Η πυρπόληση της τράπεζας Μαρφίν, αν έγινε από ομάδες «γνωστών αγνώστων», «μπάχαλων», μηδενιστών που νοιάζονται μόνο για τη φωτιά και τα σπασίματα αδιακρίτως, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα, έδωσε μια μεγάλη ανάσα στο σύστημα, που υποτίθεται ότι καταπολεμούν με τον «ακραίο» τρόπο τους. Λέμε, αν έγινε από τέτοιες ομάδες, γιατί δεν μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο της ανοικτής παρακρατικής ανάμειξης, αφού και τέτοιοι μηχανισμοί θα επιστρατευτούν για να καμφθεί η αντίσταση του λαού στα μέτρα ΔΝΤ-Ε.Ε.
Έτσι, η μανία για να καεί μια τράπεζα (μισητό σύμβολο ενός άγρια εκμεταλλευτικού συστήματος) δεν σταματάει μπροστά στον κίνδυνο –που έγινε πραγματικότητα- να βρουν τραγικό θάνατο τρεις νέοι εργαζόμενοι. Και ο τραγικός θάνατος έγινε βούτυρο στο ψωμί της καθεστωτικής προπαγάνδας, για να εξαπολυθεί μια ιδεολογική επίθεση σε όσους αγωνίζονται, να απομονωθεί η αντίσταση του λαού και να εφαρμοστεί πογκρόμ ενάντια στα δικαιώματα. Πρακτικά, χωρίς πολλά λόγια, ήταν το σχοινί απ’ το οποίο πιάστηκε η κυβέρνηση που ένιωσε απειλητική την παρουσία του λαού μπροστά σ’ ένα πολιορκούμενο Κοινοβούλιο. Λίγο μόλις καιρό πριν, άλλη μια αμφιλεγόμενη ενέργεια, η τοποθέτηση μιας βόμβας (που ακόμα μένει «ορφανή») κόστισε τη ζωή σε έναν 15χρονο Αφγανό και το βαρύ τραυματισμό της 11χρονης αδελφής του. Αν εκείνη η ενέργεια, έγινε πάλι από χώρους μηδενιστικής κρετίνικης δράσης, σκοπεύοντας να προκαλέσει ένα ηχηρό «μπαμ» σε ένα κτίριο, είχε άλλο αποτέλεσμα και έδωσε τεράστια πλεονεκτήματα για μεγαλύτερη απαίτηση αστυνόμευσης και επιβολής έκτακτων μέτρων.
Επομένως, είναι αναγκαία μια γραμμή διαχωρισμού από την τυφλή, πραξικοπηματική –σε τελευταία ανάλυση και με εγκληματικά αποτελέσματα- βία, που ενώ στρέφεται ενάντια σε σύμβολα του συστήματος και επιδιώκει να ξεφύγει από τη νομιμότητά του, για να επιδείξει τάχα δύναμη σε ένα φανταστικό αντάρτικο πόλης, οδηγεί όλο και πιο συχνά σε τραγικά αποτελέσματα.
Για άλλη μια φορά, η δράση τέτοιων ομάδων (έξω από το κίνημα και με ενέργειες βλαπτικές για το κίνημα, χωρίς συλλογική συνείδηση, με πράξεις που αξιοποιούνται από τον αστικό κόσμο), εμποδίζει σε κάποιο βαθμό να μαζικοποιηθούν αγώνες, διώχνει τον κόσμο και αποτρέπει την έκφραση της οργής του, ώστε να πιεστεί αποτελεσματικά ο αντίπαλος. Καταλήγει να παγώνει τον κόσμο και να δίνει επιχειρήματα για την εφαρμογή ασύδοτης κρατικής καταστολής. Παρά τις διακηρύξεις, αυτές οι ενέργειές τους δεν ανταγωνίζονται την κυρίαρχη πολιτική.
Όσο πιο γρήγορα κατανοηθεί αυτό, όσο πιο γρήγορα απομονωθούν πολιτικά τέτοιες ενέργειες και όσο περισσότερο περιφρουρηθούν οι συγκεντρώσεις και οι πορείες, τόσο το καλύτερο για τους αγώνες.
«Δ»
