Του Ρούντι Ρινάλντι. Είναι γνωστή η αριστοτελική φράση «Η φύση απεχθάνεται το κενό». Θα προσθέταμε πως και η αστική πολιτική απεχθάνεται το κενό ή τα κενά που είναι αβέβαιο με τι θα καλυφθούν.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, μέχρι πρότινος (δηλαδή προ Μνημονίου) είχαμε μια λειτουργία του δικομματικού συστήματος και ενός κοινωνικού συμβολαίου ενσωμάτωσης μεσωστρωμάτων, συνδικαλισμού και επίσημης αριστερής αντιπολίτευσης.
Μετά την υπογραφή του Μνημονίου άρχισαν να αλλάζουν άρδην όλα τα γνωστά που ίσχυσαν όσο ίσχυσαν από το 1974 και δώθε και φάνηκαν στον ορίζοντα οι προτάσεις για συγκυβερνήσεις και για σχήματα τεχνοκρατών που θα διηύθυναν την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Η συνέχιση της κρίσης και ειδικά η κρίση αντιπροσώπευσης, καθώς και η εντεινόμενη αντίσταση μιας τεράστιας σε έκταση και πλάτος (όχι πολύ βαθιάς ακόμα) ριζοσπαστικοποίησης και η ταυτόχρονη εμφάνιση του μαζικού λαϊκού κινήματος, ειδικά με τις πλατείες αλλά και τις παρελάσεις πρόσφατα, εξανάγκασαν στο να δοκιμαστούν τα σχήματα συγκυβέρνησης υπό καθεστώς ευρωενωσιακής αρμοστείας. Έτσι, έχουμε κυβέρνηση 3 κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ) που στηρίζεται από ακόμα ένα (Δημοκρατική Συμμαχία) και την ανοχή ενός αριστερού κόμματος (Δημοκρατική Αριστερά). Στις συνθήκες αυτές υπάρχει ένα τεράστιο κενό: δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση, δεν υπάρχει εναντίωση σοβαρή απέναντι στην πολιτική που θα εφαρμόσει το «μαύρο μέτωπο». Εδώ εδράζεται το τεράστιο κενό.
Το κενό αυτό δίνει την τεράστια ευκαιρία να καλυφθεί από μια πραγματική κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση, από μια κατά βάση αριστερή αντιπολίτευση με τη μορφή μιας πλατιάς ευρείας συμπαράταξης δυνάμεων που αντιτίθεται στην τροϊκανή πολιτική, που θέλει να απαλλάξει τη χώρα από τη νέα οικονομική και πολιτική κατοχή. Ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων που θα σταθεί σε όλους τους χώρους ως η μεγάλη αντιπολίτευση στο «μαύρο μπλοκ» τρόικας και Μνημονίου είναι το μεγάλο ζητούμενο. Είναι η μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά να αποκτήσει ακροατήρια και πολιτική εμβέλεια τέτοια που να κοντράρει την αστική πολιτική στα βασικά δομικά στοιχεία της.
Όποιος θα ήθελε να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση (που σταδιακά θα έθετε την πολιτική ζωή σε τροχιά εξελίξεων, στυλ Λατινικής Αμερικής) θα όφειλε προκαταρκτικά να μην αρκεστεί ή αφεθεί στην πορεία μιας εκλογικής αναρρίχησης των υπαρκτών σχημάτων της Αριστεράς ή της κεντροαριστεράς. Θα όφειλε να συνδράμει στο να ξεμπλοκαριστεί η τεράστια κοινωνική δυναμική που έχει ο «κανένας», που φέρει ο ριζοσπαστισμός, που μπορεί να σηκώσει το μαζικό λαϊκό κίνημα. Καμιά σοβαρή εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτά τα στοιχεία.
Από την άποψη αυτή, η διασφάλιση πως θα εκφραστεί η κοινωνική δυναμική του «κανένα», το μήνυμα των πλατειών, το αντικατοχικό αίσθημα της 28ης Οκτωβρίου, η απαίτηση ανεξαρτησίας, πραγματικής δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης με χειραφέτηση των εργαζομένων, απαιτεί να υπάρχουν ορισμένοι άξονες και όροι-στόχοι αυτής της ευρύτατης μετωπικής συσπείρωσης:
– Να διεκδικήσουμε την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της χώρας που θεμελιώθηκε με την αρχική Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης. Να σταματήσουν αμέσως οι πληρωμές προς τους δανειστές με σκοπό τη διαγραφή (μερική ή ολική) του δημόσιου χρέους, με βάση τα εθνικά κυριαρχικά συμφέροντα της χώρας και τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου.
– Να αναθεωρηθούν, εκ βάθρων, οι σχέσεις της χώρας με την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, ώστε να σταματήσει ο αποικιοκρατικός εξευτελισμός ενός ολόκληρου λαού που έχει μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα ή πειραματόζωο της κρίσης του ευρώ.
– Να εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, ώστε να ελεγχθούν τα τραπεζικά ενεργητικά, να αποκαλυφθεί πού πήγαν τα χρήματα των λαϊκών αποταμιεύσεων, να τιμωρηθεί η τοκογλυφική πρακτική των τραπεζιτών και να διαγραφούν τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών, που δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν.
– Να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά και για την εκχώρηση της κυριαρχίας της στους ευρωκράτες, τους τραπεζίτες και το ΔΝΤ.
– Να ανακουφιστούν με άμεσα μέτρα οι εργαζόμενοι, να σταματήσουν οι απολύσεις και να προχωρήσουμε σε μια παραγωγική ανασυγκρότηση, αξιοποιώντας όλες τις δυνάμεις της χώρας.
