Πολύ ακριβό το τίμημα της “ανακούφισης”.

Υποτίθεται ότι λυδία λίθος της απόφασης ήταν η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού Χρέους. Από μια άποψη μπορεί να παραδεχθεί κανείς ότι κοντά στον βασιλικό -τις τράπεζες- ποτίζεται κι η γλάστρα–το ελληνικό χρέος. Οι 17 της Ευρωζώνης επιχειρούν να βγάλουν από το κάδρο της κρίσης την Ελλάδα με μια μακρόχρονη απομάκρυνσή της από τις αγορές. Όλα τα δάνεια, το παλιό αλλά και το νέο της τρόικας, μαζί και τα δάνεια που θα ληφθούν από το EFSF για επαναγορά ομολόγων, αλλά και με τα ομόλογα που θα ανακυκλώσουν οι ιδιώτες υφίστανται με διάφορους τρόπους μια επιμήκυνση 15 έως 30 χρόνια. Τα δάνεια της τρόικας, μάλιστα, διατίθενται με μειωμένο σε σχέση με το ισχύον επιτόκιο 3,5%, ενώ δίνεται και δεκαετής περίοδος χάριτος. Η εξόφλησή τους θ’ αρχίσει από το 2021.
Κυβέρνηση και ευρωκρατία ισχυρίζονται ότι από τις παράλληλες παρεμβάσεις τρόικας και ιδιωτών διευκολύνεται η απομείωση χρέους κατά 50 δισ. ευρώ περίπου ή 24% του ΑΕΠ. Ταυτόχρονα, αν ισχύσει η δέσμευση ξένων και ελληνικών τραπεζών για μετακύλιση ομολόγων που λήγουν μέχρι το 2020, η Ελλάδα μεταθέτει για τις επόμενες δεκαετίες την πληρωμή χρεολυσίων άνω των 140 δισ. Κι ακόμη, η μείωση του επιτοκίου, υποτίθεται πως μας γλιτώνει ετήσιους τόκους 3 δισ.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ενδεχομένως πράγματι η ευρωπαϊκή απόφαση μειώνει αισθητά το ετήσιο κόστος διαχείρισης του χρέους. Αλλά, ταυτόχρονα, μεταθέτει το ρίσκο της εξόφλησής του στην επόμενη γενιά. Ακόμη το κρατικοποιεί, με δεδομένο ότι στο τέλος του 2014, πάνω από το μισό του ελληνικού χρέους -περίπου 170 δισ.- θα οφείλεται στα κράτη πιστωτές. Και το τίμημα αυτής της «αλληλεγγύης» είναι συγκεκριμένο. Είναι το νέο Μνημόνιο που θέτει τη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική της χώρας στο διαρκή έλεγχο της τρόικας. Κι άλλοι τριμηνιαίοι έλεγχοι κι άλλες αγωνίες για τη «δόση» μας, και φυσικά, κι άλλα μέτρα για να τιμωρείται κάθε απόκλιση από τους στόχους. Το τίμημα της «ανακούφισης» είναι η μακρόχρονη δέσμευση στη λιτότητα, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου που αντιπαρέχεται ως εμπράγματη εγγύηση στους πιστωτές και η κατάλυση και των τελευταίων ιχνών κρατικής κυριαρχίας.

Αναπτυξιακό «θαύμα»
Σ’ αυτό το τελευταίο πεδίο, μάλιστα, προστίθεται ένα νέο στοιχείο που διαφημίστηκε ως το ευρωπαϊκό «Σχέδιο Μάρσαλ». «Μια ειδική ομάδα -λέει η απόφαση- θα συνεργαστεί με τις ελληνικές Αρχές προκειμένου να διοχετευτούν οι πόροι των διαρθρωτικών ταμείων προς την ανταγωνιστικότητα και την οικονομική μεγέθυνση». Πρόκειται για την εκχώρηση της επενδυτικής και αναπτυξιακής στρατηγικής της χώρας στους πιστωτές. Η ευρωκρατία -και ουσιαστικά οι χώρες και οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν στην ευρωζώνη- αποκτούν την εξουσία να καθορίσουν και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Το αν οι Έλληνες θα γίνουν (πράγματι πια) γκαρσόνια, καμαριέρες ή «Κινέζοι» της Ευρώπης θα αποφασίζεται στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή το Παρίσι, που θα μπορούν να καθορίσουν τι «περισσεύει» για τους παρίες της ΟΝΕ από τις ανταγωνιστικές τους δραστηριότητες, τι είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν με την εγχώρια αστική τάξη.
Μήπως, όμως, πράγματι προκύψει κάποιου είδους ανάπτυξη από αυτή τη δουλική σχέση; Ενδεχομένως ναι. Με το κόστος εργασίας ισοπεδωμένο, τις εργασιακές σχέσεις απορρυθμισμένο, το δημόσιο πλούτο σε τιμή ευκαιρίας και τον κοινωνικό ιστό διαλυμένο σε άτομα και ομάδες που διαγκωνίζονται για μια θέση δουλειάς, μπορεί πράγματι η Ελλάδα να γίνει επενδυτικό Ελντοράντο, ένα αναπτυξιακό «θαύμα» του μέλλοντος. Αλλά με ένα είδος ανάπτυξης δορυφορικό κι εξαρτημένο, βιωσιμότητας αντίστοιχης με το άλλο, το ιρλανδικό θαύμα. Γιατί, ως γνωστόν, το φτηνό το κρέας το τρών’ τα σκυλιά.

Γ.Κ.

 

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!