή η κυβέρνηση, να κουνάμε συνέχεια το δάχτυλο στους εργαζόμενους, τους μισθωτούς και τους δημόσιους υπάλληλους, γιατί θα μας κουνήσουν κι εκείνοι τα πέντε δάχτυλα, ξέρετε πώς, κάποια στιγμή…». Επιχειρώντας να πάρει αποστάσεις και, επιδεικνύοντας κι αυτός το… αμέριστο «ενδιαφέρον» του για τη νέα γενιά, καλεί τον υπουργό Οικονομικών να εγκαταλείψει το αντιθεσμικό μοντέλο διακυβέρνησης που εφαρμόζει και να κοιτάει το λαό στα μάτια όταν εφαρμόζει τις πολιτικές του Μνημονίου.
Τι να πει κανείς…Οι άνθρωποι είναι άπαιχτοι. Και κατεδαφίζουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση του εργατικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα. Και ασχημονούν σε βάρος του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας.
