Είναι αλήθεια ότι οι εφοριακοί δεν είναι και η πιο αγαπητή ομάδα εργαζομένων. Ή, αλλιώς, είναι αλήθεια ότι κάποιοι στο άκουσμα της λέξης εφοριακός νιώθουν τις τρίχες της κεφαλής τους να σηκώνονται.
Πολλές οι προσωπικές ευθύνες κάποιων. Ακόμα περισσότερες οι ευθύνες των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών (η ΠΑΣΚΕ εφοριακών μέχρι τις προηγούμενες συνδικαλιστικές εκλογές είχε την παντοδυναμία στο χώρο, με ποσοστά απόλυτης ηγεμονίας). Αυτή η αδιαμφισβήτητη κατάσταση έδωσε, εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, την ευκαιρία στους Παπακωνσταντίνου-Βενιζέλο (ως υπουργούς Οικονομικών) και σε διάφορους δημοσιογράφους (ως… ταπεινών υπηρετών του φτωχού λαού) να τους φορτώνουν όλη την αστοχία της αύξησης των δημοσίων εσόδων. Και επειδή η τακτική «λέγε, λέγε κάτι θα μείνει», ίσχυε πριν οι πρωθυπουργοί της χώρας να είναι εν ενεργεία τραπεζίτες και οι δημοσιογράφοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι Τύπου (σήμερα με την αντίστοιχη τακτική μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι ο ήλιος βγαίνει από τη δύση), έφθασε πολύς κόσμος να πιστεύει ότι φταίνε τελικά οι εφοριακοί που δεν αυξάνουν τα έσοδα. Από την άλλη, όμως, ισχύει και το ότι «κανένα ψέμα δεν γέρασε». Έτσι, σήμερα, μπορούμε να αφήσουμε πίσω παλιές και νέες πεποιθήσεις και να διαβάσουμε ανεπηρέαστοι το τελευταίο δελτίο Τύπου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εφοριακών, όπου αναρωτιούνται: Έχουν ευθύνη οι εφοριακοί;
1. Για την πρωτοφανή ύφεση (για έκτη συνεχή χρονιά) η οποία σίγουρα έχει επιπτώσεις στα έσοδα και στο κλείσιμο επιχειρήσεων που θα συνέβαλλαν στην αύξησή τους;
2. Για τις διαλυμένες φορολογικές υπηρεσίες, που λειτουργούν με μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, με προβληματική μηχανοργάνωση, με σημαντικές ελλείψεις υποδομών ;
3. Για το ότι δεν έχουν αποσταλεί ακόμη τα ειδοποιητήρια για το ΕΤΑΚ του 2009, ΦΑΠ του 2010 και του 2011; Για το ότι δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία του ΦΑΠ για το 2012; Για το ότι πληρώνει ο κάθε πολίτης χαράτσι στη ΔΕΗ και όσοι απολαμβάνουν τεράστιες περιουσίες, δεν πληρώνουν τον ΦΑΠ που αντιστοιχεί; Είναι αλήθεια ή όχι ότι οι προηγούμενοι φόροι (αθροιστικά) είναι πάνω από €1.300.000.000.
4. Για το ότι ορίστηκε (για πρώτη φορά) ως καταλυτική ημερομηνία υποβολής δηλώσεων η 15-6-2012; Σχετίζεται με την ημερομηνία των εκλογών στις 6-5-2012; Γιατί δόθηκε παράταση στις δηλώσεις των επιχειρήσεων και των μισθωτών-συνταξιούχων; Για να μη δουν προεκλογικά τα τραγικά εκκαθαριστικά;
Αυτή είναι η μια πλευρά της αλήθειας. Η άλλη πλευρά της αλήθειας είναι τραγική. Διότι αυτοί που έφεραν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση, με άδεια δημόσια ταμεία και χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία, τρίβουν τα χέρια τους και ευχαριστούν το Θεό που τα ταμεία είναι άδεια. Γιατί αυτή, τελικά, είναι η μοναδική τους ελπίδα να διασωθούν. Και αυτήν την ελπίδα δεν θα την αφήσουν ποτέ. Όσα χρόνια και να περάσουν θα εύχονται τα ταμεία να είναι άδεια ώστε να κουνάνε πάντα το δάχτυλο στους απελπισμένους πολίτες που -δυστυχώς- πάντα θα φοβούνται ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Αυτό, όμως, που πρέπει να κάνουμε εμείς, είναι να πείσουμε όσους ακόμα φοβούνται τα χειρότερα, ότι η κάθε μέρα που περνάει είναι χωρίς επιστροφή. Ότι η κάθε επόμενη μέρα, με τη συγκεκριμένη πολιτική κάνει 10 φορές πιο δύσκολη την επιστροφή στην κατάσταση, έστω, της προηγούμενης μέρας. Διότι μπορεί εμείς να θέλουμε να επιβάλουμε φόρο στην συσσωρευμένη περιουσία, να σταματήσουμε τη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών, την φοροδιαφυγή των μεγάλων εισοδηματιών, να φτιάξουμε -επιτέλους- περιουσιόλογιο, να επιβάλουμε το πόθεν έσχες, να μηδενίσουμε την εισφοροδιαφυγή. Όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο όταν όλη η προσπάθεια αυτών που τώρα κυβερνούν είναι να διευκολύνουν όσους στέλνουν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους· να κάνουν όλο και πιο εύκολη την φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων (περαιώνοντας π.χ. κάθε προηγούμενο οικονομικό έτος), όταν διαλύουν κάθε ελεγκτικό μηχανισμό ελαχιστοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό και κυρίως απαξιώνοντας το -χωρίς εκπαίδευση, χωρίς επιμόρφωση, χωρίς τη χρήση νέων ηλεκτρονικών προγραμμάτων. Όταν, με λίγα λόγια, η σημερινή προσπάθεια επικεντρώνεται στη θωράκιση του πλούτου από μελλοντικές ενέργειες κοινωνικοποίησής του, τότε πραγματικά η κάθε μέρα μετράει. Η κάθε ώρα μετράει.
