Το «θαύμα» της Τουρκίας κατέρρευσε στην… Αίγυπτο
Η αλαζονική απάντηση Ερντογάν στον Αιγύπτιο αντιπρόεδρο ήταν αναμενόμενη αλλά ανακόλουθη με τη στάση της Άγκυρας σε άλλες περιπτώσεις. Ο Ερντογάν αρνείται και να μιλήσει στον Μπαραντέι καταγγέλλοντας το πραξικόπημα που έδιωξε τον Μόρσι. Αλλά δεν είχε πρόβλημα με την επέμβαση του ΝΑΤΟ που έδιωξε τον Καντάφι στη Λιβύη. Ούτε παλιότερα με την εγκάθετη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση του Ιράκ. Και στη Συρία ενισχύει από κοινού με τη σαουδική απολυταρχία αντάρτες και συμμορίες που μάχονται τον Άσαντ.
Στην Αίγυπτο το «τουρκικό πρότυπο» είχε διπλή επιτυχία. Πρώτος το υιοθέτησε ο Στρατός πριν ακόμη ανέβει στη εξουσία ο Μόρσι. Με το παράδειγμα της Τουρκίας οραματιζόταν να διατηρήσει τα προνόμια που απέκτησε επί Μουμπάρακ, όποια «δημοκρατία» κι αν ερχόταν. Αυτό διασφαλιζόταν με τις προβλέψεις της συνταγματικής αναθεώρησης που απαιτούσε ο Στρατός και τελικά ενσωμάτωσε στο νέο Σύνταγμα ο Μόρσι. Ο Στρατός διατηρούσε έτσι όχι μόνο το αυτεξούσιο και την ασυλία απέναντι στη μη στρατιωτική Δικαιοσύνη αλλά και τις αποφάσεις για την Άμυνα, τους εξοπλισμούς, τη σχετική βιομηχανία κλπ. Τουρκικό πρότυπο…
Όταν ο Μόρσι ανέβηκε στην προεδρία της Αιγύπτου και αφού είχαν προηγηθεί κριτικές των Αδελφών Μουσουλμάνων για το τουρκικό πρότυπο που εννοούσε ο Στρατός, ήταν οι ίδιοι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι που άρχισαν να κάνουν λόγο για τουρκικό πρότυπο αναφερόμενοι τώρα στο υπόδειγμα Ερντογάν και μάλιστα στην ύστερη φάση του αλλά χωρίς τις «ακρότητες» ενάντια στους στρατηγούς. Αναφέρονταν δηλαδή σε μια «ισλαμική δημοκρατία» με κυρίαρχο πολιτικά το Ισλάμ, και με διασφαλισμένο το αυτεξούσιο αλλά όχι στο κέντρο της πολιτικής σκηνής το Στρατό. Κυρίως οραματίζονταν για την αιγυπτιακή οικονομία το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα Ερντογάν. Άλλωστε, εκτός του αλαζονικού αυταρχισμού και της ισλαμοποίησης που προωθούσε ο Μόρσι, η βασική αιτία δυσαρέσκειας του αιγυπτιακού λαού έγκειται στην επαύξηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που παρέλαβε ο Μόρσι από το προηγούμενο καθεστώς.
Όσα όμως φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ο Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία από το 2002, έχει συμπληρώσει στην πρωθυπουργία μια δεκαετία σε μια ανοδική εσωτερικά και διεθνώς πορεία που καθορίστηκε από έναν «ισλαμικό νεοφιλελευθερισμό» εσωτερικά και τη στρατηγική Νταβούτογλου προς τα έξω. Στην Αραβική Άνοιξη διέβλεψε μια ακόμη ευκαιρία και οι ιδιαίτερες σχέσεις με το καθεστώς Μόρσι για τη Συρία και ευρύτερα ήταν η κορωνίδα στις νέες σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Μέσα σε ένα μήνα το «τουρκικό πρότυπο» στην Αίγυπτο κατέρρευσε με την εκπαραθύρωση Μόρσι και την απαξίωση των Αδελφών Μουσουλμάνων ενώ ταυτόχρονα μια δίχως προηγούμενο εξέγερση στην Τουρκία απομυθοποίησε τον Ερντογάν και το «θαύμα» του. Και στη Συρία τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά…
Γ.Τσ.
