Φυσάει… βοριάς

Ένας χρόνος χωρίς τη συντρόφισσα Μαριάννα.

Σαν πέρυσι τέτοιες μέρες, στις 12 Γενάρη, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 49 ετών, έπειτα από τρίχρονη μάχη με την επάρατη νόσο, η συντρόφισσα Μαριάννα Μπρεκάση. Ιδιαίτερα γνωστή κι αγαπητή στο χώρο της Αριστεράς και αναγνωρίσιμη σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας της πόλης, η Μαριάννα έφυγε κυριολεκτικά όρθια. Στο πλευρό της, κυρίως το τελευταίο δύσκολο διάστημα, είχε συνεχώς αρκετές συντρόφισσες και συντρόφους που έκαναν πράξη τη συντροφική αλληλεγγύη. Έφυγε με αξιοπρέπεια και θάρρος, ακριβώς όπως πορεύτηκε σε όλη τη ζωή της. Αύριο, 9 Ιανουαρίου, στις 10 πμ., στο Ναό του Αγίου Ιωάννη Κρήνης, θα τελεστεί από την οικογένειά της το θρησκευτικό μνημόσυνο, ενώ όλοι εμείς οι σύντροφοί της σχεδιάζουμε να τιμήσουμε τη μνήμη της με μια εκδήλωση.
Έτσι κι αλλιώς όμως είναι μέρες αναστοχασμού.
Πόσο η Αριστερά βρίσκεται στο δρόμο που ακολούθησε η Μαριάννα αναπτύσσοντας υποδειγματική ατομική και συλλογική δράση; Στην εποχή του Μνημονίου και της κατοχής της χώρας από την τρόικα, πόσο η Αριστερά παίζει το ρόλο της; Πόσο όλοι μας και πολύ περισσότερο οι «αναγνωρίσιμοι», οι «επώνυμοι», βάζουμε πλάτη για την ανατροπή της κατάστασης; Πόσο θαρραλέα στεκόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα; Όχι, η Μαριάννα δεν ήταν υπεράνθρωπος, ούτε φυσικά μπορούσε μόνη της να ανατρέψει τα κακώς κείμενα, ούτε της Αριστεράς, ούτε της χώρας. Ωστόσο, δεν θα σήκωνε ψηλά τα χέρια, δεν θα στεκόταν παρατηρητής, ούτε θα βολευόταν μεμψιμοιρώντας σε ευκολίες, μαγαζακισμούς, μικροαστισμούς, ατομικές στάσεις. Αυτό κρατάμε από τη σεβαστή συντρόφισσα.
Η Μαριάννα μας λείπει… Μας λείπουν Μαριάννες, την ίδια στιγμή που ο λαός και η Αριστερά θα γεννήσει πολλές ακόμη….