Είναι σαν εκείνον τον στίχο του Σεφέρη στις Γάτες του Άι Νικόλα: «Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι».
Πρέπει να το σταματήσουμε στις 17 του Ιούνη. Είναι πάρα πολύ!
1. Για την πρωτοφανή ύφεση (για έκτη συνεχή χρονιά) η οποία σίγουρα έχει επιπτώσεις στα έσοδα και στο κλείσιμο επιχειρήσεων που θα συνέβαλλαν στην αύξησή τους;
2. Για τις διαλυμένες φορολογικές υπηρεσίες, που λειτουργούν με μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, με προβληματική μηχανοργάνωση, με σημαντικές ελλείψεις υποδομών ;
3. Για το ότι δεν έχουν αποσταλεί ακόμη τα ειδοποιητήρια για το ΕΤΑΚ του 2009, ΦΑΠ του 2010 και του 2011; Για το ότι δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία του ΦΑΠ για το 2012; Για το ότι πληρώνει ο κάθε πολίτης χαράτσι στη ΔΕΗ και όσοι απολαμβάνουν τεράστιες περιουσίες, δεν πληρώνουν τον ΦΑΠ που αντιστοιχεί; Είναι αλήθεια ή όχι ότι οι προηγούμενοι φόροι (αθροιστικά) είναι πάνω από €1.300.000.000.
4. Για το ότι ορίστηκε (για πρώτη φορά) ως καταλυτική ημερομηνία υποβολής δηλώσεων η 15-6-2012; Σχετίζεται με την ημερομηνία των εκλογών στις 6-5-2012; Γιατί δόθηκε παράταση στις δηλώσεις των επιχειρήσεων και των μισθωτών-συνταξιούχων; Για να μη δουν προεκλογικά τα τραγικά εκκαθαριστικά;
Αυτή είναι η μια πλευρά της αλήθειας. Η άλλη πλευρά της αλήθειας είναι τραγική. Διότι αυτοί που έφεραν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση, με άδεια δημόσια ταμεία και χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία, τρίβουν τα χέρια τους και ευχαριστούν το Θεό που τα ταμεία είναι άδεια. Γιατί αυτή, τελικά, είναι η μοναδική τους ελπίδα να διασωθούν. Και αυτήν την ελπίδα δεν θα την αφήσουν ποτέ. Όσα χρόνια και να περάσουν θα εύχονται τα ταμεία να είναι άδεια ώστε να κουνάνε πάντα το δάχτυλο στους απελπισμένους πολίτες που -δυστυχώς- πάντα θα φοβούνται ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Αυτό, όμως, που πρέπει να κάνουμε εμείς, είναι να πείσουμε όσους ακόμα φοβούνται τα χειρότερα, ότι η κάθε μέρα που περνάει είναι χωρίς επιστροφή. Ότι η κάθε επόμενη μέρα, με τη συγκεκριμένη πολιτική κάνει 10 φορές πιο δύσκολη την επιστροφή στην κατάσταση, έστω, της προηγούμενης μέρας. Διότι μπορεί εμείς να θέλουμε να επιβάλουμε φόρο στην συσσωρευμένη περιουσία, να σταματήσουμε τη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών, την φοροδιαφυγή των μεγάλων εισοδηματιών, να φτιάξουμε -επιτέλους- περιουσιόλογιο, να επιβάλουμε το πόθεν έσχες, να μηδενίσουμε την εισφοροδιαφυγή. Όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο όταν όλη η προσπάθεια αυτών που τώρα κυβερνούν είναι να διευκολύνουν όσους στέλνουν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους· να κάνουν όλο και πιο εύκολη την φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων (περαιώνοντας π.χ. κάθε προηγούμενο οικονομικό έτος), όταν διαλύουν κάθε ελεγκτικό μηχανισμό ελαχιστοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό και κυρίως απαξιώνοντας το -χωρίς εκπαίδευση, χωρίς επιμόρφωση, χωρίς τη χρήση νέων ηλεκτρονικών προγραμμάτων. Όταν, με λίγα λόγια, η σημερινή προσπάθεια επικεντρώνεται στη θωράκιση του πλούτου από μελλοντικές ενέργειες κοινωνικοποίησής του, τότε πραγματικά η κάθε μέρα μετράει. Η κάθε ώρα μετράει.
Είναι σαν εκείνον τον στίχο του Σεφέρη στις Γάτες του Άι Νικόλα: «Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι».
Πρέπει να το σταματήσουμε στις 17 του Ιούνη. Είναι πάρα πολύ!
* Ο Άγγελος Κούρος είναι οικονομολόγος
Σχόλια
