Κρίσιμο ζήτημα η οργάνωση ενός παγκόσμιου κύματος συμπαράστασης στη χώρα μας. Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (Μέρος β’)

Διαβάστε το 1ο μέρος εδώ

Έθνος και διεθνισμός
Αξίζει να επισημάνουμε γιατί περισσεύουν οι ανόητοι και μεταξύ αρκετών στελεχών της Αριστεράς που δηλώνουν ότι το ζήτημα είναι μόνο ταξικό και καθόλου εθνικό, ότι δεν συνιστά κάποιου είδους εθνική προτίμηση το βάρος που πρέπει να αποδίδουμε στην ελλαδική και κυπριακή κατάσταση, αντίθετα, η συμπαράσταση στον ελληνικό λαό θα ’πρεπε να είναι αντικειμενικά το πρώτιστο καθήκον σήμερα οποιουδήποτε Ευρωπαίου δηλώνει δημοκράτης, αριστερός ή διεθνιστής. Η συνολική πτώση του ελληνικού ΑΕΠ θα φτάσει φέτος το 28%. Μαζί με τους δείκτες της ανεργίας και του κοινωνικού ολοκαυτώματος, απεικονίζει τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του δυτικού καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης και τη μεγαλύτερη καταστροφή στην Ελληνική Ιστορία, με εξαίρεση τη τριπλή φασιστική κατοχή του 1941-44. Στην Κύπρο, η Κομισιόν προβλέπει την εξωφρενική πτώση του ΑΕΠ κατά 16% σε δύο χρόνια, ως αποτέλεσμα των μέτρων που έλαβαν Ευρώπη και ΔΝΤ. Κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δεν γνώρισε τέτοια επίθεση και καταστροφή (η Ιταλία είναι στη χειρότερη θέση με 8% πτώση του ΑΕΠ).
Δεν έχουμε απλώς δραματική νεοφιλελεύθερη αποδόμηση, αλλά κρυμμένη γεωπολιτική συνιστώσα (επίθεση κατά ενός συγκεκριμένου έθνους, διάλυση των κρατών του, δημιουργία μηχανισμού που μπορεί να καταλύσει ευρύτερη κρίση, πιθανή αποβολή της Ελλάδας και άλλων, διάλυση της Ε.Ε. στα πιο ακραία σενάρια). Ελλάδα (και Κύπρος εφεξής) υπήρξαν τα πρώτα θύματα μιας γιγάντιας επίθεσης των παγκόσμιων αγορών (των μεγάλων διεθνών, όχι αναγκαστικά ή κυρίως ευρωπαϊκών τραπεζών και λοιπόν χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, σε συμμαχία με τις ιθύνουσες τάξεις της Ευρωγερμανίας) που επιχειρούν να αναδομήσουν όλα τα μεταπολεμικά δεδομένα της Ευρώπης, την ευρωπαϊκή δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος. Μόνο στα μέσα διαφέρει αυτό που κάνουν στην Ελλάδα και Κύπρο σήμερα, από αυτό που έκανε ο Φράνκο στην Ισπανία το 1936 και ο Μουσολίνι στην Ελλάδα το 1940. Είναι η βαθιά κατανόηση αυτού του πράγματος που θα δώσει σε μια καμπάνια υπέρ του ελληνικού λαού χαρακτήρα πολύ βαθύτερο μιας απλής εκδήλωσης ανθρωπιστικής αλληλεγγύης, αν, και μόνο αν, πείσουμε ότι «η καμπάνα χτυπάει» για όλη την Ευρώπη.
Σε μια έκκληση που συντάξαμε προς τους αγανακτισμένους πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης, ως Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών, υπογραμμίζαμε (25/5/2011):
«Δεν σας καλούμε να υποστηρίξετε τον αγώνα μας για λόγους αλληλεγγύης, ούτε γιατί κατάγονται από τη χώρα μας ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, ο Περικλής κι ο Πρωταγόρας, οι έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της Ευρώπης. Δεν σας ζητάμε ευνοϊκή μεταχείριση γιατί υπέστημεν, ως χώρα, μια από τις χειρότερες ευρωπαϊκές καταστροφές στη δεκαετία του 1940 και γιατί παλέψαμε με τρόπο υποδειγματικό για να μη νικήσει ο φασισμός στην ήπειρό μας.
Σας ζητάμε να το κάνετε προς δικό σας συμφέρον. Αν εσείς επιτρέψετε σήμερα τη θυσία της ελληνικής, της ιρλανδικής, της πορτογαλικής και της ισπανικής κοινωνίας στο βωμό του χρέους και των τραπεζών, γρήγορα θα έρθει η δική σας σειρά. Δεν πρόκειται να ευημερήσετε εν μέσω των ερειπίων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Εμείς, από τη δική μας πλευρά, αργήσαμε να ξυπνήσουμε, αλλά τελικά ξυπνήσαμε. Ας χτίσουμε από κοινού μια νέα Ευρώπη, δημοκρατική, ευημερούσα, άξια της Ιστορίας, των αγώνων και του πνεύματός της. Αντισταθείτε στον ολοκληρωτισμό των αγορών που απειλεί να διαλύσει την Ευρώπη, μετατρέποντάς την σε τρίτο κόσμο, αντιπαραθέτοντας τον ένα ευρωπαϊκό λαό στον άλλο, που καταστρέφει την ήπειρό μας προκαλώντας την επιστροφή του φασισμού».

