Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Γιατί, ρε γαμώτο, να είμαι πάλι υποχρεωμένος να σκύψω το κεφάλι ντροπιασμένος και να σωπάσω;

Ο Γιάννης είναι προοδευτικός και έντιμος άνθρωπος, παλιός συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ στις ΔΕΚΟ, που εδώ και κάποια χρόνια τους τα βρόντηξε.
-Τους σιχάθηκα, ρε φίλε, μου έλεγε. Στο τέλος, κόντευα να σιχαθώ και τον εαυτό μου.
Άρχισε να γυροφέρνει μια το ΚΚΕ, μια τον ΣΥΡΙΖΑ και τελικά καταστάλαξε σε μας.
Τις προάλλες με πήρε, έντρομος, τηλέφωνο:
-Τι είναι αυτά, βρε σύντροφε; Τι χάλια είναι αυτά; Εγώ τα βρόντηξα για να ξεφύγω από λίστες και «λίσταρχους» και φράξιες και παρασυναγωγές και τώρα μου τα ξαναφέρνετε σαν δημοκρατία και πλουραλισμό;
Ξέρεις τι μου είπαν οι… σύντροφοι της οργάνωσής μου, όταν μου έβαζαν στο χέρι ένα χαρτάκι με τέσσερα ονόματα; «Εσύ ξέρεις απ’ αυτά. Θα βρεθούμε στις 9 το βράδυ για να δούμε τι θα κάνουμε παραπέρα». Και ούτε που με άκουσε, όταν του είπα πως «αυτά» μ’ έκαναν να τους σιχαθώ και να φύγω. Εσείς, ρε φίλε, πάτε να τους ξεπεράσετε. Είσαι Κεντρική Επιτροπή, μάστορα, κι έχεις ευθύνη για τούτα τα ρεζιλίκια.
|Έκλεισε το τηλέφωνο, χωρίς να πει ούτε ένα «γεια».
Ντράπηκα και θύμωσα.
Γιατί, βρε σύντροφοι;
Γιατί πρέπει να αρχίζουμε να χτίζουμε κάτι καινούργιο, με τα πιο φθαρμένα υλικά;
Γιατί να φτιάχνουν το «κόμμα των μελών» οι μηχανισμοί των στελεχών;
Γιατί η εσωκομματική δημοκρατία να «οικοδομείται» από παρασυγκεντρώσεις και λίστες;
Γιατί, σώνει και καλά, πρέπει «οι δικοί μας» να έχουν την πλειοψηφία στα όργανα του νέου κόμματος; Να την κάνουν τι;
Γιατί οι διαφορετικές απόψεις πρέπει να ποσοστοποιούνται για να επιβληθούν, αντί να δοκιμάζονται στη συντροφική αντιπαράθεση και στην πράξη;
Γιατί νέοι άνθρωποι να μετατρέπονται σε ταλιμπάν «τάσεων» και αξιόλογοι αγωνιστές σε εκλογομάγειροι παλιάς κοπής;
Γιατί η γνήσια αγωνία χιλιάδων απλών ανθρώπων για μια άλλη πολιτική, για μια άλλη κοινωνία, για μια άλλη κυβέρνηση, να χαραμίζεται σε μια ανόητη κυβερνολαγνεία;
Γιατί όλα τούτα και άλλα τόσα ντροπιαστικά, που τούτες τις μέρες κυριαρχούν στη σύγκληση του 1ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θεωρούνται λογικά, φυσιολογικά, συχνά αναγκαία και απαραίτητα για ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα;
Όλοι το ξέρουν πως όλα τούτα τα τερτίπια και τα «κόλπα» είναι η προίκα των πιο συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων του χθες και του σήμερα και όμως κανείς τους δεν ντρέπεται που τα εφαρμόζει και τα υπερασπίζεται, κανένα στέλεχος δεν αισθάνεται την ανάγκη να πει ένα συγνώμη για τούτη την κατάντια.
Δεν είναι όλα τούτα σύντροφοι, απαραίτητα μέτρα για πλουραλιστική εκπροσώπηση ιδεών. Είναι απαραίτητα μέτρα για την έγκαιρη νομή μιας πιθανής μελλοντικής κυβερνητικής εξουσίας.
Δεν είναι καν απαράδεκτη για αριστερούς, πάλη ιδεών και απόψεων. Είναι διαγκωνισμός για εξουσία που κάποιοι τη βλέπουν να έρχεται.
Είμαι απόλυτα σίγουρος πως η ζωή, οι κοινωνικές διεργασίες, θα επιβάλουν κάποτε αυθεντικά συνέδρια αριστερών κομμάτων, συνέδρια χρήσιμα για το λαό και όχι για κομματικούς ιδιοκτήτες.
Όπως και να έχει, το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει από πολλές απόψεις πολύ ενδιαφέρον, για πολλούς.
Ένα εύχομαι από καρδιάς. Να είμαι ο μόνος που αισθάνεται καλά, γιατί δεν είμαι αντιπρόσωπος, σ’ ένα Συνέδριο που το περίμενα και το πάλευα πάνω από δέκα χρόνια.

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!