Όλα τα προηγούμενα βρίσκουν άριστο μάγειρα στο πρόσωπο του Νίκου Μπιλιλή, ο οποίος δεξιά κι αριστερά παραπονιέται για ένα αρχείο το οποίο βρίσκεται στα χέρια του και που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ενδιαφέρει τα μάλα το ελληνικό κράτος, αλλά αυτό –φευ!– κωφεύει ή μάλλον νηστεύει. Έτσι, η κουζίνα γίνεται ακόμη πιο πετυχημένη, αφού στις μέρες μας όποιος γκρινιάξει για το ελληνικό κράτος καταξιώνεται στην κοινή γνώμη. Παρόλα αυτά το ελληνικό κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει κάνει ήδη ένα λάθος κι ελπίζουμε να μην το διπλασιάσει, συγκεκριμένα, έχει αγοράσει ένα μεγάλο μέρος αυτού του αρχείου, δίχως εκτίμηση ειδικών, έναντι της αδρότατης αμοιβής των σαράντα εκατομμυρίων δραχμών προς τον κύριο Μπιλιλή. Δράστης-αγοραστής ο αμαρτωλός Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Θεσσαλονίκης ’97. Θεωρητικά, ο κύριος Μπιλιλής θα όφειλε, έναντι του ποσού αυτού, να εκχωρήσει όλο το αρχείο του, τηρώντας τη συμφωνία με τον ΟΠΠΕΘ ’97, αλλά –ω του θαύματος!– ξέχασε να παραδώσει το μισό που το βρήκε θαμμένο αργότερα σε κάτι αποθήκες του σπιτιού του.
Είναι πράγματι σπάνιο το υλικό;
Στην ερώτηση αυτή η απάντηση είναι απλούστατη για όποιον έχει έστω και στοιχειώδη γνώση των κινηματογραφικών πραγμάτων. Το αγορασμένο υλικό αποτελείται κατά κύριο λόγο από τούρκικες, ινδικές, καράτε και τον κατιμά της ελληνικής φιλμογραφίας, για την προβολή του οποίου δεν υπάρχουν αγορασμένα δικαιώματα, άρα πρόκειται για άχρηστο, τυπικά κι αισθητικά, υλικό.
Αυτό το οποίο πλασάρεται ως σπάνιο υλικό αποτελεί προϊόν κοντρατύπ (στην κινηματογραφική ορολογία η κλεψιμαίικη αντιγραφή και αναπαραγωγή αρνητικής κόπιας από θετική) και το πρωτότυπο υλικό λογικά πρέπει να βρίσκεται στα κρατικά αρχεία.
Όσο για τις κινηματογραφικές μηχανές, μια βόλτα στο Μοναστηράκι μπορεί εύκολα να καταστήσει τον οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο κάτοχο ανάλογων αντικειμένων, ελαχίστης αξίας.
Για να αποκτήσει η συνταγή και πικάντικο χαρακτήρα απαιτείται και μια δόση εθνικής έξαρσης. Επειδή, λοιπόν, ο κύριος Μπιλιλής απειλεί να πουλήσει το αρχείο αυτό στους δήθεν ενδιαφερόμενους Τούρκους και Σκοπιανούς, αντιπροτείνουμε εν πλήρη συνειδήσει, να πραγματοποιήσει την απειλή του. Θα μπουν λεφτά στην Ελλάδα σε μια δύσκολη περίοδο…
Υ.Γ.: Σημειώνουμε ότι το Μουσείο Κινηματογράφου στο Μοναστήρι διαθέτει το πραγματικά σπανιότατο κι εκπληκτικό υλικό των πρωτοπόρων αδελφών Μανάκια. Η απώλειά του, τω καιρώ εκείνω, αποτελεί πράγματι εθνικό έγκλημα.
Και δήλωση μετάνοιας του Νίκου Μπιλιλή
Με ανακοίνωσή του στα ΜΜΕ ο Νίκος Μπιλιλής στα μέσα της περασμένης εβδομάδας ανακοίνωσε ότι το αρχείο του βρίσκεται ακόμη στη διάθεση του ελληνικού κράτους, αλλά η αδιαφορία των αρμόδιων φορέων τον οδηγεί στην πώληση του υλικού στο εξωτερικό.
Στη δήλωση μετανοίας, όπως τιτλοφορεί την ανακοίνωσή του, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «μετανοώ πικρά για την αφέλεια που είχα να πιστεύω ότι κάποιος εκ των επί του Πολιτισμού άρχοντες της Ελλάδας θα έδειχνε το ιστορικά επιβαλλόμενο ενδιαφέρον για τη διάσωση και αξιοποίηση του αρχείου μου, πράγμα που επί δέκα ολόκληρα χρόνια δεν έγινε».
Παράλληλα, επαναφέρει το θέμα των εξόδων συντήρησης της συλλογής και χαρακτηριστικά τονίζει ότι τα πάγια έξοδα «συν το αβάσταχτο “χαράτσι” (η χαριστική του βολή) με αναγκάζουν στη δύση του βίου μου, με αλύτρωτο πόνο ψυχής να προσπαθήσω να το πουλήσω εκτός Ελλάδος, όπου ευχαρίστως θα το διασώσουν, θα το αξιοποιήσουν και θα το πληρώσουν, για να εισπράττουν σε χρυσό από παραγωγούς, Έλληνες και ξένους (κινηματογράφου και τηλεόρασης), πουλώντας τους ανατυπωμένα γεγονότα της ιστορίας τους Έθνους μας, όπως γίνεται και με το αρχείο των αδελφών Μανάκια».
