Όσα θάφτηκαν: Καλοί μου άνθρωποι, στραβά, πολύ στραβά αρμενίζετε

Για πολλά χρόνια πίστευα, βαθιά, πως μια από τις πιο επαναστατικά δημιουργικές περιόδους της ζωής μου, ήταν όταν συμμετείχα σε πάνω από 9-10 «σχήματα». Ίσως και λίγα λέω. Επιτροπές, συσπειρώσεις, ομάδες δουλειάς, σχήματα με βάση το πρόβλημα, επιτροπάτα με βάση την επικαιρότητα και ό,τι είδους «συσπείρωση» μπορεί να σκεφτεί ένας αριστερός εγκέφαλος.

Βασική αγωνία της ηγεσίας, δείκτης της δικής μου πολιτικής δουλειάς και κριτήριο υλοποίησης των αποφάσεων, ήταν ένα: «Πόσοι, πέρα από μας, συμμετέχουν;» Σαν να λέμε πόσους «ανένταχτους» καταφέραμε.
Η καταγραφή ήταν λεπτομερέστατη και η μεθοδολογία ακριβώς η αντίθετη απ’ αυτή που χρησιμοποιεί ο ΟΑΕΔ για τους ανέργους.
Μια φορά «δικός μας», για πάντα «δικός μας»
Και να, και κάθε Κυριακή πρωί και ο Ριζοσπάστης για να δέσει η ταξική του ωρίμανση.
Και όλο μετράγαμε «πόσο πλάτυνε η επιτροπή» και όλο ξεχνούσαμε να σημειώσουμε πως οι ίδιοι και οι ίδιοι περιφέραμε τις υπογραφές και τις ψευδαισθήσεις μας και κάναμε συνειδητά λάθος, όταν προσθέταμε τούτα τα «σχήματα» και το άθροισμα το βαφτίζαμε «λαϊκό κίνημα».
Όμως έπρεπε, πάση θυσία, να δικαιωθούν οι εκτιμήσεις και ο επαναστατικός βολονταρισμός ηγετών και ηγεσιών.
Δεν είναι καθόλου για πέταμα τούτη η εμπειρία και πρόσφερε στους λαϊκούς αγώνες.
Εμείς ηθελημένα μετρήσαμε λάθος τη δυναμική της και δυστυχώς τη χρησιμοποιήσαμε ασύστολα, για «ίδιον κομματικό όφελος».
Με μια διάχυτη θλίψη μου ήλθαν όλα τούτα στο μυαλό, βλέποντας τις εξελίξεις στο χώρο που επιμένουμε να ονομάζουμε Αριστερά.
Όσο πληθαίνουν οι φωνές για «ενότητα», τόσο πολλαπλασιάζονται τα νέα μαγαζιά.
Όσο δυναμώνουν οι φωνές για ένα ενιαίο παλλαϊκό μέτωπο, τόσο πληθαίνουν τα «μέτωπα».
Όσο οι δυναμώνουν οι διαβεβαιώσεις πως αφήνουμε στην άκρη «ό,τι μας χωρίζει», τόσο οι ποικίλες «αλήθειες» σουλατσάρουν στις πλατείες, διεκδικώντας κοινό.
Όσο οι εκκλήσεις προς «όλη την Αριστερά» επαναλαμβάνονται, τόσο μέσα από τον τύπο της Αριστεράς και το Διαδίκτυο τα συντροφικά μαχαιρώματα πολλαπλασιάζονται.
Όσο πιο δυνατά καταδικάζεται η λογική της «μοναδικής αλήθειας» και του «κομματικού οπαδού», τόσο οι διάφοροι «μουζαχεντίν» των ποικίλων συλλογικοτήτων πληθαίνουν.
Όσο η δημοκρατία κλείνεται σε όλες τις πτώσεις, τόσο αδυνατούν και ναρκοθετούνται όργανα και συλλογικότητες.
Πριν από λίγες μέρες, γύρω στις 3 τα μεσάνυχτα, πατέρας, μητέρα και γιος, έψαχναν στο σκουπιδοτενεκέ της πολυκατοικίας μου.
Πιάσαμε την κουβέντα και φεύγοντας, με παρακάλεσαν αν μπορώ να τους επιτρέψω να πάρουν 3 καπάκια των μετρητών της ΕΥΔΑΠ, «γιατί πιάνουν καλά λεφτά»
Τους το επέτρεψα.
Η κόρη μου και η παρέα της, είναι 1,5 χρόνο άνεργοι.
Πείτε μου, παρακαλώ, σε ποια επιτροπή, σε ποια συλλογικότητα, σε ποιο μέτωπο να πω να ενταχθούν τούτοι;
Σε ποια οικονομική ανάλυση να τους παραπέμψω;
Καλοί μου άνθρωποι, δεν είναι προς θάνατο να μη μπορείς.
Το να μη θέλεις όμως συνειδητά, είναι άλλο.