Άραγε, πού απέδωσαν οι περισσότεροι ως πολιτικά στελέχη έχοντας όχι μικρότερη ισχύ από τους άλλους; Μήπως εμποδίστηκαν; Στη Βουλή, στην Αυγή, στα όργανα, στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στον τόπο εργασίας τους;
Ένα παράδειγμα. Συμμετέχω εδώ και μερικά χρόνια στα τμήματα Πολιτισμού και Απόδημου Ελληνισμού του ΣΥΝ. Και στα δύο τμήματα είχαμε κατά καιρούς υπεύθυνο εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας τον Σπύρο Λυκούδη. Θα τον χαρακτηρίσω όχι ως άνθρωπο, γιατί τον ξέρω ελάχιστα, αλλά ως πολιτικό υπεύθυνο, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Το πρώτο τμήμα σε καχεξία, το δεύτερο κλινικά νεκρό. Η ευθύνη δεν είναι μόνο δική του, ούτε οι άλλοι «υπεύθυνοι» ήταν καλύτεροι, αφού οι διορισμοί γίνονται τυπικά, μοιράζονται τα πόστα, και ποτέ κανένας, στην Π.Γ., την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή ή το Συνέδριο δεν ελέγχει τα στελέχη με βάση το παραχθέν έργο τους, κανένας δεν τους ζητάει απολογισμό δράσης, αφού εκλέγονται με βάση τους συσχετισμούς και την άνευ αρχών συνύπαρξη. Ο Λυκούδης, λοιπόν, πιστεύει ότι είναι κατάλληλος να ανανεώσει και να εκδημοκρατίσει την Αριστερά και ενδεχομένως την κοινωνία ολόκληρη. Πάμε καλά; Αφαιρέστε στιγμιαία από το νέο κόμμα τον Φώτη Κουβέλη που παίρνει το φορτίο στην πλάτη του και θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ.
Βέβαια, οι οπαδοί της ανανεωτικής (και όχι μόνο) Aριστεράς δεν έχουν μικρότερη σύγχυση. Όταν τους τα λες αυτά, τα αντιλαμβάνονται, αλλά τα προσπερνούν. Συνήθισαν ή τα θεωρούν ψιλά γράμματα. Και πολλοί που δεν βλέπουν και με τόσο κακό μάτι τον καπιταλισμό, έχοντας ψιλοβολευτεί στο σύστημα ή χοντροαπογοητευτεί από το σοσιαλισμό, θεωρούν αυτή την κριτική προσέγγιση αριστερίστικη. Οπότε κάθε κίνηση ψευδεπίγραφης ανανέωσης και εκδημοκρατισμού μπορεί να επιβιώνει γιατί έχει την κοινωνική της βάση. Είναι πολλά τα διασπασμένα μυαλά, στην Αριστερά.
Στ. Ελλ.
