Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή, στενόχωρη, με άσχημο τέλος.
Μια κοπέλα μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα σε κοντινή πόλη, μεταφέρθηκε με βαριά τραύματα σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας. Οι γονείς της είχαν χάσει πριν έξι χρόνια το άλλο τους κορίτσι, πάλι σε ατύχημα, ο μεγαλύτερος γιος τους ζούσε ξανά την ίδια αγωνία. Το κορίτσι χειρουργήθηκε και ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος επιπλοκών. Τα αιμοπετάλια του οργανισμού της, κύτταρα του αίματος που είναι απολύτως απαραίτητα για την πήξη του αίματος, είχαν καταναλωθεί και εξαντληθεί στα μεγάλα εσωτερικά αιματώματα. Είχε απόλυτη ανάγκη από μεταγγίσεις, όχι μόνο ολικού αίματος, αλλά και ειδικά αιμοπεταλίων. Πρόκειται για μια εξειδικευμένη και δυσχερή διαδικασία λήψης από τον δότη, γι’ αυτό το λόγο εκτός από τη γενική έλλειψη αίματος, οι μονάδες αιμοπεταλίων είναι σπάνιες και δυσεύρετες και μάλιστα στην ποιότητα και στην ποσότητα που απαιτείται ώστε να είναι αποτελεσματικές. Οι γιατροί και η αιμοδοσία του νοσοκομείου σε συνεχή επικοινωνία με τα μεγαλύτερα κέντρα αιμοδοσίας κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, όμως τα αποτελέσματα ήταν φτωχά.
Η κοπέλα έπρεπε να υποβάλλεται σε συνεχείς χειρουργικές επεμβάσεις, η έλλειψη των αιμοπεταλίων επιδείνωνε δραματικά την κατάστασή της. Οι γονείς ενημερώνουν τους γιατρούς, πως με «δικές τους ενέργειες» έχουν εξασφαλιστεί επαρκείς μεταγγίσεις. Δηλαδή; «Υπουργός… διοικητής αιμοδοσίας…», οι απαντήσεις ασαφείς, αλλά το νόημα σαφές! Τώρα είναι που το αίμα στην κυριολεξία παγώνει. Είναι δυνατόν; Μέσο κι εκδούλευση ώς και στη ζωή την ίδια; Από ποιους; Από όσους καθημερινά εκτελούν το συμβόλαιο θανάτου μιας ολόκληρης χώρας.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το φαρμάκι που δηλητηρίασε την τραγική υπόθεση. Στις τελευταίες ώρες του κοριτσιού, από τους γονείς ζητήθηκε να μεταλάβει. Ο ιερέας του νοσοκομείου, βέβαιος για τη «δύναμη του Θεού», τέλεσε το μυστήριο της «Θείας Κοινωνίας». Δεν αρκέστηκε σε αυτό. Όπως μία συγγενής των γονιών εκμυστηρεύτηκε στο προσωπικό της κλινικής, γιατί δεν άντεξε με όσα έβλεπε και άκουγε, ο παπάς με το αυτοκίνητό του μετέφερε ο ίδιος τους γονείς στο σπίτι τους στη γειτονική πόλη για να ξορκίσει, λέει, το κακό! Ναι, έτσι ακριβώς. Δεισιδαιμονία και σκοταδισμός με το αζημίωτο… Κι ο αδερφός της κοπέλας μονολογούσε, σε απόγνωση από το χαμό των δύο αδελφών του, πως «έρχεται τώρα η δική μου σειρά».
Αυτή είναι η ιστορία μας, στενόχωρη αλλά και πικρά διδακτική. Ανατριχιάζεις συνειδητοποιώντας ότι αυτός ο «υπουργός» και ο τέτοιος «παπάς» ζουν ακόμη ανάμεσά μας. Πολύ ανάμεσά μας, σχεδόν μέσα μας. Όπως και τα αναπάντητα «γιατί και πώς» που μας τυραννούν και μας καθηλώνουν.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