Ένα τέτοιο ή παρόμοιο συμβόλαιο με τον αγωνιζόμενο λαό θα μπορούσε, σήμερα, να ξεσηκώσει μια τεράστια θύελλα ενάντια στο καθεστώς των ανδρεικέλων και να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τη μεταπολίτευση του λαού και την εμβάθυνση μιας πορείας κοινωνικής απελευθέρωσης!
Μετά την υπογραφή του Μνημονίου άρχισαν να αλλάζουν άρδην όλα τα γνωστά που ίσχυσαν όσο ίσχυσαν από το 1974 και δώθε και φάνηκαν στον ορίζοντα οι προτάσεις για συγκυβερνήσεις και για σχήματα τεχνοκρατών που θα διηύθυναν την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Η συνέχιση της κρίσης και ειδικά η κρίση αντιπροσώπευσης, καθώς και η εντεινόμενη αντίσταση μιας τεράστιας σε έκταση και πλάτος (όχι πολύ βαθιάς ακόμα) ριζοσπαστικοποίησης και η ταυτόχρονη εμφάνιση του μαζικού λαϊκού κινήματος, ειδικά με τις πλατείες αλλά και τις παρελάσεις πρόσφατα, εξανάγκασαν στο να δοκιμαστούν τα σχήματα συγκυβέρνησης υπό καθεστώς ευρωενωσιακής αρμοστείας. Έτσι, έχουμε κυβέρνηση 3 κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ) που στηρίζεται από ακόμα ένα (Δημοκρατική Συμμαχία) και την ανοχή ενός αριστερού κόμματος (Δημοκρατική Αριστερά). Στις συνθήκες αυτές υπάρχει ένα τεράστιο κενό: δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση, δεν υπάρχει εναντίωση σοβαρή απέναντι στην πολιτική που θα εφαρμόσει το «μαύρο μέτωπο». Εδώ εδράζεται το τεράστιο κενό.
Το κενό αυτό δίνει την τεράστια ευκαιρία να καλυφθεί από μια πραγματική κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση, από μια κατά βάση αριστερή αντιπολίτευση με τη μορφή μιας πλατιάς ευρείας συμπαράταξης δυνάμεων που αντιτίθεται στην τροϊκανή πολιτική, που θέλει να απαλλάξει τη χώρα από τη νέα οικονομική και πολιτική κατοχή. Ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων που θα σταθεί σε όλους τους χώρους ως η μεγάλη αντιπολίτευση στο «μαύρο μπλοκ» τρόικας και Μνημονίου είναι το μεγάλο ζητούμενο. Είναι η μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά να αποκτήσει ακροατήρια και πολιτική εμβέλεια τέτοια που να κοντράρει την αστική πολιτική στα βασικά δομικά στοιχεία της.
Όποιος θα ήθελε να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση (που σταδιακά θα έθετε την πολιτική ζωή σε τροχιά εξελίξεων, στυλ Λατινικής Αμερικής) θα όφειλε προκαταρκτικά να μην αρκεστεί ή αφεθεί στην πορεία μιας εκλογικής αναρρίχησης των υπαρκτών σχημάτων της Αριστεράς ή της κεντροαριστεράς. Θα όφειλε να συνδράμει στο να ξεμπλοκαριστεί η τεράστια κοινωνική δυναμική που έχει ο «κανένας», που φέρει ο ριζοσπαστισμός, που μπορεί να σηκώσει το μαζικό λαϊκό κίνημα. Καμιά σοβαρή εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτά τα στοιχεία.
Από την άποψη αυτή, η διασφάλιση πως θα εκφραστεί η κοινωνική δυναμική του «κανένα», το μήνυμα των πλατειών, το αντικατοχικό αίσθημα της 28ης Οκτωβρίου, η απαίτηση ανεξαρτησίας, πραγματικής δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης με χειραφέτηση των εργαζομένων, απαιτεί να υπάρχουν ορισμένοι άξονες και όροι-στόχοι αυτής της ευρύτατης μετωπικής συσπείρωσης:
– Να διεκδικήσουμε την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της χώρας που θεμελιώθηκε με την αρχική Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης. Να σταματήσουν αμέσως οι πληρωμές προς τους δανειστές με σκοπό τη διαγραφή (μερική ή ολική) του δημόσιου χρέους, με βάση τα εθνικά κυριαρχικά συμφέροντα της χώρας και τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου.
– Να αναθεωρηθούν, εκ βάθρων, οι σχέσεις της χώρας με την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, ώστε να σταματήσει ο αποικιοκρατικός εξευτελισμός ενός ολόκληρου λαού που έχει μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα ή πειραματόζωο της κρίσης του ευρώ.
– Να εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, ώστε να ελεγχθούν τα τραπεζικά ενεργητικά, να αποκαλυφθεί πού πήγαν τα χρήματα των λαϊκών αποταμιεύσεων, να τιμωρηθεί η τοκογλυφική πρακτική των τραπεζιτών και να διαγραφούν τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών, που δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν.
– Να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά και για την εκχώρηση της κυριαρχίας της στους ευρωκράτες, τους τραπεζίτες και το ΔΝΤ.
– Να ανακουφιστούν με άμεσα μέτρα οι εργαζόμενοι, να σταματήσουν οι απολύσεις και να προχωρήσουμε σε μια παραγωγική ανασυγκρότηση, αξιοποιώντας όλες τις δυνάμεις της χώρας.
Ένα τέτοιο ή παρόμοιο συμβόλαιο με τον αγωνιζόμενο λαό θα μπορούσε, σήμερα, να ξεσηκώσει μια τεράστια θύελλα ενάντια στο καθεστώς των ανδρεικέλων και να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τη μεταπολίτευση του λαού και την εμβάθυνση μιας πορείας κοινωνικής απελευθέρωσης!
Σχόλια
