Ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι μπλεγμένοι οι συλληφθέντες των τελευταίων ημερών στις πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται, ενδιαφέρον έχει το σκηνικό της σύλληψης που στήθηκε με σύμπραξη κυβέρνησης, αστυνομίας και καναλιών, και συμπρωταγωνιστές δημοσιογράφους των ειδήσεων, των παραθύρων και του ρεπορτάζ.
Το μοντέλο είναι εισαγόμενο, αλλά στην Ελλάδα υπάρχει κι ένας επιπλέον ισχυρότατος παράγοντας που καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των τριών κέντρων εξουσίας. Οι ιδιοκτήτες των Μέσων είναι εν μέρει ή εν όλω κρατικοδίαιτοι. Ήτοι:
1. Στην πλειονότητά τους είναι εργολάβοι δημοσίων έργων, εκμεταλλευτές δημόσιας περιουσίας και προμηθευτές του Δημοσίου.
2. Είναι κάτοχοι τζούφιων αδειών για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα που διαθέτουν. Έχουν πάρει τις συχνότητες με αδιαφανείς χαριστικές παραχωρήσεις από τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις.
3. Είναι ιδιοκτήτες τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και εκδοτικών μονάδων ταυτόχρονα. Οι ίδιοι καθορίζουν τις καταπατήσεις και αγοραπωλησίες των συχνοτήτων. Μερικοί διαθέτουν δύο-τρεις ραδιο/τηλεοπτικούς σταθμούς και συμμετέχουν μετοχικά σε περισσότερους.
4. Όλες οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις τους στηρίζονται με διαφημίσεις υπουργείων, κρατικών φορέων και συγχρηματοδοτούμενων εταιριών (Εγνατία, Μετρό κ.ά.). Ακόμα και εφημερίδες με κυκλοφορία λίγων εκατοντάδων φύλλων και με κακοπληρωμένους εργαζόμενους, συντηρούνται επί χρόνια, όταν οι εκδότες τους φιγουράρουν στα παράθυρα ως ειδήμονες.
5. Στηρίζουν συγκεκριμένους πολιτικούς που καλούνται στα Μέσα και προβάλλονται απολύτως επιλεκτικά. Όλες οι σκανδαλώδεις νομοθετικές ρυθμίσεις, τα προνόμια και οι «αβλεψίες» των παρανομιών και καταχρήσεων υλοποιούνται και διαφυλάσσονται από πολιτικούς που ευνοούνται και από πολιτικούς που φοβούνται.
6. Εκτελεστές των εντολών, επιθυμιών και συμφερόντων των ιδιοκτητών είναι οι προνομιούχοι δημοσιογράφοι, καθώς και ορισμένοι δευτεροκλασάτοι του ρεπορτάζ που εξασφαλίζουν την επαγγελματική επιβίωσή τους εκλιπαρώντας για μία «αποκλειστική» είδηση (αληθινή ή σικέ) από «έγκυρες πηγές» της αστυνομίας, του υπουργικού γραφείου ή του κόμματος.
Με αυτά τα δεδομένα, δεν μπορεί κανείς να εκπλήσσεται για το είδος και την ποιότητα της ενημέρωσης (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Ούτε για τη σύμπραξη των ΜΜΕ στην επίθεση της κυβέρνησης στους μισθωτούς των χιλίων ή χιλιοπεντακοσίων ευρώ που ενοχοποιούνται για τη λεηλασία και τη χρεοκοπία της χώρας, ούτε για την άκριτη, μονομερή και παράνομη ενοχοποίηση κάθε πολιτικά διωκόμενου, χωρίς να του δοθεί ισότιμα ο λόγος. Δημοσιογράφοι στρώνουν το έδαφος για στημένες δίκες. Ο άνευ ορίων δημοσιογραφικός διασυρμός ανθρώπων, που η ενοχή τους δεν έχει κριθεί, αποτελούν κραυγαλέα απόδειξη ότι η χρεοκοπία του πολιτεύματος δεν είναι μόνο οικονομική.
Εδώ και καιρό, η αρχή της αθωότητας μέχρι αποδείξεως του εναντίου ισχύει μόνο για λαμόγια, παιδεραστές, γκάνγκστερ, επίορκους πολιτικούς και άλλους «ευυπόληπτους» πολίτες, συνδαιτυμόνες της εξουσίας, αλλά όχι για τα νέα παιδιά, παραβατικά ή όχι, που προορίζονται για την κρεατομηχανή του συστήματος, τόσο σε καιρό πολέμου όσο και σε καιρό ειρήνης.
Με αηδία,
Γκιαούρ
