του Ευτύχη Μπιτσάκη

 

Υπάρχει μια καλή συνήθεια: Να χαιρετίζουμε την έκδοση ενός νέου εντύπου, εφημερίδας ή περιοδικού με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στην πολιτισμική ανάπτυξη, στην επιστήμη, στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στην πολιτική.

Ο Δρόμος είναι μια πολιτική εφημερίδα, που βλέπει το φως σε σκοτεινούς καιρούς. Σε εποχή νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, οικονομικής κρίσης, οικολογικής καταστροφής. Σε εποχή παροξυσμού των ενδογενών αντινομιών του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού. Ο Δρόμος ειδικά βλέπει το φως σε μια περίοδο συνεχιζόμενης πολυδιάσπασης της ελληνικής Αριστεράς. Συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου. Τι νόημα μπορεί να έχει λοιπόν η έκδοση μιας ακόμη αριστερής εφημερίδας; Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει να προσδιορίσουμε το τι απαιτεί η παρούσα ιστορική στιγμή. Επιγραμματικά: σήμερα υπάρχουν ως γνωστόν τρία κύρια ρεύματα που καλύπτουν το χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Και τα τρία, μέσα από διαφορετικούς δρόμους, είναι προϊόντα της κρίσης του παγκόσμιου κομουνιστικού κινήματος με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ανάμεσά τους υπάρχουν διαφορές στρατηγικού, για να μην πούμε κοσμοθεωρητικού, χαρακτήρα. Προϊόντα πολλαπλών κρίσεων και διασπάσεων, δεν έχουν ακόμα απαλλαγεί από εχθρότητες, καχυποψία και αμοιβαία αγνόηση και αποξένωση.

Όμως, στην τρομερή εποχή μας και ειδικά στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα ο λαός της Αριστεράς, κομματικά ενταγμένος ή ανένταχτος, απαιτεί να σταματήσει επιτέλους ο εμφύλιος ανάμεσα στην αριστερά. Με ποιον τρόπο; Ως «καλοί και αγαθοί» να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας; Να ομονοήσουμε και να βαδίσουμε εφεξής εν ομονοία και αγάπη; Προφανώς όχι! Η προϊστορία είναι ακόμα εδώ και οι διαφορές είναι δεδομένες. Ενότητα πολιτική, ιδεολογική, στρατηγικού χαρακτήρα, δεν μπορεί να υπάρξει αυτήν τη στιγμή. Όμως οι διαφορές δεν δικαιολογούν τον εμφύλιο και οι ευθύνες των καθοδηγητικών ομάδων θα είναι ιστορικές αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση. Δηλαδή: Όχι μόνο η Αριστερά αλλά το σύνολο των υποτελών στρωμάτων και τάξεων ζουν σε μια κατάσταση φτώχειας μέσα στον κοινωνικό πλούτο, καταπάτησης των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ενός κράτους επιτήρησης και καταστολής.

Μπροστά σ’ αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα είναι ανάγκη να ξεκινήσει μια διαδικασία υπέρβασης της σημερινής κατάστασης, η οποία θα μπορέσει να επιτρέψει στην Αριστερά να γίνει κάποτε ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία μας. Συγκεκριμένα: Κοινή δράση για την αντιμετώπιση της κρίσιμης σημερινής πραγματικότητας. Διάλογος για ιδεολογικές συγκλίσεις και για υπέρβαση της σημερινής ιδεολογικής περιχαράκωσης. Μέσα από την κοινή δράση και τις ιδεολογικές αποσαφηνίσεις, μέσα από την ανάπτυξη του θεωρητικού διαλόγου, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ουσιαστικότερες συγκλίσεις, συνεργασίες, πολιτικές συμμαχίες. Τελικόςστόχος, που θα απαιτήσει χρόνο και προσπάθεια: Η συγκρότηση ενός αριστερού μετώπου με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό. Η εποχή μας είναι εποχή πλανητικών κινδύνων αλλά και εξίσου νέων, πρωτοφανών δυνατοτήτων. Ο σοσιαλισμός είναι περισσότερο αναγκαίος και επίκαιρος από ποτέ, επειδή αποτελεί αναγκαίο όρο για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Δεν είδαμε ακόμα το Δρόμο. Αλλά απ’ όσα λέγονται, μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα υπηρετήσει ένα ενωτικό εγχείρημα. Ότι θα αποτελέσει γέφυρα, δρόμο επικοινωνίας. Ότι θα υπηρετήσει τον υψηλό στόχο της ανασυγκρότησης της ελληνικής Αριστεράς για μια άμεση, ριζοσπαστική στροφή, και με τελικό στρατηγικό στόχο μια μορφή κοινωνικής συμβίωσης «ελεύθερων και ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών», σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Μαρξ.

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!