Το «τελευταίο μίλι» του Τιτανικού
Δυόμισι χρόνια μετά, το κείμενο αυτό παραμένει, δυστυχώς, επίκαιρο και είναι η γραμμή στην οποία μπορεί/πρέπει να βασιστεί ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης. Αλλά δεν υπάρχει πια απεριόριστος, είναι μάλλον λίγος ο χρόνος που απομένει προτού η ελληνική καταστροφή και τραγωδία μπει στην τελική, αποφασιστική, πιθανώς (δεν μπορούμε δυστυχώς να το αποκλείσουμε) αιματηρή φάση της. Πρέπει να γίνει, έστω και την υστάτη, μια γιγαντιαία παλλαϊκή-πανεθνική προσπάθεια να οργανωθεί και προετοιμαστεί, σε επίπεδο προγράμματος και ιδεών, λαϊκού κινήματος, διεθνούς κινητοποίησης, με μεγάλη σοβαρότητα, με κινητοποίηση όλων των πατριωτών σε Ελλάδα, Κύπρο και διεθνώς, όπως και των ξένων -τυχόν- φίλων που μπορούν να βοηθήσουν, χωρίς ιδεολογικο-πολιτικούς αποκλεισμούς, τις μωροφιλοδοξίες, ιδιοτέλεια και μετριοκρατία που κυριαρχούν ακόμα και τώρα, στο «τελευταίο μίλι» του Τιτανικού, μια συγκροτημένη «εξέγερση» του ελληνικού λαού, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της χώρας, η αποτίναξη των αποικιακών δεσμών που της επιβλήθηκαν.

Ο Τσίπρας ως υποψήφιος
του ΚΕΑ
Ο Αλέξης Τσίπρας θα προταθεί ως υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν από το συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ελπίζουμε ότι το ελληνικό θέμα, τόσο η καταγγελία του, όσο και η υποστήριξη προς συγκεκριμένες μορφές αντιμετώπισής του, θα είναι κεντρικό τόσο στις αποφάσεις του ΚΕΑ, όσο και στην προεκλογική καμπάνια του υποψηφίου. (Ελπίζουμε, επίσης, ότι στο συνέδριο θα ψηφιστεί η αναγκαία απόφαση που θα ζητά από τη γερμανική κυβέρνηση να εκπληρώσει επιτέλους το καθήκον της απέναντι στον ελληνικό λαό για τις ανείπωτες, τεράστιες καταστροφές που του προκάλεσε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και θα αποφασιστεί η οργάνωση σχετικής πανευρωπαϊκής καμπάνιας).
Η ρητορεία του ΚΕΑ οφείλει να φύγει από τον παραπλανητικό, σήμερα, όρο της «λιτότητας» (αυτό δηλαδή που συμβαίνει στη Γερμανία και τη Γαλλία) που υπαινίσσεται ουσιαστικά ότι αυτό που γίνεται σήμερα είναι ένα σοβαρό, αλλά διορθώσιμο, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, λάθος, αντιμετωπίζοντας με «ριζοσπαστική σοβαρότητα» και την ακρίβεια της αλήθειας, τη «γενοκτονία», την καταστροφή ενός λαού, ενός έθνους, των δύο κρατών του, το κοινωνικό και εθνικό «ολοκαύτωμα» σε Ελλάδα και Κύπρο. Ελπίζουμε να υπάρχουν εντός ΣΥΡΙΖΑ και ΚΕΑ δυνάμεις/πρόσωπα ικανά να το πράξουν. Κανονικά, μάλιστα, το ΚΕΑ δεν θα ’πρεπε να κατέβει ως ΚΕΑ, αλλά να πρωταγωνιστήσει στη σύμπηξη πολύ ευρύτερου μετώπου, με την αναγκαία ευρύτητα και γενναιοψυχία.
Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο. Η όλη πλατφόρμα της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι πολύ ανεπαρκής απάντηση στην ευρωπαϊκή κρίση, ιδίως σε ό,τι αφορά τις πηγές χρηματοδότησης, σε Ελλάδα και Ευρώπη, της «μη λιτότητας», ανεπάρκεια που αντανακλάται στους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς θριάμβους της άκρας Δεξιάς. Η παρούσα κρίση δεν αντιμετωπίζεται με καταλόγους συνδικαλιστικών ευχολογίων, «προγράμματα του χασμουρητού» και απλές κεϊνσιανές, σοσιαλδημοκρατικές «διορθώσεις». Αυτό το θέμα θα μας απασχολήσει σε άλλο άρθρο.

konstantakopoulos.blogspot.com

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!