….«Άμα κοιτάξεις πίσω από την εικόνα που παρουσιάζει αυτή η πόλη, θα δεις ένα σωρό ρωγμές. Ανεργία σε διψήφιο ποσοστό κι όσοι προσλαμβάνουν κόσμο πληρώνουν ελάχιστα. Όσο για επιδόματα;», γέλασε.

«Ούτε κατά διάνοια. Ασφάλιση;» κούνησε το κεφάλι του. «Ό,τι κι αν είχαν θεωρήσει δεδομένο οι πατεράδες μας, αρκεί να δούλευες σκληρά, το δίχτυ ασφαλείας, οι δίκαιοι μισθοί και η επιβράβευση στο τέλος, όλα αυτά πήγαν περίπατο στα μέρη μας, φίλε μου…». Δεν είναι δοκίμιο για την κρίση, ούτε ρεπορτάζ για την Αθήνα του 2012… Είναι ένα διάλογος από το καινούργιο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ντένις Λεχέιν, Ένα μίλι δρόμος στο σεληνόφωτο (Κέδρος). Ο συγγραφέας που μας χάρισε το Σκοτεινό ποτάμι και το Νησί των καταραμένων, μας μεταφέρει στο σκληρό σήμερα των ΗΠΑ, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και όπου η ρώσικη μαφία αλωνίζει… Στον αντίποδα, σοβαρές και μεγάλες εταιρείες ιδιωτικών ερευνών κάνουν τα πάντα για την εκλεκτή πελατεία τους, ακόμη κι αν χρειαστεί  να «παραμερίσουν» μερικούς ενοχλητικούς ακτιβιστές. Ο ήρωας της ιστορίας, που τον κυνηγάνε χρέη και ιδιωτική ασφάλιση, θέλει να γίνει μέρος του συστήματος, πλην όμως μια υπόθεση που αναλαμβάνει θα τον οδηγήσει σε άλλους δρόμους… Είναι εντυπωσιακή η διαφορά προσέγγισης από αντίστοιχα αστυνομικά μυθιστορήματα που επιλέγουν ως ήρωες τους αστυνομικούς, έστω και παρακμιακούς. Στην περίπτωση του Λεχέιν η κριτική στο σύστημα που κυριαρχεί σήμερα είναι ανελέητη. Δεν υπάρχει «βολικός» συμβιβασμός. Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ θα πετάξει το όπλο του στο ποτάμι, δηλώνοντας με τον τρόπο του πως «συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε»!
…Διαβάζω στον Ηλεκτρικό, με τα όλο και πιο συνοφρυωμένα πρόσωπα, παρατηρώντας ωστόσο πως το ενδιαφέρον κινείται και τα βλέμματα πέφτουν πάνω στο εξώφυλλο του βιβλίου του Γιώργου Αρχιμανδρίτη Μίκης Θεοδωράκης – Η ζωή μου (Πατάκης). Το ίδιο βιβλίο είχε κυκλοφορήσει με άλλο τίτλο πριν από πέντε χρόνια από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, αλλά τώρα απέκτησε, καθώς φαίνεται, μια νέα ζωή καθώς ο Μίκης Θεοδωράκης πρωταγωνιστεί και πάλι στην πολιτική ζωή του τόπου. Γίνεται πρόσωπο-σύμβολο αντίστασης. Τα όσα καταγράφονται στο βιβλίο έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνεί κανείς  πάντα με την οπτική του Θεοδωράκη στα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών… Πέρα από το πολιτικό μέρος, οι σελίδες που αφορούν την ίδια τη μουσική ανοίγουν νέους δρόμους προσέγγισης  και μας δίνουν νέα εργαλεία για να ακούσουμε όχι μόνο τη δική του μουσική, αλλά και Ελλήνων συγχρόνων του, καθώς και των μεγάλων δημιουργών της κλασικής μουσικής…

…Μουσικός και ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων του Τάσου Μελίτη Παπαλάμπραινα by Gibson (Οσελότος). Η δράση τοποθετείται στη σύγχρονη Αθήνα και μας μεταφέρει εικόνες της πραγματικής ζωής, μέσα από μια έντονη κριτική ματιά, αλλά και με αρκετές πινελιές χιούμορ. Από τις ιστορίες παρελαύνουν πρόσωπα που θα μπορούσες να συναντήσεις γύρω σου, πρόσωπα που σου θυμίζουν καταστάσεις που και εσύ έχεις ζήσει. Όλα αυτά βεβαίως με την οπτική του Τάσου Μελίτη αποκτούν μια άλλη διάσταση. Οι φόβοι, οι μικροκακίες μας, οι πονηριές μας, η αδυναμία συχνά να ζήσουμε δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Ούτε οι λογής-λογής συμβιβασμοί. Η γενιά που έζησε την εφηβεία της στη μεταπολίτευση, σιγά- σιγά αποκτά τη δική της φωνή. Κι ας έχουμε μεγάλωσει…
…«Η εποχή μας, από υπεροψία και φόβο, κλείνει τα μάτια μπροστά στις αληθινές ανάγκες του σώματος, τη φθορά, και το θάνατο», έλεγε σε συνέντευξή της στον Δρόμο η Εύα Στάμου, με αφορμή τη συλλογή διηγημάτων Μεσημβρινές συνευρέσεις. Το νέο της βιβλίο, ο Εθισμός (Μελάνι), είναι μυθιστόρημα που έρχεται ως φυσική συνέχεια των Συνευρέσεων από τις οποίες μάλιστα αντλεί στοιχεία από το ένα διήγημα. Οι κεντρικοί ήρωες είναι τρεις: Μια εκδότρια, μια ηθοποιός και ένας μεταφραστής-επιμελητής εκδόσεων. Οι ζωές τους συμπλέκονται μέσα από μια παράξενη διαδρομή. Κοινό στοιχείο και των τριών διάφοροι «εθισμοί», που ο καθένας τους βρίσκει ένα διαφορετικό τρόπο να τον ζήσει ή να τον απωθήσει. Πέρα από το γεγονός πως είναι από τα μυθιστορήματα που δεν αφήνεις από τα χέρια σου, είναι και από τα γραπτά εκείνα που ο απόηχός τους μένει στο μυαλό σου για καιρό. Σε κάνει να σκεφτείς τις δικές σου πράξεις, τα κίνητρά σου, τους εθισμούς σου… Όσο κι αν φαίνεται περίεργο σε οδηγεί σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας – έστω και μελαγχολικό… «Γιατί», όπως γράφει και η ίδια ως επίλογο, «οι μικροί, ιδιωτικοί κόσμοι συνθέτουν το υποκειμενικό σύμπαν των ανθρώπων, που δεν έχει απαραίτητα σχέση με την αλήθεια…».

Κώστας Στοφόρος

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!